REISVERSLAG: Zo ziet Etappe 3 van de Westweg in het Zwarte Woud eruit

Pauline liep ruim 20 kilometer over de Westweg

Door: Pauline van der Waal

Het lijkt wel of (langeafstands)wandelen steeds populairder wordt. De huidige coronaperikelen lijken hier nog een extra zetje te geven. We gaan immers massaal dichter bij huis op vakantie en outdooractiviteiten zijn favoriet. Om van het lopen van een lange afstand te proeven, liep ik een etappe van de Westweg door Zuid-Duitsland.

Alle wandelingen verzameld op Top Trails of Germany

Duitsland is een afwisselend wandelland bij uitstek. Op de website Top Trails of Germany zijn een flink aantal langeafstandsroutes verzameld. Het was daarom vooraf nog moeilijk kiezen welke route ik het liefste wilde doen. Toch ging mijn voorkeur uit naar de Westweg in het Schwarzwald.

De Westweg bestaat al zo lang, dat het met recht de klassieker onder de Trails wordt genoemd. Bovendien loopt de route door het Zwarte Woud in het bergachtige zuiden van Duitsland, waarmee het een uitdagende tocht is door dichte bossen en met flinke hoogteverschillen. Eerder liepen Mountainreporters Manja en Marloes al enkele etappes van de Eifelsteig.

Doe de etappe(s) tijdens een weekendje weg

De Westweg bestaat al sinds 1900 en is in totaal 285 kilometer lang. De route begint in Pforzheim en eindigt in het Zwitserse Basel. Ik reis zelf naar Forbach, waar de derde etappe begint. Het Zware Woud is per trein goed te bereiken. Ik stap ’s ochtends even na achten op Amsterdam Centraal in de ICE riching Basel, en om één uur kom ik aan in Karlsruhe.

Ik besluit de prachtige middag hier door te brengen en pas ’s avonds door te reizen richting Forbach. Vooral in het stadspark achter het beroemde slot is het heerlijk. Ik tref een vriendin die stomtoevallig vandaag ook in Karlsruhe is en sluit de dag af met een biertje op het terras. Daarna moet ik nog een stukje verder: iets meer dan een uur met de S-bahn naar mijn eindbestemming. Dat Zuid-Duitsland makkelijk is aan te reizen, maakt dat een of een paar etappes lopen prima kan tijdens een weekendje weg.

De eerste dag in Forbach

Het oorspronkelijke plan was om twee etappes van de Westweg te wandelen. In Dobel, het eindpunt van de eerste etappe en het begin van de tweede, zou je namelijk in een boomtent kunnen slapen. Dat wilde ik natuurlijk wel! Helaas gooide corona roet in het eten, en mocht de tent niet worden opgebouwd. Om die reden reis ik direct door naar Forbach, om daar de eerste dag de omgeving te verkennen.

Ik spreek af met een vriendin die in Baden-Württemberg woont en het wel leuk vindt om een dagje samen op stap te gaan. We starten vandaag met een wandeling door de rivierbedding. Om in de rivier te komen moeten we een stukje abseilen van een brug.

Door de rivier over de rotsen

Zelf ben ik een vrij goede wandelaar, maar een stukje minder handig met klauteren en klimmen. En dat is nou precies wat we hier gaan doen. We doen deze tocht met een gids en een vrij grote groep. Bijna iedereen is afkomstig uit Duitsland zelf. Met uitzondering van het abseilen zou je deze tocht ook prima op eigen gelegenheid kunnen doen. Zonder natte voeten komen we aan bij het eindpunt, al heeft de mobiele telefoon van één van de deelnemers een duik in de rivier niet overleefd…

Raften of toch etappe 2?

In de middag staat eigenlijk raften op het programma. Maar doordat er weinig water in de rivier staat, kiezen we ervoor nog een stuk te gaan lopen. We gaan Etappe 2 van de Westweg op, maar dan achterstevoren. Een goede keus, zo blijkt. We klimmen flink omhoog, waardoor we een tof uitzicht hebben op het dal.

Jaaaa, gehaald!

We lopen tot aan de Latschigfelsen, waar je in het huisje een pauze kunt nemen en ver het dal in kunt kijken. Onderweg komen we geregeld wat andere wandelaars tegen waar we af en toe een praatje mee maken. We lopen in totaal zo’n acht kilometer en 420 hoogtemeters, dus we hebben tijd genoeg. 

Even pauze bij de heks

We keren om en lopen via dezelfde weg terug naar beneden. Het laatste gedeelte van deze tocht blijkt overigens ook deel uit te maken van een andere wandeling, waarin de sagen uit de regio centraal staan. Niet voor niets houdt deze heks de wacht bij de bron.

Na afloop zoeken we een terras voor een biertje. Het moet gezegd worden: een echt gezellig terras moet je in Forbach met een lampje zoeken. Wij gaan zitten bij de pizzeria op het station, waarvan de eigenaar vriendelijk is, maar de entourage exact zoals je verwacht van een pizzeria op het station.

Met uitzondering van de vriendelijke meneer van de pizzeria -maar die is dan ook Italiaans- komen de bewoners van deze streek wat kortaf over. Mijn vriendin die hier al jaren woont geeft aan dat de mensen absoluut niet onvriendelijk zijn, maar je even door de norse benadering heen moet kijken. Een goede tip, die ik de komende dagen nog een aantal keer ter harte neem.

