REISVERSLAG | De Lechtaler Höhenweg is een uitdagende huttentocht

Klimmen en klauteren op de Lechtaler Höhenweg

Een reisverhaal van Dagmar Wolters

Voor de vakantie heb ik af en toe getwijfeld en me afgevraagd of de Lechtaler Höhenweg wel uitdagend en ruig genoeg zou zijn. De twijfel nam op dag één al meer af en op dag twee ervoer ik al dat het geen tocht was voor beginners. “Alpiene ervaring” en “tred zekerheid” zijn geen termen en bordjes die je vindt bij makkelijke tochten. Helaas moesten we op dag vier de tocht afbreken.

We mogen weer! Op naar de Lechtaler Höhenweg!

Toen bleek dat de berghutten toch open zouden gaan in de zomer, boekten we direct de zes hutten. Ondanks de boekingen, bleef het onzeker of de tocht door kon gaan, maar gelukkig was dat het geval. We stapten in Zürs uit de bus om naar de Stuttgarter Hütte te wandelen. Het schijnt mooier te zijn om in Lech te starten. Vanuit daar kan je met de gondel of wandelend naar de Rüfikopf om door te steken naar de Stuttgarter Hütte.

Vanuit Lech kan je met de gondel of wandelend naar de Rüfikopf om door te steken naar de Stuttgarter Hütte.

We begonnen op een asfalt weg. Dat was jammer, maar gelukkig werd dat ruimschoots goed gemaakt. De Lechtaler Höhenweg had genoeg verassingen in petto. In de vallei stopten we voor de lunch. Het weer was goed en langzaam brak de zon nog meer door. De broodjes kwamen tevoorschijn en even later kwamen de koeien ons vergezellen met het geluid van hun bellen. De kop is eraf, wat is het alweer genieten!

De kuiten in actie

Na de lunch begon het echte stijgen; de pas vertraagde, de kuiten konden aan het werk en we verstilden. We hielden wat vaker stil. Het was weer wennen, maar het gaf ons ook de mogelijkheid om te genieten en beseffen waar we waren. We zagen de hut al liggen, maar het duurde nog even voordat we er waren. Het was winderig en eenmaal boven, schoot ik snel de hut in, want ik had het koud.

Alles ging op reservering en even leken we onvindbaar. Gelukkig kon ze ons toch vinden en kon ik mijn ritueel -na de schoenen uit doen en inchecken – vervolgen; tas op de kamer leggen en een biertje bestellen. Door corona sliepen we met z’n tweeën op de kamer en hadden we een vaste tafelschikking.

Alpiene ervaring vereist? Die hebben we niet…

We stonden op, de wind waaide nog flink en de zon was ook al op. Fris voor een nieuwe dag. Het zou een lange dag worden, want waar de meesten tot de Leutkircher Hütte wandelden, zouden wij nog een hut verder gaan. Omgeven door prachtig groen liepen we omhoog. Het terrein werd ruiger en de wind raasde ons om de oren.

Op de pas vroeg een Duitse vrouw of ze met ons mee mocht wandelen. Maar natuurlijk! Even op de foto met berggeiten op de achtergrond waarna we onze weg vervolgden. Ruige bergen rechts naast ons, intens groene vlaktes voor ons. Genieten!

Na te zijn afgedaald, hadden we twee keuzes voor het vervolgen van onze weg. Nog verder dalen via een gravelpad waar ook auto’s konden rijden (no go voor ons als we de keuze hebben) of wat meer uitdaging. We besloten te kiezen voor de tweede optie. Al snel zag we een bord waarop stond dat alpiene ervaring en tred zekerheid vereist was. Dit had ik niet verwacht op de Lechtaler Höhenweg.
Alpiene ervaring hadden we niet, maar tred zekerheid hebben we in de loop van de jaren verkregen. We besloten verder te lopen en te zien wat we tegenkwamen. Als iemand zich er niet mee vertrouwde, niet wilde, niet durfde dan was er geen discussie en zouden we terug gaan.

