Een beer in de nacht
Een persoonlijk reisverhaal van André de Jel
De volle maan komt op. Het is een prachtig schouwspel om zo die rode bol omhoog te zien komen. Hoewel de zon al onder is, is het nog niet helemaal donker. De heuvels en de bergen in de verte hebben een mooie paars – oranje gloed. Het is zeven uur ’s avonds en met goede moed verlaten we Kennedy Meadows. De woestijn hebben we achter de rug, en beginnen aan de eerste tien kilometer richting de Sierra Nevada Mountain range.
De maan klimt hoger en hoger. Het paars maakt plaats voor diepe blauwgrijze tinten. De details van de bergen verdwijnen maar onze hoofdlampen zetten we niet op; Er is ruim genoeg maanlicht om het pad en alles om ons heen goed te zien. Het is stil en vredig. Sereen bijna. Schaduwen spelen om ons heen. Er is geen afleiding in dit zwart witte landschap.
“Daar! Er beweegt iets!”
Een takje breekt en er is geritsel. Lian is ineens heel alert: “Ik hoor iets”. “Daar! Er beweegt iets!” Roept ze. Recht voor ons, in een kommetje zien we een schaduw bewegen. Het hobbelt onze richting op. In dit licht zien we genoeg om te wandelen, maar we kunnen het niet goed onderscheiden. “Geen idee wat het is, laten we onze lampen aanzetten” zeg ik. We halen de lampen uit de zijvakken van de rugzakken, zetten ze op onze hoofden en doen het licht aan.
Een forse zwarte beer
“Een Beer!” roept Lian verschrikt uit. Een forse zwarte beer met brede schouders kruist ons pad en laat een diep gegrom horen. Hij is behoorlijk dichtbij gekomen en zijn contouren zijn goed te zien. We schijnen onze bundels in zijn gezicht. Zijn pupillen staan wijd open en reflecteren het licht terug, alsof het twee grote lichtgevende glazen knikkers zijn. We kijken hem strak aan. Hij kijkt op dezelfde manier terug en alle drie staan we stil, bevroren in het moment.
We beginnen te roepen:
“Hey Bear, Go away bear”
“Yo, bear”
“Hé bear” “
Go away bear”
We pakken onze wandelstokken en beginnen ze luid op elkaar te slaan. Zijn hoofd zakt wat, hij waggelt met zijn kop, verdwijnt uit onze lichtbundels en begint ineens hard te rennen. Regelrecht een andere kom in. We zien hem niet meer en hebben geen idee of hij van ons af gaat, of naar ons toe terug cirkelt. Onze harten kloppen in onze keel. ‘Hey bear! Go away bear!” We roepen ons schor. We zien hem weer in onze lamp verschijnen en gelukkig rent hij naast ons de heuvel op. We blijven hem volgen tot zover ons licht reikt.
Voorzichtig wandelen we verder
Schichtig kijken we rond of hij ons volgt. Een grizzly beer kan je sporadisch wel eens voor dagen achtervolgen, zwarte beren doen dat normaal niet. Maar je weet maar nooit. We zien hem niet meer maar blijven hard roepen in deze verder stille nacht. We verhogen ons tempo en schijnen overal met onze lampen. Lian blijft maar omkijken. Ze is niet echt op haar gemak. Na een uur lopen durven we pas te stoppen om te gaan slapen. We hebben wel vaker beren dichtbij gehad, maar dat was altijd overdag in een omgeving die redelijk te overzien was. Dit gevoel was toch wel even anders, zeker met dat gegrom erbij.
Wat een nachtelijk avontuur! Eentje om niet snel te vergeten en liever niet voor herhaling vatbaar. Als we later in de tent liggen blijven we alert bij elk geluidje wat we horen. We moeten ook wel een beetje lachen. Grappig, we zijn ooit in Alaska door National Park Rangers getraind in beer gedrag, en hoe je met ze om moet gaan. We roepen nu automatisch alles in het Engels naar ze toe. Alsof ze dat kunnen verstaan…
De oudste levende wezens op aarde
Een paar dagen dwalen we door een overgangsgebied. We komen hoger en hoger, en langzaam worden de cactussen en manzanita struiken vervangen door grote naaldbomen. Het zijn Bristlecone Pines en Foxtail Pines, de oudste levende wezens op aarde. Sommige zijn meer dan vierduizend jaar oud. Het is een surrealistisch landschap. Veel van deze naaldbomen zijn vreemd gedraaid, als een spiraal alsof ze de zon willen volgen. Bij het merendeel van deze bomen is de bast grotendeels verdwenen.
Je zou denken dat ze dood zijn, of anders binnenkort wel. Niets daarvan is waar. Het is hun natuurlijk vorm. Naast de kale, door de zon diep bruin en beige uitgebleekte houten binnenkant, zie je stukken bast met kleine takken en naaldjes er aan. De boom leeft gewoon voort, in zijn eigen trage tempo. Midden tussen deze oeroude wezens zetten we onze tent op, en verwonderen ons over alles wat we zien.
Dit verhaal komt uit ons boek over onze avonturen op de Pacific Crest Trail. Het staat boordevol mooie verhalen en prachtige foto’s. Je beleeft de hele reis van begin tot einde mee. Van mooie ontmoetingen, grote beklimmingen en diepe emoties. We zijn er dan ook erg trots op dat het begin 2019 is uitgebracht.
Met sportieve groet, André de Jel
Lees hier meer verhalen over de Pacific Crest Trail
Ohh spannend zeg! Ik zou me ook ongemakkelijk voelen, maar ergens wel een bijzondere ervaring!