De Rinnensee in het Stubaital is een aanrader!

Na de andere mooie wandelingen in het Stubaital, zou de wandeling naar de Rinnensee onze laatste dagwandeling worden. Er was veel regen voorspeld waardoor we hadden besloten eerder naar huis te gaan. De vakantie werd afgesloten met wederom een prachtige wandeling. Over een lange, smalle weg reden we naar de parkeerplaats. Voor sommigen de plek om een meerdaagse hike te starten, naar de Franz Senn hütte lopen als uitvalsbasis.

Of zoals wij, een dagwandeling te maken naar de Rinnensee. Eenmaal op pad schoten we al snel het bos in en begonnen -zoals gewoonlijk- te klimmen. Toen we uit het bos kwamen, leken we te wandelen in een soort Hobbit-achtig landschap.

Al snel kwamen we twee vrouwen achterop. Pratende vrouwen. Niet-stoppen-met praten-de vrouwen. Met stemmen die je door het hele dal en de bergen lijkt te horen. Sommige stemmen merk je niet op, sommigen zijn irritant en dit was er zo één. Nou ja, twee zelfs. Ondanks hun leeftijd hadden ze aardig de pas erin, dus we konden ze ook niet makkelijk weglopen.

Toen we bij de Franz Senn Hütte aankwamen, twijfelden we of we zouden wachten. Logisch was wel dat we onze chocolade-stop namen (een pauze waarin we chocola eten, niet dat we stoppen met chocola eten). We zagen dat zij ook even stopten, waardoor wij besloten snel weer verder te gaan. Zij hadden dat idee ook.

We waren dus veroordeelt tot het onophoudelijke geklets. Daar hadden we geen zin in, dus zijn we al snel ergens blijven wachten. Het weer was goed, we hadden prachtig zicht door het dal en konden de gletsjer zien liggen. Ik ken slechtere plekken en momenten om pauze te houden.

Hongerklop? Hoezo, ik heb net gegeten.

Na de pauze vervolgden we onze weg naar de Rinnensee. Het paadje werd verruild voor meer stenen. Ondanks dat we net pauze hadden gehad en ik had gegeten, leek ik na een paar minuten een hongerklop te hebben. Aangezien ik net gegeten had, kon dat niet, dus ik vermoedde te veel suikers in te korte tijd.

Daar zit je dan, op een prachtige plek, maar dat maakt dat niet meer uit. Ik zag de schoonheid er niet meer van, het interesseerde me even niet meer. Ik wilde me gewoon weer goed voelen. Gelukkig gebeurde dat relatief snel en genoot ik weer volop van de omgeving en de verdere klim naar de Rinnensee.

Ongeluk zit in een klein hoekje

Aangekomen bij de Rinnensee besloten we een mooie rots te zoeken om op te zitten. De praatgrage dames hadden het mooiste plekje bezet. Onze plek verruilden we dan ook voor hun rots toen zij gingen dalen.

Dat ongeluk in een klein hoekje zit, bleek weer toen we daar zaten te genieten. Een wat oudere man kwam aangelopen en wilde naar de rand van het meer gaan. Niet goed kijkend, viel hij voorover. Zijn hoofd had een steen geraakt en hij bloedde.

Toen hij zich bewoog, hoorde je bij meerdere mensen een zucht van opluchting. Er werden hem door meerdere mensen pleisters en verband aangeboden en gelukkig leken de verwondingen mee te vallen.

Tijd om afscheid te nemen

Na even te hebben gezeten en de bergen goed in ons op te hebben genomen, liepen we weer naar beneden. Het was de laatste dag, omdat het de volgende dagen alleen maar zou regenen.

Ondanks dat we de huttentocht niet hebben kunnen wandelen, liepen we hierdoor bij de Mutterbergersee in de sneeuw

Normaal vind ik het niet leuk om dezelfde weg terug te lopen, maar tijdens deze wandeling vond ik het niet erg. Alsnog genoten we ontzettend. Al dalend namen we de vakantie nog eens door en beseften we hoeveel mooie dingen we weer hebben gezien. Ondanks dat we de huttentocht niet hebben kunnen wandelen, liepen we hierdoor bij de Mutterbergersee in de sneeuw en leverde fantastische plaatjes op. Nog even genieten van de laatste kilometers in het prachtige Stubaital.

We hebben deze dag bijna veertien kilometer gewandeld en een kleine duizend meter geklommen en ook weer gedaald. Een prachtige wandeling om de vakantie mee af te sluiten.

---

---