Bikkelen tijdens de Schleck Gran Fondo in Luxemburg

Bikkelen tijdens de Schleck Gran Fondo

Een inspiratieverhaal van Bart Baars

155 kilometer voluit koersen door de heuvels in Luxemburg. Dat is heel kort samengevat wat de Schleck Gran Fondo is. Omdat mijn jaarlijkse 7-summits beklimming februari achter de rug was, besloot ik mee te doen. Voor de uitdaging, en omdat ik het heerlijk vind ik hard te fietsen.

Maar een beetje zenuwachtig was ik wel. Het was ruim twintig jaar geleden dat ik voor het laatst met een wielerwedstrijd heb meegedaan. Een Gran Fondo had ik nog nooit gereden. Hoe zou het me vergaan?

Een Gran Fondo is een soort kruising tussen een officiële wedstrijd en een toertocht. In principe mag iedereen mee doen, en wordt de tocht gefietst over openbare en niet afgezette wegen. Maar, zeker voor de eerste deelnemers worden de kruispunten wel afgezet, en wordt het overige verkeer tegengehouden. En dat maakt dat het gewoon volop koers is! Er zijn officiële teams aanwezig, met alle ondersteuning, er is een wereldkampioenschap. En uiteraard, in lijn met de wielrentraditie, hebben ook de eerste dopinggevallen al plaats gevonden.

Aan de start

Het maximale aantal deelnemers aan de Gran Fondo was 3000. Volgens mij waren niet alle 3000 startbewijzen waren vergeven, maar evengoed is het ondoenlijk om met 3000 wielrenners tegelijk te starten. Om dat op te lossen werd het deelnemersveld in leeftijdsgroepen verdeeld. De eerste groep heeft deelnemers tot dertig jaar, aangevuld met enkele genodigden (waaronder Andy Schleck en Cadel Evans). Vijf minuten daarna was de groep van 30 tot 45 jaar een de beurt. Hier mocht ik dus bij staan.

De eerste groep zijn deelnemers tot dertig jaar, aangevuld met enkele genodigden, waaronder Andy Schleck en Cadel Evans

Vooraf had ik al gelezen dat de eerste kilometers hectisch zullen zijn. Veel renners dicht bij elkaar en na minder dan tien kilometer na de start was er een afdaling waarin enkele haarspeldbochten zaten. Ik had hierom besloten dat mijn eerste missie was om zo snel mogelijk naar voren te rijden. Afdalen in een grote groep is niet fijn, en daar ook nog eens haarspeldbochten bij. Dat is vragen om problemen.

Vertrek!

Met en mooi startschot zet uiteindelijk mijn groep zich in beweging. Ik klik in mijn pedalen en begin direct aan mijn actie om naar voren te rijden. Van mijn wedstrijdtijd weet ik nog dat ik dit het liefst aan de linkerkant van de weg doe. Daar voel ik me comfortabel, en weet ik de gaatjes in de groep te vinden waar ik in wil duiken, om zo waardevolle plaatsen in de groep te winnen. In het dorp moet ik een aantal keer wat afremmen omdat er auto’s half op de weg staan. Maar eenmaal uit het dorp wordt het beter.

Binnen een mum van tijd lukt het daadwerkelijk, Ik rijd vooraan het peloton

Het duurt niet lang voordat ik de kop van het peloton kan zien. Maar tevreden ben ik nog niet. Ik wil de kop niet zien, ik wil er onderdeel van uitmaken. Behendig maak ik gebruik van de bochten die we door gaan. Gelukkig zijn de meeste bochten naar rechts, waardoor er aan de linkerkant van het peloton ruimte ontstaat. Binnen een mum van tijd lukt het daadwerkelijk. Ik rijd vooraan het peloton. De eerste missie is geslaagd!

Nu is het zaak om voorin het peloton te blijven, zonder daadwerkelijk op kop van het peloton te komen. Op de kop van het peloton rij je vol in de wind, en dat kost veel kracht. Kracht die je later zeker nodig gaat hebben. Ik merk dat ik het schuiven en positie behouden nog niet verleerd ben. Behendig handhaaf ik mijn voorin. We beginnen nu inderdaad aan de afdaling en de snelheid gaat ruim boven de 50km/u. En daar is de haarspeldbocht. Nu is het zaak om zo laat mogelijk in de remmen te gaan, en toch de bocht door te komen. Het lukt! Ik ruik de geur van hete remblokken en rubber. Sommige renners remmen echter te laat. Ik ben blij dat ik vooral in het peloton zit, want ik moet er niet aan denken om dit midden in de groep te moeten doen.

ik ruik de geur van hete remblokken en rubber. Sommige renners remmen echter te laat

Er volgt nog een haarspeldbocht, waarbij het scenario zich herhaalt. Vervolgens dalen we verder en duiken op volle snelheid een dorpje voor. Ik zie een hobbel in het afvalt over het hooft, en mijn fiets krijgt een flinke opdonder. Gelukkig gaat het goed, maar ik voel nog net mijn bidon tussen mijn linkerbeen door op de grond vallen. Oeps, de rest van de 155 kilometer zal ik dus moeten doen op een halve liter water. Ik weet dat dat weinig is. Te weinig. Ik baal ervan, en het spookt door mijn hoofd dat ik de koers eigenlijk nu al heb verloren. Maar, ik wil het er ook niet bij laten zitten. Knop om en doorgaan!

