REISVERSLAG: Huttentocht Tour des Aiguilles Rouges
Huttentocht: Tour des Aiguilles Rouges
Een reisverhaal van Dagmar Wolters
A
nders dan de vorige keer, wilden we dit keer vertrekken met een bestemming en een plan. Op zoek naar een nieuwe huttentocht is er van alles langsgekomen. Frankrijk heeft nooit hoog op mijn lijst gestaan, maar misschien kan het mij positief verassen. Uiteindelijk kwamen we uit de op de Tour des Aiguilles Rouges, gelegen naast Chamonix.
Zwemmen in een bergmeer
De dag voor de tocht, kochten we lunch en snacks voor vijf dagen. Natuurlijk struinden we even door Chamonix. Daar was net de UTMB afgelopen. Geluk als we weer hadden, begonnen we de tocht met zon. De auto parkeerden we gratis op de parkeerplaats van Le Buet. Er stond ons geen lange tocht te wachten, dus deden we rustig aan. Vanaf Col des Montets begonnen we echt te klimmen en gingen we het Aiguilles Rouges gebied in.
Bijna de hele dag hadden we uitzicht op de stralende Mont Blanc. Alles ziet er vriendelijker uit in de zon. Aangekomen bij een meertje, checkten we de tijd en hoe ver we nog moesten lopen. Het was niet al te laat en de hut was niet te ver weg. Na een check van de watertemperatuur en omdat het ook buiten nog warm genoeg was, waagden we de plons. Heerlijk verfrissend zo’n duik! Voorbeeld deed volgen. Meer mensen gingen het water in voor wat verfrissing.
Daarna liepen we het laatste stukje naar de hut. Niet het meest vriendelijke stukje. Er zaten twee laddertjes in die prima waren, maar ook houten balken. De afstand tussen de balken, stapte net niet lekker.
Die rode lijn van het gesloten pad was dus ook voor ons
Nadat we in de avond genoten van een mooie zonsondergang en een rustige nacht in Refuge du Lac Blanc, gingen we vroeg op pad. Aangezien het water niet drinkbaar was in de hut, was een Zweedse zo vriendelijk voor ons om een aantal liter te filteren. Dat scheelde € 6,- per fles water.
Het was druk in de hut. Wij liepen de Aiguilles Rouges, maar die overlapte deels met de Tour du Mont Blanc.
De vorige dag hadden we naar een kaart gekeken waar een pad rood was ingetekend. Toen niet wetende dat het voor ons was, maar dat werd ons in de ochtend al direct duidelijk. We moesten een stuk teruglopen en dalen. Balen! Daardoor liepen we lager en dat is nou net niet de bedoeling van een huttentocht willen lopen.
Gelukkig hadden we nog steeds lekker weer en konden we blauwe bessen eten. Er groeiden genoeg bessen langs het pad. Het pad was eenvoudig. Waar de lift van Chamonix uitkwam, lunchten we, uitkijkend op de paragliders. Met een gevulde maag kon eindelijk een serieuze klim beginnen! Onze gesprekken verstilden, de ademhaling versnelde en onze pas vertraagde, heerlijk!
Aan alles komt een eind
Op Col du Brévent sloegen we linksaf in de richting van de hut. De omgeving was ruiger en wederom kwamen we berggeiten tegen. Bij de volgende afslag stond dat het nog 45 minuten zou duren naar Refuge de Bellachat. Fransen zijn goed in lekkere wijnen en kaasjes maken, maar niet in die bordjes. De tijd klopte vaak niet.
De afdaling begon en prachtig bleef het.
Aan alles komt een eind, zo ook aan deze dag. Na 9,5 uur onderweg te zijn geweest, kwamen we aan bij de hut. Het biertje werd besteld en opgedronken in de laatste zonnestralen van die dag. Na een lekkere avondmaaltijd, zochten we vroeg ons bed op.
Waar is het pad?
Al vroeg gingen we weer op pad. Helaas moesten we weer een stukje backtracken. We startten in de zon, maar die zou gaan verdwijnen achter de wolken. Het was ook frisser geworden.
Omhoog lopend waren we op een gegeven moment het aangegeven pad kwijt. Wat doe je dan? Zelf een pad maken. Nou ja, een route zoeken over de rotsen.
Toen we weer bij de trappetjes waren aangekomen, merkten we dat omhoog toch makkelijker gaat dan omlaag. Na de afslag op de Col, hadden we eindelijk geen zicht meer op dorpjes en huizen. De volgende tocht, zouden we daar toch beter op letten dat we niet drie dagen nog de bewoonde wereld zien. Daar gaan we de bergen niet voor in.
Ook verdween de zon. Tijdens het dalen, zagen we de wolken komen.
Verder was er geen mens te zien. Voordat de eerste druppels zouden komen, besloten we te gaan lunchen. Al etend, keken we uit op het pad naar de hut. Schijnt bedriegt in de bergen vaak. Om daar te komen, moesten we nog verder dalen en een riviertje oversteken. Het was er rustig. Weinig mensen bleken de Tour des Aiguilles Rouges te wandelen.