Alpiene ervaring? Die hebben we nu een beetje 😉

Na wat stijgen, werd het pad smaller. Er hangen geen kabels en als de dames voor me uit lopen, hoor ik verschillende steentjes tientallen meters naar beneden vallen. Onze lijven schieten niet op slot, angst neemt het niet over, dus hoofd erbij en met focus lopen we over het pad. Soms stak er een rots iets meer uit, wat het manoeuvreren wat spannender maakte, maar uiteindelijk viel het mee. Zo hebben we een beetje alpiene ervaring gekregen en was het tof om zulke stukken tegen te komen.

We vervolgden onze weg naar de Leutkircher Hütte. Het was nog even omhoog tussen de bomen en struiken, toen we weer op open stukken kwamen. Niet voor niets staat dat gebied bekend om de vele bloemen.

Blij waren we ook toen het even een gewoon pad werd en we fatsoenlijk de ene voet voor de andere konden zetten. Na een Almdudler te hebben gedronken bij de hut, maakten we ons op voor het laatste stuk. Het werd een smal en het grindpad lag scheef op sommige stukken. Daardoor moesten we onze koppies erbij houden. Nog een bordje had hier ook niet misstaan. Ik was blij met de wandelstokken die ik bij me had.

De hut kwam maar niet in zicht, terwijl we er al uren lopen op hadden zitten. Al vonden wij vonden het wel mooi geweest, de route nog niet. Toen de hut in zicht kwam, konden we het niet laten om onze befaamde uitbeeld-foto’s te maken. Ondertussen kunnen we qua houding en gezichtsuitdrukking van alles na doen; koekjes, ander eten, dieren, noem maar op. Dat werkt fantastisch voor het moraal.

Monsterdag

Na wederom een nacht met weinig slaap, deed de zon mijn humeur goed. Het was wat frisjes, maar ik had er weer zin in. De paden waren vandaag als zwart gemarkeerd en dat hebben we ervaren. Het werd een dag met grind, stenen, rotsen en kabels.

Nadat we opgewarmd waren, begon het puzzelen hoe en waar over de rotsen te lopen. Vooral het stuk waar grote stromen water langsgaan na een fikse regenbui. We maakten ook kennis met de eerste staalkabels van deze trip. Dat was best okay, want het pad was in ieder geval duidelijk.

Bij een welke-route-neem-ik-oh-nee-toch-niet-zo-handig-stuk, kwam een Duits meisje ons achterop. Ze wachtte even totdat wij de fijnste “oversteek” hadden gevonden. Daar liep ze dan, op haar sneaker Adidas. Ogenschijnlijk makkelijk, maar later bleek dat niets is wat het lijkt.

Na verder te wandelen en we over de rand konden kijken, zagen we de prachtig gekleurde Hintersee. Wat een fantastisch uitzicht! Prima plek voor een pauze. Niet wetende hoeveel tijd we daarna nog nodig zouden hebben.

Toen we verder gingen, leek het een mooi pad. Wel grind, maar hij leek vlak te zijn. Natuurlijk is ook hierin niets wat het lijkt. Wederom waren er “slide-stukken”, daar waar blokken en waterstromen naar beneden zijn gekomen. Op die manier kostte het stuk ons best wat moeite en tijd.

Op de Hinterseejoch hebben we geluncht en maakten we ons klaar voor het laatste stuk. We kozen ervoor niet het pad te nemen via de Vordersee, want we hadden toch geen tijd om te zwemmen in het meertje. Dat meertjes niet alleen fijn zijn om te zwemmen, maar ook een minder heftige route op konden leveren, daar kwamen we in de hut pas achter.

Houdt het nou niet op?

Tijdens het wandelen op het grindpad naar beneden, lag rutschen op de loer. Een man vroeg waar we naar toe gingen en wenste ons nog een fijne tocht en succes. Dat bleken we nodig te hebben op dit deel van de Lechtaler Höhenweg. Na een tijdje begon de staalkabel-domino. Ik vind klimmen en klauteren leuk, maar als je niet weet dat je dat een hele tijd gaat doen, gaat zowaar de lol eraf. Pauzes hielden we niet meer, want daarna moet je steeds op gang komen en de kluif was al groot genoeg. Als ik zou gaan zitten, zou ik het komende uur niet weer in de benen willen komen.

