Caroline in Indonesië | Een reis met verrassingen en een happy end

Het leven zit vol verrassingen. Het reizende leven zeer zeker ook. Of dat de kwalificatie ‘aangenaam’ of ‘onaangenaam’ krijgt, is een kwestie van perspectief. Meebewegen met hoe de dag zich ontvouwt heeft zo zijn charme. Er is voor van alles, op den duur, wel een creatieve oplossing. Toen ik in november terugkwam bij mijn huisje op Lombok, was de slaapkamer zo goed als af. Leek het. Er was hard aan gewerkt en ik was erg blij met het resultaat.

Maar na een paar nachten gingen natuurlijk ook de mindere kanten opvallen. Hoewel er al veel licht binnenkwam, leek me een raam met uitzicht op de rijstvelden een mooie toevoeging. De kamer is in traditionele kleuren geverfd. Met een rood plafond en zwarte muren. Een houten vloer zou het net wat stijlvoller maken, dus op naar de timmerman.

De werkplaats is, met werklui die bijna alles met de hand doen, een lust voor het oog. Deuren met prachtig snijwerk staan op hun eigenaar te wachten. Gehurkt zijn vakmensen aan het zagen en schaven. Omringd door houtkrullen en zaagsel dat een heerlijk aroma verspreidt. Onder het genot van een kop thee (ik) en koffie met sigaretten (de mannen), spreken we, zittend op een bamboeplateau zoals je hier vaak ziet, over mijn ideeën.

Ze denken graag mee en zo komen we met elkaar tot details die ikzelf nog niet bedacht had. Er zou een hoofdeind bord komen, met snijwerk dat lijkt op vlechtwerk. Een lijst langs de muur kan draden wegwerken en zo kwamen er nog wat dingen bij. Na wel een uur kletsen, tekenen en koffiedrinken zijn we het over de aankoop en de prijs eens.

Het hout voor de vloer zouden ze uit dikke planken halen, dit had tijd nodig om te drogen. De mes en groef moet er dan ook nog in gemaakt worden. Het is natte moesson, dus ik begreep dat het tijd nodig zou hebben. Toen ik een tijdje geleden het prachtige resultaat zag, was ik blij verrast. De vloer maakt de ruimte af en het raam boven het bed geeft net dat extraatje.

Tot nu toe niets aan de hand. De keuken is in grote lijnen ook klaar. Maar het betonnen aanrecht moet nog deurtjes krijgen, een raam heeft bevestigingslatten nodig en ik heb in de slaapkamer geen kast voor kleding. In winkels zag ik niets dat me aansprak. Dus opnieuw gingen we op pad. Het weerzien was hartelijk en eenzelfde soort ritueel speelde zich af. We namen afscheid onder toezegging dat ze het over vier dagen in orde zouden maken. Heel fijn, want ditmaal is mijn verblijf wat korter omdat ik binnenkort mijn reis voortzet.

Domino-effect

Na tien dagen nog niets gehoord te hebben vroeg ik mijn vriend navraag te doen. Het bleek dat een oom was overleden. Triest natuurlijk, maar had dit niet even doorgegeven kunnen worden? En, zo vroeg ik me af, gaat er in zo’n geval niemand door met werken? Nee dus. Bij een huwelijk of een overlijden is het heel normaal dat werkers een paar dagen niet verschijnen. Nu het om familie van de eigenaar gaat, ligt de zaak op zijn minst een paar dagen plat. Inmiddels ben ik vertrokken, zijn we ruim drie weken verder en is er nog niets van de bestelling geleverd.

Dit heeft consequenties. Een domino-effect, zal ik maar zeggen. Niets schokkends en het komt heus wel goed. Ik leer opnieuw loslaten en word gedwongen mee te bewegen. Tja, reizen in de buitenwereld vraagt soms ook om reizen in de binnenwereld. Daar is tenslotte eveneens van alles te zien en te ontdekken. Waar ik aan de ene kant iets wil bouwen (het wordt echt heel mooi), breek ik aan de andere, om het maar zo te noemen, iets af. En dat is heel wat waard. Flexibiliteit en nieuwsgierigheid zijn een must voor de reiziger. Zonder deze eigenschappen raak je snel gefrustreerd.

Voor ik binnenkort naar Thailand vlieg, breng ik nog een paar dagen op Bali door. Hier huur ik graag een scooter om wat rond te rijden. Vaak zonder doel. Op goed geluk sla ik links en rechts af. Het liefst door kleine straatjes en, als het even kan, door de natuur. Hier moet je vaak goed de weg in de gaten houden omdat het wegdek nogal eens gaten heeft, of, zoals ik god zij dank op tijd zag, totaal afwezig is. In een bocht nota bene werd het weggetje heel smal met links een grote put waar je in het donker zomaar in zou kunnen rijden. Geen afzetting, niets.

Uiteindelijk kwam ik dan toch op de drukke doorgaande weg uit. Op zich niet erg, want het slalommen met de wind door mijn haren vind ik een heerlijk gevoel. Nadat een stoplicht op groen sprong werd ik met een paar handgebaren door politie van de weg afgehaald. Natuurlijk ken ik de verhalen van corruptie en omkoperij. Ikzelf had er nog nooit mee te maken gehad. Tot nu…

Oh really, I didn’t know!

De vijftiger sprak redelijk Engels en legde me uit dat rijden zonder helm me een boete kostte van 500.000 IDR. (Voor de duidelijkheid: het gros van de lokale bevolking rijdt zonder.) Bovendien zou ik voor de rechter moeten verschijnen. Met mijn meest onschuldige en vriendelijke blik keek ik hem aan en zei ‘Oh really, I didn’t know!’ Hij vervolgde zijn verhaal met dat ik ook verplicht ben een rijbewijs bij me te hebben. Dus die haalde ik, tot zijn verbazing, uit mijn heuptasje. Maar ik moest de volgende keer ook een internationaal rijbewijs hebben, voegde hij toe. Ook deze kon ik tevoorschijn toveren. Dit alles hoefde overigens, zo weet ik, geen reden te zijn me niet alsnog een geldbedrag te vragen.

Ondertussen zag ik dat zijn blik goedkeurend over mijn lichaam ging en zijn ogen pretlichtjes kregen. Met ‘You are a beautiful woman’, zette hij het gesprek voort. Hij wilde van alles weten. Waar ik logeerde, hoelang ik al op Bali ben en nog veel belangrijker, of ik voorlopig zou blijven. Ik antwoordde hem vooral in het Indonesisch. Een taal leer je tenslotte alleen door het te gebruiken en ik zag dit als een perfect moment. Het intermezzo gaf me plezier en maakte me totaal niet gespannen. Bovendien vond ik het spel oprecht grappig.

Kamu adalah pria yang nakal

Meneer de agent ging recht op zijn doel af. Hij wilde me wel een massage geven. Hij was tenslotte een sterke politieman. In de buurt wist hij een hotel. Daar konden we ook fijn samen onder de douche. ‘Kamu adalah pria yang nakal'(Je bent een ondeugende man), zei ik met een lach en deed alsof ik zijn aanbod overwoog. ‘Maar waar is je vrouw?’, wilde ik weten. Deze is in Jakarta, ze zien elkaar niet zoveel. Dat ik bij mijn zoon logeer en niet in een hotel verblijf hoeft verder geen probleem te zijn. Ik kan hem gerust bellen als de kust veilig is, te zijner tijd.