Reisverslag Oostenrijk | Mijn huttentocht over de toppen van het Ötztal

REISVERSLAG OOSTENRIJK | Mijn huttentocht over de toppen van het Ötztal

Door Sietske Mensing

In het verleden hebben mijn vriend en ik de C1 basiscursus sneeuw en ijs van de NKBV gedaan. Hierna hebben we eigenlijk alleen maar alpiene tochten gemaakt met gidsen. Nu was het moment daar om zelf echt een keer een tocht te plannen met gletsjer oversteken en twee bergtoppen.

Van volgen naar zelf plannen

Ons startpunt was Vent. Vent is een wandel/bergbeklimmers dorp op 1900 meter in het Ötztal. Dit berggebied heeft niet alleen het grootste vergletsjerde gebied van de Oostalpen, maar het heeft ten opzichte van de rest van de oostelijke Alpen ook nog eens de meeste bergen boven de 3000 meter. Een gebied wat vraagt om er een alpiene tocht te maken!

De route, die we thuis gepland hadden, liep als volgt:

1. Vent – Martin- Busch-Hütte
2. Martin- Busch-Hütte – Similaun hütte – Schutzplatz Schöne Aussicht
3. Schutzplatz Schöne Aussicht – Weisskugel – Weisskugel hütte
4. Weisskugel hütte – Brandenburger Haus
5. Brandenburger Haus – Rauhekopf Hütte – Vernagt hütte
6. Vernagt hütte – Wildspitze – Vent

De weersvoorspellingen waren gunstig

Voor vertrek hadden we de weersverwachting goed in de gaten gehouden. Met dit soort tochten ben je erg afhankelijk van wat het weer doet. We wilden voorkomen met slecht weer op een gletsjer te staan en daardoor onnodig risico te nemen. De voorspellingen voor deze week waren gunstig, echter halverwege de week zou er een omslagpunt zijn. Reden genoeg om dagelijks in de hutten de actuele weersverwachting na te gaan.

We waren deze namiddag niet de enige die zwetend op weg waren naar de hut

Na 13 uur rijden kwamen we aan in Vent. De thermometer in de auto gaf 27 graden aan. Al stijgend naar de Martin-Busch-Hütte merkten we dat dit toch wel erg warm is. We waren deze namiddag overigens niet de enige die zwetend op weg waren naar de hut. Zo kwamen er verschillende mountainbikers voorbij, de een met ondersteuning van de e-bike de anderen bikkelend op gewone fietsen. Al lopend zag je goed dat de Mutmalferner en de Matzelferner ooit veel grotere gletsjers moeten zijn geweest. Nu waren vanuit de hut alleen nog de resten te zien van waar ze ooit lagen. De morenen en het uitgesleten dal dat ze achterlaten zien er indrukwekkend uit.

Een planning is er om aangepast te worden

Na een goede eerste nachtrust in een redelijk volle lager vertrokken we op tijd richting de Similaun hütte. We hadden een strak blauwe hemel en het was lekker fris. Eenmaal onderweg warmde de zon alles snel op. In de Martin-Busch-Hütte hadden we opgevangen dat er nog uitzonderlijk veel sneeuw lag voor de tijd van het jaar. Eigenlijk ook niet heel gek met de hoeveelheid die er afgelopen winter gevallen is. Voor ons wel wat nadelig, want routes met veel sneeuw kunnen daardoor langer duren.

Eerlijk gezegd, het was gewoon heet!

Een planning is er om aangepast te worden. Het was de bedoeling om vanuit de Similaun hütte meteen door te gaan naar Schutzplatz Schöne Aussicht. Alleen was het weer zo goed, dat we besloten de Similaun op te gaan en hier in de hut te overnachten.

Omdat we vanuit de hut naar de Similaun (3606m) gingen, hoefden we niet alle spullen mee te nemen in de klim. Scheelt weer gewicht ;-). Rond het middaguur kwamen we met zijn drieen aan bij het begin van de gletsjer, hier bonden we ons in in de touwgroep. De temperatuur was inmiddels aardig opgelopen. Eerlijk gezegd, het was gewoon heet! Ondanks de hoge temperatuur liepen we in een mooi tempo over de Niederjochferner omhoog. Voor de graat onder de top bonden we onszelf weer uit. De graat was even wat spannend, maar het uitzicht op de Similaun als beloning was fantastisch! We konden de Wildspitze zien en gek genoeg was het op 3600 meter ook nog gewoon warm.

Ötzi

Doordat de weersverslechtering wat eerder kwam dan in eerste instantie verwacht, werd de route weer bijgesteld. Het idee was nu om via de Ötzi Fundstelle over de Hochjochferner naar de Hochjoch Hospiz Hütte te lopen, hier te lunchen en door te gaan naar de Vernagt hütte. Op de weg naar de Fundstelle was het klimmen en klauteren. Ötzi heeft eeuwenlang bedekt gelegen onder ijs en sneeuw. Op het moment dat wij er langs kwamen, lag er nog zoveel sneeuw dat hij weer bijna helemaal bedekt was.