Een andere uitzondering hierop is het hotel waar ik verblijf: Hotel am Mühlbach. De eigenaren zijn ontzettend aardig en doen alles om het me naar de zin te maken. Niet geheel toevallig zijn zij beide ook niet uit deze streek afkomstig. We kletsen gezellig en ik mag drankjes en snacks pakken uit de koelkast als ik zelf even op een briefje schrijf wat ik neem. Ook ’s avonds is het nog warm en drink ik mijn wijntje op mijn eigen balkon. Dit hotel is zeker een aanrader als je in Forbach verblijft.

De Westweg: start van etappe 3

De derde etappe start bij de poort waar we de vorige dag zijn geëindigd. Ondanks dat de route zo goed als langs mijn hotel loopt, loop ik terug naar het officiële begin van de tocht. Ik wil natuurlijk wel het volledige aantal kilometers maken!

Door Forbach bergop

Vanaf de poort loop je een stukje parallel aan het spoor en heb je een mooi zicht op het plaatsje Forbach. Even verderop zie je de oude overdekte houten brug al liggen. Je slingert nog wat door het dorp, voordat je aan het flink aantal hoogtemeters gaat beginnen.

Een laatste blik op het dal

Na een laatste bankje dat het dal prachtig overziet, duik je de bossen in. Het is hier direct heerlijk rustig en je zigzagt verder en verder omhoog. Bovenaan kom je de Wegscheidhütte tegen, een schuilhut waar je ook kunt blijven overnachten. Hoe dat precies in z’n werk gaat weet ik niet, maar de jongens die hun slaapzaken buiten over de boomstam hebben gehangen hebben het zo te zien uitgeprobeerd.

Zicht op de Schwarzenbachtalsperre

De route loopt langs een stuwmeer, en al vanaf halverwege de afdaling zie je in de verte mensen in bootjes en op SUP’s. Ik zou op dit moment graag met ze ruilen, want het is nog ruim voor de middag en de temperatuur heeft de 25 graden al aangetikt. Helaas, wil ik -met al mijn fotostops onderweg- deze 19 kilometer binnen afzienbare tijd hebben afgelegd, dan is het zaak door te lopen!

En hup, weer naar boven!

In totaal staan er deze tocht bijna 1100 hoogtemeters naar boven gepland. En die heb ik nog niet gehad, dus begint het pad weer flink te stijgen. Je hebt vanaf verschillende punten uitzicht op het water waar ik zo-even nog langs ben gelopen. Even later is het niet meer dan een vlek in de verte.

De Friedrichsturm op de Badener Höhe

Het meest herkenbare punt en ongeveer halverwege is de Badener Höhe op 1002 meter. Overigens nog niet het hoogste punt van deze tocht, die zit pas helemaal aan het eind. Wel kun je hier nog wat extra hoogtemeters toevoegen door de toren te beklimmen en natuurlijk doe ik dat ook.

Ga zeker langs bij het Naturfreundehaus

Ik heb onderweg een lunchpakketje bij me, maar maak ook een stop bij het Naturfreundehaus. Een absolute aanrader! Dit ecologische en lokale restaurant heeft een heerlijke menukaart en twee leuke terrassen. Het ligt direct aan de Westweg, maar iets verder van de bewoonde wereld, waardoor het minder druk is dan de restaurants die je later tegenkomt en direct aan de weg liggen. Je kunt er trouwens ook overnachten.

Hundseck: skigebied in de zomer

Op de heuvels waar je doorheen wandelt wordt in de winter geskied. Dat is goed herkenbaar aan de skipistes en liften, en ook aan de restaurants onderaan de piste waar je in de winter met je skischoenen loopt. Nu is het er 27 graden en doet niets aan wintersport denken.

Nog maar een heel klein stukje!

Vanaf hier gaat het weer flink omhoog. Ik zei het tenslotte al: het hoogste punt van vandaag moet nog komen. Nadat ik het laatste stuk omhoog ben gelopen, kom ik ineens in een heel ander landschap terecht. Er zijn geen bomen meer, maar ik kom op een plateau dat vol staat met heide. Wauw, wat een gaaf gezicht!

Challenge: zie de geschiedenis van de Westweg

Omdat de Westweg al zo oud is kreeg ik een challenge mee. Zou ik onderweg de geschiedenis van de Westweg kunnen vinden? Nou, dat was geen heel moeilijke opgave. Overal onderweg is de geschiedenis te zien, en in een aantal gevallen zelfs letterlijk. Kijk maar.

Tijd voor een drankje op het terras

Vanaf het hoogste punt op 1036 meter is het nog maar een kilometer naar het eindpunt. En ook nog eens naar beneden, dus in no time meld ik me aan de finish. Helaas heb ik de stempelpost niet gevonden voor een echte Westwegstempel op mijn stempelkaart, maar dat mag de pret niet drukken. Een verfrissend biertje op het terras is een waardige vervanger! Met flink wat kilometers in de benen was dit een topdag.

Oeps, het is maandag vandaag!

Op maandagochtend word ik wakker in een rustig en stil Unterstmatt. Het blijkt dat maandag Ruhetag is. En dat nemen ze hier wel heel letterlijk: zelfs de bus rijdt hier niet op maandag! Daar had ik even niet op gerekend…

Er zit niets anders op dan naar de dichtstbijzijnde bushalte te lopen. Daar blijk ik gisteren langs te zijn gekomen, dus hop, in de benen maar weer! Onverwacht voordeel: ik maak onderstaande foto van de Friedrichsturm in de verte, een beeld dat ik gisteren niet heb gezien. Na een wandeling van een kilometer of zes neem ik vanuit Sand de bus naar het treinstation. Terug naar Amsterdam!

Deze wandeling was onderdeel van de Blogger Challenge van Top Trails of Germany. Lees hier meer over deze challenge.

Alle foto’s: Pauline van der Waal