De eenzaamheid voorbij in Elizondo in Baskenland

Klik hier voor bijzonder mooie rondreizen door Noorwegen

---

 

 

De eenzaamheid voorbij in Elizondo

Een reisverhaal van Judith Malotaux

Een klein zonnestraaltje weet zich moeizaam een weg te banen door een kier tussen de dikke gordijnen voor het raam van mijn hotelkamer. Het is het eerste dat ik zie wanneer ik wakker schrik van de Baskische stemmen die op de gang luidkeels in gesprek zijn. Wat verdwaasd kijk ik rond en het kost me een aantal ogenblikken voordat ik weet waar ik ook weer ben.

Terwijl ik het slaap uit mijn ogen wrijf zoek ik naar mijn horloge. De schrik slaat me om het hart wanneer ik zie dat het al ruim na negen uur is. Ik wou om zeven uur op staan om mijn tocht te vervolgen maar ben finaal door mijn wekker heen geslapen.

Eenzaamheid als uitdaging

Terwijl ik mijn spullen vluchtig bij elkaar zoek en mijn rugtas begin in te pakken, schieten de beelden van de gieren de dag eerder weer door mijn hoofd. Het is nu drie dagen geleden dat ik vertrok vanaf het Baskische kustplaatsje Hendaye op weg naar een ander strand, zo’n 850 kilometer verderop. Aangezien ik niet zo’n strandmens ben, mag ik van geluk spreken dat de afstand die ik hoop te overbruggen bestaat uit mijn favoriete bergketen de Pyreneeën.

Toch moet ik nu toegeven dat de afgelopen drie dagen een eenzame beproeving zijn geweest, waarbij het slechts de gieren waren die mij een duwtje in de rug gaven. Ik voel me al dagen alleen en hoewel ik nog lang niet bereid ben op te geven vraag ik me toch af of het me zal lukken de afstand die nog voor me ligt te overbruggen. De hoogtemeters en kilometers die ik nog voor de boeg heb lijken op dit moment niet de grootste uitdaging.

Als ik mijn tas heb ingepakt en met moeite op mijn rug heb gehesen loop ik de deur uit. Ik groet de hoteleigenaar en voel de ogen van de bewoners van het pittoreske Baskische bergdorpje Elizondo in mijn rug prikken wanneer ik de straat op loop. Ik voel me best alleen tussen al die mensen die ik niet versta. Hoewel je alleen op een berg ook best eenzaam kan zijn, vind ik dit eigenlijk nog minder fijn.

De hitte, mijn falende drinkwatersysteem en de bijbehorende uitdrogingsverschijnselen gaven me geen andere keuze

Gisteren ben ik hier na een korte lift terecht gekomen en besloot ik min of meer noodgedwongen in een hotel te slapen. De hitte, mijn falende drinkwatersysteem en de bijbehorende uitdrogingsverschijnselen gaven me geen andere keuze, hoewel het slapen in een hotel als dit eigenlijk helemaal niet binnen mijn budget past. Ik voel me niet helemaal op mijn plek wanneer ik met lood in mijn schoenen het dorpje uit loop richting de weg die me weer op mijn route moet brengen.

Een onverwachte ontmoeting

Achter me hoor ik een mannenstem iets roepen. Omdat mijn Spaans alles te wensen over laat, antwoord ik in het Engels dat ik hem niet versta. Ik zie een grote, witte, glimlach verschijnen op het gebruinde gezicht van de man en in onvervalst Amerikaans vraagt hij wat me hier, zo alleen, in dit bergdorp brengt. Ik vertel hem over mijn plan de Pyreneeën over te steken, over de dagen die ik achter de rug heb, en hoe ik hier ben beland. Hoewel ik eigenlijk snel wil vertrekken merk ik dat het me goed doet eindelijk met iemand te kunnen praten.

De eenzaamheid van de afgelopen dagen en de taalbarrière met de mensen die ik tot dusverre heb ontmoet lijken opeens te worden doorbroken. Toch zeg ik hem dat ik nodig door moet, aangezien ik toch op zijn minst vandaag het volgende dorp wil bereiken. De man kijkt me verbaasd aan en zegt dat hij het zonde vindt dat mensen toch altijd zo gehaast zijn, zelfs hier in dit bergdorp waar de tijd een beetje stil lijkt te hebben gestaan.

