Caroline in Azië | Reisverslag Bangkok en Jakarta

De volgende etappe van mijn reis gaat door de lucht. Chiang Rai-Bangkok, Bangkok-Jakarta. De vlucht is in de avond. Genoeg tijd dus om, na mijn laatste nacht in het noorden van Thailand, op weg richting vliegveld te stoppen bij leuke plekken. Een bezienswaardigheid staat sowieso nog op mijn lijstje. Het is niet over het hoofd te zien, letterlijk. De boeddhistische godin Guan Yin, bij Wat Huay Pla Kang, kijkt tevreden op ons neer.

Maar voordat ik bij dit gigantische witte beeld ben kruist mijn pad een familie dat druk is met het maken van offers. Binnenkort is er een religieus feest. Helaas begrijp ik niet helemaal wat het thema is, maar er even bijzitten en ook proberen wat te fabriceren is al bevredigend.

Langs de rivier rijdend valt mijn oog op een kleurrijk terras dat er middenin gemaakt is. Daar wil ik mijn lunch wel nemen. Terwijl ik op mijn eten wacht word ik vermaakt door een vlinder paar dat alle tijd neemt te dartelen. Dusdanig dat ik er een paar mooie foto’s van kan maken en een klein videootje voor mijn kleindochter. Dat idee kreeg ik van een vriendin van mij wiens kleindochter in Nederland woont terwijl zij besloten heeft in Curaçao neer te strijken.

We begrijpen dat oma zijn fijn en mooi is, maar dat we zelf in een fase zitten waarin we genieten van onze vrijheid. Als we in Nederland zijn, brengen we graag tijd door met onze (klein)kinderen. In de tussentijd houden we contact middels video bellen en, zoals vandaag, met een klein educatief of vermakelijk filmpje.

Terug in Indonesië heb ik afgesproken met Ade. Ik heb hem vorig jaar ontmoet toen ik voor het eerst naar Sumbawa ging. Het eiland ten oosten van Lombok. Hij heeft, in de tuin, een traditioneel huisje gebouwd. Destijds vond ik zijn homestay, Sollo Sollo, via internet. We hadden meteen een klik en hij bleek een fantastische gastheer te zijn. Zodra hij merkte dat ik geïnteresseerd ben in zijn cultuur, nam hij me op sleeptouw.

Naar de akkers waar klapperbomen staan en hij mais verbouwt. Een vriend van hem klom voor me in de boom zodat ik jonge kokosnoot kon drinken en eten. Een verkwikkend drankje dat barstensvol voedingstoffen blijkt te zitten die je goed gebruiken kunt op een zweterige dag. En dat is het daar vaak!

Precies in de dagen dat ik er was, bleek een besnijdenis gepland te staan. Een feest dat een belangrijk moment in het leven van een jonge moslimman markeert. Veel mensen komen het heuglijke feit vieren. Dagen ervoor wordt er begonnen met voorbereidingen. Een keuken wordt geïmproviseerd omdat iedereen blijft eten. Ook ik.

Toen binnen in het huis het zingen begon wisten we dat de ceremonie zou beginnen. De gemeenschap waar ik op bezoek was, komt oorspronkelijk van een ander eiland en heeft daarmee een eigen traditie. De oudere mannen zongen prachtig terwijl het jongetje op de tafel lag. In tegenstelling tot vroeger is er nu een arts die ervoor zorgt dat het pijnloos gebeurt, maar daarvoor moeten er nog wel eerst verdoving ingespoten worden!

Ik ben niet zo goed in dit soort dingen en maande mezelf tot goed doorademen. De jongeman had het er moeilijk mee en lag met vertrokken gezicht te wachten op zijn lot. Na afloop bleek dat een jonger broertje ook nog aan de beurt zou komen, maar dat heb ik maar overgeslagen.Voor mij zijn dit soort ervaringen hoogtepunten van het onderweg zijn. Opgenomen worden door lokale bevolking waarmee me een inkijkje wordt gegund in hun leven.

Ade vertelde hoe de zeewier industrie hoogtij viert. Ik had voor de kust in zee wel al palen gezien maar geen idee wat er gaande was.De lokale bevolking heeft hiermee een goed inkomen. Het werk lijkt niet zo intensief, maar is het wel. Zeker omdat er met de getijden rekening gehouden moet worden en er meer dan eens midden in de nacht gewerkt wordt. Plantjes worden gestekt waardoor er steeds nieuwe aanwas is. Een monnikenwerk…

Mijn gastheer kon mij ook uitleggen wat er in het grijze gebouw gebeurde waar een kakofonie van getjilp klonk: het is een plek waar talloze zwaluwen hun nestjes hebben gemaakt. Deze nestjes bevatten hun speeksel. Een ingrediënt waar een bepaalde tak van de farmaceutische industrie grof geld voor geeft. Het zou voedingsstoffen bevatten en daarmee beschermen tegen tal van ziektes.

De westkust van Sumbawa is prachtig. Het wegdek is meestal erg goed en het is heerlijk om met de scooter tochtjes te maken langs witte stranden en azuurblauwe zee.  Zwemmen in het lauwe water is zeker aan te raden en kan ook prima omdat aan deze kant er nauwelijks golven zijn, dit in tegenstelling tot stukken in het zuiden die een waar surfers paradijs zijn. Landinwaarts zijn diverse watervallen te vinden. Sommigen al na een korte wandeling.

Vorig jaar zat ik achterop de scooter bij Ade. Dit jaar ben ik alleen op pad gegaan en gaf ik mezelf een leuk dagje met onder andere een bezoek aan Taliwang, een charmant stadje met leuke winkels en dito eetgelegenheden. Ik deed me tegoed aan `Padang`, het eten waar onze Indonesische rijsttafel een afgeleide van is. Hier smaakt het vele malen beter, met huisgemaakte boemboes en andere verse ingrediënten.

Nu ik dan toch uitweidt over Sumbawa, kan ik meteen melden dat aan de noordkust een strand ligt dat Ai Lemak heet en een van de fijnste plekken is waar ik gekampeerd heb. Het strand lag verlaten en mijn ochtend bracht ik snorkelend door in haast rimpelloos water. Destijds was ik met vrienden Azis en Ali vanaf Lombok afgereisd. Hij wilde wat kennissen bezoeken die in de goudmijn werkzaam zijn.

Zo vond ik mezelf midden in de nacht tussen de arbeiders die hun eenzaamheid probeerden te vergeten met drank, muziek en wat dames terwijl op de achtergrond de herrie van de draaiende trommels doorging. Gespoeld met water en chemicaliën komen de kleine gouddeeltjes vrij. Er wordt gezegd dat in iedere heuvel op dit prachtige eiland goud te vinden is. Het zoeken is voor velen een manier om aan armoede te ontsnappen. Maar een groot deel van de inkomsten wordt gebuikt voor vergetelheid.

Het half jaar onderweg zijn rond ik, na afscheid te hebben genomen van mijn Lombok-familie en mijn zoon op Bali, af op Java. Eerst een nachtje doorbrengen in Yogyakarta, dat laat in de avond nog knus aandoet en waar ik de volgende ochtend mijn ontbijt nuttig bij een van de vele kraampjes. Tussen lokale bevolking die ook smult van de bubur ayam. Een kruidige rijstepap met groente en kip.

Daarna de trein in om mijn vrienden aan de zuidkust gedag te zeggen. Waarbij ik natuurlijk ook weer een kijkje neem bij de zeeschildpadden opvangen. Er zijn geen baby’s nu. De volgende lading eieren moet nog gevonden worden en uit handen van stropers blijven.