Tanzania, het land waar natuur en vreugde elkaar omarmen.

Verschroeiend zand onder haar voeten

Een verhaal van Hilde Evens

‘Hier zo’. Zijn grote, donkere bolle ogen stralen in zijn hoofd. Yasmine krijgt een krop in haar keel. Haar hart bonkt als een sneltrein doorheen haar lichaam. Ze voelt het verschroeiende zand onder haar blote voeten en staart stilletjes naar de bananen. ‘Dank je’ prevelt ze, ‘Ik … ik … en snakt dan naar adem.

Ze slikt haar woorden weg. Voor haar staat Joshi, een 17-jarige knul, groot met kort krullend haar. Zijn parelwitte tanden staan keurig recht en breeduit in zijn mond te blinken. Yasmine werpt snel en onopvallend een laatste blik naar zijn rechterbeen. Het staat krom en scheef. Niets doet vermoeden dat deze knul als klein jongetje hard en rechtop kon lopen. Als hij maar geld voor de dokter had gehad toen het ooit gebroken was.

De Kilimanjaro staat op de achterzijde stilzwijgend en tevreden te pronken. Het contrast van de witte bergtop met de donkere ogen van Joshi doen Yasmine even wankelen.

Legendarische berg

Hoe kan nu iemand zijn dankbaarheid op die manier uiten. Het is immers hij die haar naar boven heeft begeleid, een weg voor haar getrokken heeft doorheen de alom woekerende suikerstengels. Zonder hem zou ze nooit de donkergroene flanken van de berg getrotseerd hebben, was ze nooit kunnen verdrinken in het spectaculaire en unieke uitzicht van deze legendarische berg. Yasmine kijkt naar de bananen, voelt haar ogen vochtig worden en beseft dat dit moment haar leven zal veranderen.

Het verankert haar liefde voor de ongereptheid van de Afrikaanse natuur, haar bewondering voor de diepgelukkige levenswijze van de Afrikanen, tot in het diepst van haar Zijn

Enkele dagen later slentert Yasmine doorheen de straten van Moshi. Hier en daar draagt een verharde straat haar vermoeide voeten. Verderop zijn het verzande paden, voor eeuwig getekend door onophoudende stortbuien uit het verleden. Regendagen zijn niet meer zo vanzelfsprekend. Vermoedelijk speelt het veranderende klimaat een rol, bedenkt Yasmine. Gelukkig voelt de warmte verdraagzaam aan. Onderweg ontmoet ze talrijke, lachende gezichten.

Nieuwsgierige blikken die naar haar kijken, alsof ze haar spontaan willen adopteren en haar voor de rest van haar leven in bescherming willen nemen. Haar vrees om hier door bedelaars overrompeld te worden, verdwijnt zienderogen. Haar angst voor het onzekere ebt langzaam weg. De hemel boven haar hoofd straalt wijd, open en blauw. Ze strijkt met haar slanke handen de lichtbruine lokken van haar warme kaken weg. De zon brandt op haar blanke huid, terwijl het riet zachtjes op het ritme van een kleine bries danst.

Adembenemend

Twee uren duurt het uiteindelijk vooraleer het pad haar tot aan het schooltje brengt. Achter de hoge grassen ziet ze een adembenemende waterval, die uitmondt in een prachtig, kleurrijk meer. Kinderen gillen van jolijt als ze het koord loslaten, nèt voor ze een sprong in het water nemen. Op enkele meters van het meer zitten vier oudere vrouwtjes in een rij op een bankje, breedlachse gezichten krijsend van plezier, hun handen op hun brede schoot en rond een glas, vermoedelijk gevuld met het typische bananenbier.

Een bron van geluk

Yasmine voelt zich overspoeld worden door een onmetelijke vreugde. Ze beslist dat hier de eenvoud van het leven een bron van geluk kan zijn. ‘Instappen!’ roept Augustino, terwijl hij een pas gevangen, opvallend groene, kameleon opnieuw in het gras neerzet. Yasmine grijpt haar rugzak. ‘Het is tien uur rijden, Yasmine, maar ik toon je de grootste vlakten, de breedste bomen, de bijzonderste olifanten, giraffen, leeuwen en luipaarden.

Als we geluk hebben, zien we Malu de neushoorn. Heb geen angst, ze vallen ons niet aan, maar zullen komen aanrennen, hun hoofd en billen eens schudden, en dan weer tussen de hoge grassen verdwijnen. Ze bedoelen gewoon dat we in hun habitat zijn.” Augustino kijkt Yasmine geruststellend aan. ‘Alsof we dat zelf niet weten.’ grapt hij.

Als we geluk hebben, zien we Malu de neushoorn

In het Nationale Park Serengeti ontmoet Yasmine het onvoorstelbare wat deze aarde heeft voortgebracht. Het stijgt boven al haar diepste verwachtingen uit.‘En dan heb ik nog iets leuks in petto voor jou Yasmine.’ griffelt Augustino, intussen met de avondzon op zijn rug. ‘Je zal de stam Maasai ontmoeten. Ze wonen tussen de gewassen, hebben geen water, geen elektriciteit, ze leven in en van de natuur, dragen traditionele klederdracht en juwelen. Hun belangrijkste bezigheid is kijken, nadat ze de koeien en geiten hebben uitgelaten. Ik zal vragen of ze je leren hoe je vee moet meelokken met hun stok. Dit is niet voor iedereen weggelegd…’ meent Augustino ernstig.

Vers geplukt fruit

Op het einde van de reis stapt Yasmine weer op het vliegtuig. Het valt haar op hoe gemakkelijk en goed dit transport in Tanzania geregeld is. Ze pikt eerst nog een laatste ochtend over de lokale markt mee, waar ze zich een weg baant doorheen de mama’s, gewikkeld in lange, typisch Afrikaans gekleurde gewaden, die vers geplukt fruit aanbieden en lachend een nieuwe dag onder de blakende zon tegemoet gaan, zonder meer.

Haar koffer voelt licht, alsof het wonderbaarlijk mooie Tanzania het verlost heeft van alle angsten en haar geleerd heeft dat het leven een avontuur is waar niets zeker is. Niets, behalve het moment zelf.

www.hildeevens.be | www.boosttravel.be  | www.tourhq.com

---

Lees hier alle verhalen over Tanzania

---