De enige hut met een douche
Echt koud was het niet en veel regen viel er uiteindelijk ook niet. Toch keken we uit naar een warme douche in de hut. De enige hut met een douche en de enige hut waar we een kleinere kamer konden boeken. Het vooruitzicht leek zo mooi…
Nadat we het riviertje over waren gegaan, was het alleen nog maar klimmen naar de hut. Ons humeur was goed en na zo’n acht uur onderweg te zijn geweest, checkten we in.
De kamer die we hadden geboekt, was in het andere gebouw en die was gesloten. We waren geboekt in een grote dorm. Dat was niet te wijzigen, omdat er simpelweg geen andere opties meer waren.
Nou ja, we hadden in ieder geval de warme douche nog. Ook dat was niet mogelijk. Er was nauwelijks water, dus mochten we niet douchen. Dat was even een domper. Tassen naar de kamer gebracht en maar een biertje besteld. Die smaakte dusdanig goed, dat we een tweede bestelden.
Na het eten (we konden kiezen uit kaasfondue en wat anders) speelden we nog wat spelletjes en maakten we ons op voor een nieuwe rustige nacht. Hoewel er een andere uitdaging was; zuurstof en frisse lucht in de kamer. Waar wij het raam open willen, willen de meesten dat niet. Dus volgt er een gevecht van raampje open, raampje dicht.
Klimmen en klauteren
We begonnen de dag bewolkt. Eerst weer een stuk dalen. Toen we in een vallei aankwamen, hadden we een prachtig schouwspel van trekkende wolken. Als toetje liet de zon zich nog even zien. Perfecte chocolade pauze.
Het begon weer dicht te trekken en voordat we een pas over zouden gaan, gingen we eerst lunchen. De koekjes waren kruimels geworden en de lekkere, maar stinkende kaas wilde ik nu echt de tas uit hebben.
Heerlijk, we begonnen weer te klimmen. Het was ondertussen dusdanig dichtgetrokken dat we goed moesten uitkijken of we goed liepen. Een Amerikaan sloot zich bij ons aan, nadat hij terug moest naar de hut en zijn vrienden ondertussen verder waren gelopen.
Na het lieflijk groene terrein werd het weer wat ruiger. Een stenen pad met soms wat gruis omhoog lopen. Dit was even een kuitenbijter en er werd geen woord meer gewisseld. De energie moest naar de benen.
Eenmaal boven gekomen, hadden we geen uitzicht. Ik wenste tijdens de wandeling soms een “gewoon pad” waar je even kon doorstappen. Dat zouden we nu alsnog niet krijgen. Het was zoeken op de rotsen waar de markering stond aangegeven. Doordat het ook nog eens nat was, gleed ik soms weg op een gladde, steile rots.
Toen we weer op een pad kwamen, stond er een berggeit onverstoorbaar gras te eten. We zagen de hut liggen en overlegden wat we zouden doen. Eigenlijk wilden we de volgende dag de Mont Buet (vrouwelijke versie van de Mont Blanc) op, maar de weersvoorspellingen waren slecht. Zouden we dan doorlopen naar het dal? Toen we aankwamen bij de hut, werd onze keus duidelijk; we bleven nog een nachtje in de bergen. De hut was leuk en we waren er nog niet klaar voor om die avond al in het dal te zijn.
Het bleek een goede keus. De hut was gezellig, net zoals een groep Franse dames. Ze waren allemaal overlevers van borstkanker en zouden samen met begeleiders de Mont Buet gaan beklimmen. We hadden een schoolkamp gevoel in de dorm en lagen in regelmatig in een deuk om alle flauwe grappen en opmerkingen.
Afdalen
Dan is de volgende ochtend toch echt de laatste dag aangebroken. We hadden geen wekker gezet, want we hadden alle tijd. Toch werden we vroeg wakker. We schoven aan voor het ontbijt, nadat de groep en de meeste mensen al vertrokken waren. Het enige wat ons nog restte was naar het dal wandelen.
Tijdens het dalen kozen we het lager gelegen pad naast de rivier. Soms was het takken opzij houden of even stilstaan om te kijken waar het pad eigenlijk liep. We blikten terug op de mooie tocht die we hadden gelopen. Na een paar uur waren we terug bij de auto.
Het was begin van de middag en besloten alvast een stuk te rijden, omdat de weersvoorspellingen voor de volgende twee dagen slecht waren. Maar dat deden we niet voordat we de trip afsloten met een lekker gebakje en heerlijke lunch.
Belle France
De route van Tour des Aiguilles Rouges: Parkeerplaats Le Buet – Refuge du Lac Blanc – Refuge Bellachat – Refuge Moëde Anterne – Refuge de la pierre á Bérard.
Het was weer een mooie tocht. Jammer was wel dat we twee dagen de bewoonde wereld zagen, maar met uitzicht op de Mont Blanc en fantastisch weer, was dat geen straf. De route was niet moeilijk en de omgeving prachtig. Frankrijk heeft me in positieve zin verrast!
Wil je meer inspiratie voor het wandelen van huttentochten klik dan hier.
Dagmar Wolters, iemand die graag wat van de wereld ziet. Ik schrijf vooral over mijn beleving tijdens het reizen en deel hier mijn ervaringen met jou. De wereld ligt aan mijn voeten, loop je mee?