Boven aan de joch aangekomen, bonden we onszelf in om over de gletsjer naar beneden te gaan richting de Hochjoch Hospiz Hütte. Tijdens de afdaling kwamen we een groepje gasten tegen die zonder stijgijzers, pikkels of touw over de gletsjer naar boven liepen.. Onverantwoord als je het mij vraagt aangezien wij onderweg toch een aantal spleten tegengekomen waren. Onderaan de gletsjer hadden we op rotsen uit moeten komen, alleen was het hier ook nog helemaal wit. Doordat de sneeuw niet heel hard was, zakte je iedere stap die je zetten, met of zonder stijgijzers, een halve meter weg. Het was hierdoor ook zoeken naar het pad verder het dal in omdat er helaas niet zoveel steenmannetjes stonden die ons konden helpen.

Heel andere problemen

Naast de veranderende route en het weer dat er niet best uitzag, hadden we een probleem van heel andere aard. We hadden niet genoeg geld bij ons. Ik hoor je denken.. hoezo niet genoeg geld? Normaal gesproken weet je natuurlijk precies wat je nodig hebt en dan neem je nog wat extra’s mee. Klopt helemaal. Dat wisten we ook, echter leert de ervaring ook dat je in steeds meer hutten kunt pinnen. Alleen niet in deze hutten..

Vanwege het weer hadden we besloten de tocht in te korten van zes naar vier dagen. Aanpassing drie of vier? Het maakt eigenlijk niet uit, we genieten van elke dag! Volgende stop, de Vernagt hütte. Na een druk bezocht ontbijt lopen we op ons gemak terug naar Vent om te gaan we pinnen. Na een relaxte middag vertrekken we aan het eind van de middag naar de Breslauer hütte om van daaruit, als kers op de taart, de Wildspitze (3774m) te beklimmen.

Voor dag en dauw op

De wekker ging om half vijf. We wilden vanwege de weersverwachting om vijf uur weg en voor de middag weer terug zijn. In het dal hadden we de dag ervoor ons ontbijt meegenomen, omdat het eerste ontbijt pas om 5 uur was. Ons ontbijt: een overheerlijke pizza. De route naar de Wildspitze hadden we in 2016 al eens eerder gelopen, alleen lag ook hier nu nog veel sneeuw. Hierdoor lag het tempo dus wat lager. Net na vertrek zagen we dat de top zich nog schuil hield in de wolken. Hopelijk trekt het gedurende de klim nog open.

Onderweg in het couloir hadden we de keus om via een klettersteig de Mitterkarjoch over te gaan of recht omhoog door de sneeuw. Drie keer raden wat die mannen een beter idee vonden.. Het ging letterlijk recht omhoog in de sneeuw. Even concentreren tijdens het ’trappetje’ omhoog.

Achteraf had ik liever via die klettersteig gegaan. Net over de joch bonden we onszelf weer in in de touwgroep om de gletsjer over te gaan.

Kersje op de taart

Op de top hadden we helaas niet het fantastische uitzicht wat we in 2016 hadden. De voldoening is er niet minder om en het iets wat bittere moment werd verder verzacht door de pizza punt die ik nog had!

We genoten van dit korte moment, want al snel werden we weer omringd door wolken

Net nadat we in de afdaling zaten, openbaarde alsnog in een keer een uitzicht alsof de hemel openging. We genoten van dit korte moment, want al snel werden we weer omringd door wolken. Gelukkig vonden de mannen het nu wel een goed idee om via de klettersteig verder af te dalen en meteen door naar Vent. Hier werd het vanaf de Breslauer hütte helaas nat. Aan de ene kant jammer voor de afsluiting van de huttentocht, aan de andere kant precies goed getimed.

Van gletsjers naar morenen

In vergletsjerde gebieden als het Ötztal zijn de invloeden van het veranderende klimaat pas echt goed zichtbaar. We zagen namelijk precies waar de gletsjers ooit allemaal gelopen hebben. Zo immens groot en dik is het ijs geweest dat je je dat eigenlijk niet voor kunt stellen. In bijna iedere hut hingen foto’s van hoe het gebied er begin 20^e eeuw uitzag en de hoeveelheid sneeuw en gletsjers die er toen waren. Het is schrikbarend om te zien wat daar nog van over is..

Daar waar ik bij de Martin-Busch-Hütte nog dacht wat een mooie bergen. Ben ik me gaandeweg de tocht steeds meer gaan beseffen dat dit gebied ooit nog veel immenser was. Ik denk dat veel bergliefhebbers zich bewuster zijn van de invloed van mensen op de natuur. Alleen als je zo in de tijd de foto’s ziet van het terugtrekken van de gletsjers, besef je je weer even heel goed hoe ernstig de situatie is.

Wellicht dat we als we over vijf jaar deze tocht nog eens maken, we onze pickel en stijgijzers wel thuis kunnen laten. We dit gebied ervaren als een ruig en mooi gebied wat zich goed leent om huttentochten te maken met gletsjer oversteken!

---

Lees hier alle inspirerende en persoonlijke reisverhalen van onze reporters

---