Foto’s werden niet meer gemaakt, de lach verdween en gesprekken werden niet meer gevoerd

Op sommige stukken trok ik me met de laatste krachten omhoog. Verd konden we niet kijken. Enkel een paar meter voor ons, niet wetende hoe het pad verder zou lopen. Foto’s werden niet meer gemaakt, de lach verdween en gesprekken werden niet meer gevoerd. In plaats daarvan bouwden we een vloek-momentje in. Als dit zo door zou gaan, zou er niet echt een voldaan gevoel zijn aan het einde van de dag. Menig keer dacht ik “houdt het nou nog niet op”. Natuurlijk vertelde de tijd op de bordjes niet onze tijd. We waren moe en verdubbelden de tijd op de bordjes. Logische combinatie, maar ook een frustrerende.

“Ik ben blij om jullie te zien!”

Ook al leek er geen eind aan te komen, kwamen we laat in de middag toch aan bij de hut. Inchecken en tas droppen. Toen we het zonnige terras op liepen, zei een Nederlandse man tegen ons; “Ik ben blij om jullie te zien!”. Zo word ik niet elke dag ontvangen, dus ik bedankte hem voor het leuke ontvangst. Hij vertelde dat zij het Duitse meisje op sleeptouw hadden moeten nemen en zij zich zorgen maakte om ons. Of wij het wel zouden redden. Ja hoor, kalmte zal je redden.

Van hen hoorden we ook dat op die dag mensen de tocht wel eens afbreken om de zwaarte ervan. Zij waren ook wel klaar met de dag, zelfs na de route onderlangs te hebben genomen. Pas daar hoorden we dat wij de zwaardere variant hebben genomen. Daardoor waren we extra trots op onszelf en uiteindelijk ook voldaan. Het biertje was nog niet op of we konden al aan tafel. Lekker eten om daarna te genieten van de prachtige lucht van de zonsondergang. Life is good.

26 liter water, doei!

De volgende dag moesten we helaas de keuze maken om de tocht af te breken. Er zou regen komen. Op de paden waarop we hebben gewandeld, wil je geen regen hebben. Al zou er die dag af en toe een buitje komen, de dag erna zou dat 26 liter zijn! Geen hoeveelheid om op te gokken of de tocht zou lukken of niet.

Natuurlijk was dat balen en keken we of doorgaan echt niet kon, maar dat zou dom zijn. Afdalen was de enige optie. Gezien de tocht meer van ons gevergd heeft dan andere jaren en mijn lijf vanaf dag één al sputterde, was het ook wel goed dat we moesten afdalen. Dit was het einde van de onze wandeling over de Lechtaler Höhenweg. We daalden af naar Schnann om daar te bus terug te nemen naar de auto. Het einde van een intense, fantastische tocht! Doei bergen, tot de volgende keer.

Technische tocht

Ondanks dat je tijdens de Lechtaler Höhenweg niet heel hoog komt, waren er genoeg ruige stukken. Eigenlijk zou onze tocht nog drie dagen langer duren, dus drie meer hutten, maar helaas. Je moet geen hoogtevrees hebben en doordat de paden smal zijn en met grind, heb je tred zekerheid nodig. Daardoor is het geen tocht voor de beginnende wandelaar.

Her en der kan je een uitstap maken naar een bergmeertje of een topje meepakken. Onze wandeldagen waren lang, mede omdat we langer liepen dan de aangegeven tijd voor de stukken. Het was prachtig. Wederom hebben we genoten. Een prachtige, afwisselende huttentocht.

Tijdens deze tocht werd mentaal meer ons gevraagd dan eerder en besefte ik dat de Nederlander, die ik een keer in een hut trof, gelijk had; bergwandelen is 20% conditie en 80% mindset.

Onze route

Dag 1: Zürs – Stuttgarter Hütte | 5,99 km | 618m klimmen | 52m dalen
Dag 2: Stuttgarter Hütte – Kaiserjochhaus | ong 14,5 km, geen volledige getallen door lege batterij
Dag 3: Kaiserjochhaus – Ansbacher Hütte | 10,81 km | 681m klimmen | 623 dalen | oneindig veel staalkabels 😉
Dag 4: Ansbacher Hütte – Schnann | 6,60 km | 30m klimmen | 1.038m dalen
Daarna zouden we nog naar de Memminger Hütte – Württemberger Haus – Hanauer Hütte wandelen.

---

Zoek je meer inspiratie voor huttentochten? Klik dan  hier

---