Winterwandelen in Duitsland: de Rothaarsteig in Sauerland

Winterwandelen in Sauerland: de Rothaarsteig

Outdoorinspiratie van Marieke Pape en Bart Baars

De kerstdrukte ontlopen. Letterlijk. Dat was ons plan dit jaar. Drie dagen ver weg van schranspartijen, kerstliedjes en verplichtingen. Na een avondje Google’en komen we uit op een veelbelovende wandeltocht in Duitsland: de Rothaarsteig. Omdat we drie dagen tot onze beschikking hebben, kiezen we ervoor om de laatste drie etappes van de Rothaarteig te lopen: van Lützel naar Lahnhof, van Lahnhof naar Wilgersdorf en van Wilgersdorf naar Dillenburg.

Met opzet hebben we geen hotels geboekt voor onderweg; we willen gewoon per dag zien hoe het zal gaan en hoe ver we zullen komen

Op Eerste Kerstdag rijden we naar een hotel in de buurt van Dillenburg. Onderweg genieten we nog één keer van een gedegen Duitse maaltijd. We hebben een tent en genoeg (gevriesdroogd) eten bij ons voor drie dagen. Met opzet hebben we geen hotels geboekt voor onderweg; we willen gewoon per dag zien hoe het zal gaan en hoe ver we zullen komen.

Aangekomen in het hotel, is het tijd om de bagage te verdelen: voor de komende drie dagen moet alleen het hoogstnodige worden ingepakt. Minutieus vullen we onze rugzakken met kookgerei, tent, slaapzakken, thermo- en regenkleding en etenswaren. Na een laatste nacht in een zacht en schoon hotelbed, stappen we de volgende dag op de trein vanuit Dillenburg naar het beginpunt van onze wandeltocht: Lützel.

Onderweg! Tussen de bronnen door

Lützel is een inie-minie dorpje in de middle of nowhere. Al bij het station vinden we het eerste bordje van de Rothaarsteig en binnen de kortste keren lopen we tussen de hoge dennenbomen. Het weer is goed. Het is bewolkt, maar droog en het is een graad of 7. Af en toe lopen we door een mistflard, wat mij een mysterieus en geheimzinnig gevoel geeft.

We volgen de route langs een snelstromend beekje. En dat blijkt niet de laatste keer te zijn. Beken, riviertjes en bronnen: de wandeltocht wemelt ervan. Ongeveer 90% van de namen die we tegenkomen op de wegwijzerbordjes eindigt met ‘quelle’… En dat is goed nieuws voor ons. We hebben 2 liter water bij ons, maar als we een nacht in de tent willen doorbrengen, moeten we onderweg zeker een keer water gaan bijvullen. Van Bart leer ik dat we het water uit de snelstromende beekjes wel kunnen drinken zonder het eerst te koken. Ik neem liever geen risico; door schade en schande wijs geworden.

Mijn schouders staan in de fik van het dragen van mijn rugzak en mijn heupen voelen alsof ik hoogzwanger ben.

Als we tegen vieren ‘s middags het eindpunt van onze eerste etappe naderen, wordt het tijd om te beslissen of we een hotel willen zoeken, of een plekje om onze tent op te zetten. Die keuze is snel gemaakt: het dorpje Lahnhof is maar 1 hotel rijk en daar wemelt het van de mensen op Tweede Kerstdag. We lopen dus nog een kilometer of drie verder, totdat we stromend water vinden en nog een kilometer tot we een geschikte kampeerplek ontdekken. Tegen die tijd is het al bijna donker. Mijn schouders staan in de fik van het dragen van mijn rugzak en mijn heupen voelen alsof ik hoogzwanger ben. Niks gewend, natuurlijk… Ik wil het liefst op een stoel neerploffen en even bijkomen van de 18km die ik vandaag gelopen heb. Maar ik weet nog niet dat ik de luxe van een stoel de komende drie dagen zal moeten ontberen…

Moe, maar toch nog doorwerken

Bart is erop gebrand dat we zo snel mogelijk de tent opzetten, eten koken en in onze slaapzak gaan liggen. Koud worden is het slechtste dat je kan overkomen. Dus gebruik ik mijn laatste adem om de slaapmatjes op te blazen en mijn laatste krachten van de dag om de haringen in de grond te steken. Ondertussen heeft Bart vliegensvlug een potje macaroni met tomatensaus gekookt. Zittend op ons matje met de ruggen tegen elkaar voor een beetje steun, werken we ons overheerlijk kerstmaal naar binnen. Het is half 7 als we getandenpoetst en wel in onze dikke slaapzakken in ons donkere tentje liggen. Nietsvermoedend vraag ik wat we nu gaan doen. Bart schiet in de lach. ‘Slapen, wat dacht je dan?’ Oke, het is ongeveer 40 jaar geleden dat ik om half 7 al in m’n nest lag, maar er zijn eerlijk gezegd erg weinig alternatieven.

Het heeft niet gevroren afgelopen nacht en de tent is helemaal nat

De volgende ochtend word ik tot mijn verbazing uitgerust wakker. Al die uren heb ik prima gelegen. We moeten wachten tot het licht is, voordat we kunnen opstaan. Om 8 uur is het licht genoeg om te gaan ontbijten, af te wassen en onze tent weer in te pakken. Het heeft niet gevroren afgelopen nacht en de tent is helemaal nat: van binnen door de condens en van buiten door de mist. Zelfs op onze slaapzakken zit een nat laagje condens.