De man kijkt me verbaasd aan en zegt dat hij het zonde vindt dat mensen toch altijd zo gehaast zijn

Nog voordat ik hier een weerwoord op kan geven stelt de man voor dat ik met hem mee ga, naar zijn huis. Dat we daar een kop koffie drinken en dat hij me dan met zijn auto een stuk op weg helpt en dat hij het een eer zou vinden een stuk met mij mee te mogen lopen. Hij voegt er aan toe dat hij nodig weer de bergen in moet en iedere dag wel een andere reden vindt om dat niet te doen. Ik twijfel. Als vrouw alleen een bergtocht van dit kaliber maken is natuurlijk één ding, met een onbekende man mee naar zijn huis is weer iets anders. Aan de andere kant raakt de spontaniteit en het enthousiasme van de man me – en lijkt zijn gezelschap tijdens de volgende kilometers me een welkome afwisseling op de eenzaamheid van de afgelopen dagen.

Een schot in de roos

Omdat de planning die ik voor ogen had toch niet meer haalbaar is doordat ik me verslapen heb en omdat ik aangestoken word door de spontaniteit van de man besluit ik in te gaan op zijn voorstel. Het blijkt een schot in de roos. In de keuken van de man staat een fantastische koffiemachine waarmee hij een nagenoeg perfecte cappuccino voor me weet te maken.

We praten honderduit, over zijn plannen ooit een berghut met een koffiebar te beginnen en over mijn ontmoeting met de gieren, over zijn leven als Amerikaan in dit afgelegen Spaanse bergdorpje en over mijn keuze om als vrouw alleen een tocht als dit te gaan lopen – iets dat hem ontzettend verbaasd.

Na een tweede cappuccino besluiten we te gaan. Van het plaatsje Elizondo rijden we naar de plek waar ik gisteren ben gestopt, in Arizkun. Vanaf daar lopen we over een eenvoudig bergpad naar een col waarna we afdalen naar het plaatsje Les Aldudes. We lopen snel en door de geanimeerde gesprekken lijkt het nog sneller te gaan.

Een wandeling waar vijf uur voor staat leggen we af in nog geen vier uur tijd. We besluiten te gaan lunchen in Les Aldudes en wanneer ik de lunch voor de man wil betalen als dank voor de koffie, de lift en de gezelligheid, stelt hij dat dat hij het niet kan aannemen dat een vrouw zijn lunch betaald. Een vriendschappelijke discussie ontstaat, die vervolgens in de kiem wordt gesmoord wanneer de man tot zijn grote schrik er achter komt dat hij zijn portemonnee in de auto heeft laten liggen.

Hoe iets kleins veel kan veranderen

Glimlachend betaal ik zijn lunch en wanneer onze wegen scheiden bedank ik hem voor alles. Als ik mijn weg vervolg en bijna het dorp uit ben hoor ik hem vanaf de andere kant van het dorp roepen ‘And thanks for the lunch’. Als ik me omdraai zie ik hem met een grote lach op zijn gezicht naar me zwaaien. Ik zwaai terug. Wanneer ik verder loop besef ik me dat ik hardop moet lachen.

Deze ontmoeting heeft me meer dan goed gedaan. Ik ben opnieuw alleen, maar het gevoel van eenzaamheid lijkt te zijn verdwenen. Het alleen zijn biedt ook kansen, realiseer ik me nu, zoals kansen op dit soort spontane ontmoetingen, maar ook de kans om mijzelf beter te leren kennen. Voor het eerst voel ik me op mijn gemak in mijn eentje en ik besef dat ik geen grotere stap had kunnen maken vandaag, ondanks – of juist dankzij – het feit dat ik me die ochtend heb verslapen. Vol goede moed vervolg ik mijn weg, het grote onbekende tegemoet.

Lees hier meer verrassende en inspirerende reisverhalen

Judith Malotaux

Judith wijkt graag af van het geijkte pad. Ruim een jaar geleden heeft haar liefde voor de bergen en met name de Pyreneeën ervoor gezorgd dat ze de keuze maakte zich te vestigen in het zuiden van Frankrijk. Haar passie voor de Pyreneeën deelt ze graag met anderen door de reizen die ze organiseert via haar eigen bedrijf. Daarnaast werkt ze als freelance kok. In haar vrije tijd trekt ze er het liefst met haar hond Nala op uit om de bergen nog beter te leren kennen. Meer over mij en mijn reizen lees je op chez-judith.com

chez-judith.com