Na de afdaling rijden we een stuk langs de Moezel. Het is vlak en de weg is breed. Tijd dus om wat te herstellen, maar niet te veel. Er zijn meer dan genoeg renners die ook vooral het peloton willen rijden, dus het spel van positie houden blijf ik spelen.

Links af, de heuvels in

Na ongeveer veertig kilometer fietsen draaien we linksaf van de Moezel weg, de heuvels in. De weg wordt direct smaller, en er liggen enkele vervelens putdeksels direct na de bocht. Ik draai de bocht bij de eerst tien door, en direct begin de klim. Terugschakelen dus, zorgen dat je een ritme vind en voorin blijven. Dat lukt! Het zware deel van de Gran Fondo begint nu. De komende honderd kilometer zullen amper vlak zijn, maar helaas zullen ze beklimmingen te kort zijn om het peloton volledig uit elkaar te laten vallen.

Waar ik mij meer zorgen om maak, is dat ik merk dat mijn concentratie verslapt

En zo gaat het door. Ik kan mij steeds goed voorin het peloton handhaven, al merk ik wel dat er verzuring in mijn benen komt. Waar ik mij meer zorgen om maak, is dat ik merk dat mijn concentratie verslapt. Voorin het peloton rijden betekend dat je constant goed moet opletten wat er om je heen gebeurt en waar je je exact bevind ten opzichte van de andere renners. En na twintig jaar kost me dat toch wat meer energie dan eigenlijk moet.

Ik laat me een stukje afzakken in het peloton, om mijzelf wat rust te gunnen. Ik weet dat dit een riskante beslissing is. Als ik weer voorin wil komen, gaat me dat veel energie kosten, en meer naar achteren in het peloton kan er meer misgaan. Daarnaast is het peloton een grote harmonica, en sterker wordt als je meer achterin zit. Voor een bocht sta je zowat stil, maar na een bocht moet je vol aan de bak in de harmonica weer te laten ‘in veren’. En datzelfde geld eigenlijk voor de beklimmingen.

Oei, ik moet ze laten gaan

Langzaam merk ik dat de beklimmingen mij niet meer zo makkelijk afgaan als ik zou willen. Ik krijg moeite om bij het peloton te blijven, en soms moet ik een gaatje dichtrijden. Uit ervaring weet ik dat ik dit niet kan volhouden, Na ongeveer 90km besluit ik dit peloton dan ook te laten gaan. Net daarna volgt er een korte, maar stijle klim. Kramp springt in mijn rechter hamstring, waardoor ik moeite heb om boven te komen. Ik besluit mijn eigen tempo te gaan rijden, en wat te eten en te drinken. Gelukkig helpt dat. Ik voel me wat beter worden, en de kramp is gelukkig helemaal weg. Samen met een Fransman rijden we met een goed, maar stevig tempo verder.

Mee in de volgende groep!

Na een half uurtje worden we ingehaald door de volgende groep, die vijf minuten na mij gestart is. Ik pik aan, en besluit dat ik koste wat het kost in deze groep wil finishen. De koers is nog ongeveer 25 kilometer, dus niet heel lang meer. En dat gaat goed. De laatste heuvels doen mij flink pijn, maar met de nodige inspanningen weet ik in de groep te blijven

Finish!

Het laatste stuk van de koers gaat wederom hard. We dalen wat af, en de sprint is in volle gang. Ook nu moet ik weer alle zeilen bijzetten om bij te blijven. Na vier uur en veertien minuten bol ik als laatste van de groep over de finish. Ik bedank de Fransman waarmee ik een stuk heb samen gereden en neem mijn medaille in ontvangst.

Ik merk direct aan mijzelf dat ik niet helemaal tevreden ben. Ik had ingezet om minimaal bij mijn leeftijdsgroep te blijven, en dat is niet gelukt. Maar, als ik later in de auto een Sms’je krijg met de uitslag kan ik toch niet helemaal ontevreden zijn: 229ste totaal en 40ste van mijn leeftijd. Daarmee zit ik ruim binnen de top 25%, en daarmee ben ik gekwalificeerd van de wereldkampioenschappen Gran Fondo in Polen. Nu nog besluiten of ik daadwerkelijk mee ga doen.

Meer fietsinspiratie lees je op onze Fietspagina