Uitgeslapen weer op weg!

We gaan op weg zonder een druppel drinkwater, dus de eerste stop zal een bron zijn om water te koken en onze flessen bij te vullen. Water genoeg in het Rotaargebergte, dus dat hebben we binnen een uur gefixed. Gedurende de dag verbetert het weer: de zon komt erdoor en die zorgt voor een spectaculair lichtspel tussen de bomen. Ook vandaag lopen we weer het grootste gedeelte van de dag in het woud. Af en toe worden we getrakteerd op een mooi doorkijkje over de heuvels. Het pad is niet zwaar. We stijgen en dalen afwisselend. De grond is wel erg drassig bij tijden. Onderweg hebben we al besloten dat we vannacht in een hotel willen slapen. Onze tent en slaapspullen zijn nat en zullen met dit weer nooit droog worden.

Na een lange dag lopen, ben ik wel toe aan een zacht bed en een lekkere warme douche op mijn zere schouders

De route is prima aangegeven. Maar als we om drie uur ‘s middags nog nergens de naam van het dorp van onze bestemming op een bordje hebben gezien, besluiten we om Google Maps maar eens te gaan raadplegen. Wilnisdorf, onze eindbestemming blijkt maar liefst 7 km van de route af te liggen! We vinden gelukkig wel een ander dorp met een hotel op de route, Wiligersdorf. Het hotel is zelfs met bordjes aangegeven onderweg. Na een lange dag lopen, ben ik wel toe aan een zacht bed en een lekkere warme douche op mijn zere schouders. Om dit hotel te bereiken, hoeven we maar 2 km af te wijken van onze route. Rond 4 uur komen we aan bij het hotel, alwaar de voordeur uitnodigend voor ons open zwaait….om daarna alle hoop uit mijn lichaam te persen: er hangt binnen een bordje dat ze gesloten zijn tot 6 januari!

Het hotel is dicht! En nu?

Er zit niets anders op dan de 2 km terug, berg-op, te lopen naar de route en daar ergens een plekje voor onze tent te vinden. Ik heb het gevoel dat ik geen stap meer kan verzetten, maar dan blijk ik over een grotere hoeveelheid reserves te beschikken dan ik had gedacht. We vinden een goede plek voor onze tent en een half uur sneller dan de dag ervoor staat de tent en is ons eten klaar. Het is helder en het vriest. De sterrenhemel is de mooiste die ik ooit gezien heb. En ik ben blij dat het hotel gesloten was…

Het bos is bedekt onder een laag rijp. Ieder afgevallen blaadje, iedere tak, ieder sprietje flonkert in de opkomende zon.

De ochtend van de derde dag begint kraakhelder en ijskoud. Het bos is bedekt onder een laag rijp. Ieder afgevallen blaadje, iedere tak, ieder sprietje flonkert in de opkomende zon. Een magische wereld. En nog een voordeel: het ijs schud je zo van de tent af!

De route voert ons vandaag door een heel ander wereld: door dorpjes en weilanden. Het uitzicht is supermooi en we houden niet op te genieten van de wondere winterwereld om ons heen. De klimmetjes zijn stijler, wat de etappe iets zwaarder maakt dan die van de afgelopen dagen. Maar sneller dan ik verwacht, zien we Dillenburg alweer in de verte liggen. We wandelen nog een uurtje of twee in de heuvels rond deze stad, om dan stijl af te dalen naar het centrum van Dillenburg. We besluiten niet meteen naar de auto te lopen, maar eerst in de stad even een drankje te doen om na tegenieten van drie heerlijke dagen in het Sauerland.

De Rothaarsteig kort en bondig

De totale lengte van de Rothaarsteig is 220 kilometer. De steig loopt van Brilon naar Dillenburg, maar kan uiteraard ook in tegengestelde richting worden gelopen. De route is zeer duidelijk uitgepijld met rode bordjes. In principe is een kaart niet noodzakelijk. Zeker niet als je de GPS-routes downloadt die op de Rothaarsteig website zijn te vinden.

De eerste twee dagen hebben wij voornamelijk door dennenbossen gelopen, over het algemeen over brede paden. Deze twee dagen worden gekenmerkt door veel natuurlijke waterbronnen die je tegenkomt. Soms zijn dit gewoon stroompjes die midden in het bos ontspringen. Bij enkele bronnen zijn bankjes of zelfs hutjes gezet om in te kunnen zitten. De derde, en laatste, dag liepen we meer langs bosranden en door open weidevelden. Dankzij het schitterende weer was dit een geweldige dag!

In tegenstelling tot de Eifelsteig eindigen de etappes van de Rothaarsteig niet altijd in een dorp. Hierdoor moet je soms extra kilometers lopen naar een overnachtingsplaats. Somige hotels bieden hier taxi-services voor aan. Houdt er rekening mee dat wildkamperen, zoals wij dat hebben gedaan, in heel Duitsland niet toegestaan is.

---

Lees hier alle verhalen en artikelen over Outdoor in Duitsland

---