Een huttentocht in de Dolomieten. Wat kun je verwachten?

Waarom deed ik dit ook alweer? Het is dag één van de huttentocht. Mijn vierde keer dat ik meerdere dagen in de bergen wandel en ook hier slaap. Gisteren zijn we aangekomen in de Dolomieten en vandaag lopen we meteen steil bergop. Zoals altijd protesteert mijn lijf. ‘Wat doe je?’ Lijken mijn benen te schreeuwen. Ik weet inmiddels dat het op dag twee al beter gaat en dat ik op dag drie helemaal in mijn element ben.

Toch is er iedere keer weer die twijfel: kan ik dit? Mentaal blijft het een uitdaging, een huttentocht. De kick die het geeft om veel van je lichaam te vragen, de uitzichten, iedere keer laat ik me weer verleiden. Als ik thuiskom ben ik die eerste dag namelijk allang weer vergeten en denk ik alleen nog aan de bergen en voel ik me trots: hoeveel je lichaam eigenlijk aankan!  

Pittige tocht

We zijn op pad met de jongerenorganisatie Nivonjong en bergwandelgids Nicky van She Feels Alive in the Mountains heeft een pittige tocht voor ons uitgezet. Even rustig erin komen is er niet bij; het gaat vanmiddag onweren en we moeten dus op tijd boven zijn. In Nederland kun je gewoon ergens schuilen, maar tussen de ruwe rotsen van de Dolomieten is dat lastig en loop je echt gevaar.

Het is dan ook even doorbikkelen, maar uiteindelijk komen we ruim voor 3 uur ‘s middags aan in onze eerste hut. Het uitzicht maakt veel goed. Onder het genot van lattissimo (verse karnemelk) en skiwasser (water met siroop) genieten we. Moe, maar voldaan. De Italiaanse huttenbaas komt aan met een gitaar en samen zingen we ‘country road’.

Het huttenleven

Het huttenleven went snel. Negen dames en één heer sterk verzamelen we elke dag om half negen. We lopen de hele dag door en komen aan tussen 15.00 en 17.00 in de middag. Dan gaan onze schoenen uit en onze slippers aan, want in de hut met vieze wandelschoenen is een no-go. Iedere avond om 18.30 eten we wat de pot schaft. In Italië is dat vooral veel pasta als voorgerecht, kaas met aardappelen als hoofdgerecht en een zoet toetje. Douchen doen we meestal koud of niet. Als je betaalt, kun je soms twee minuten warm douchen. Om 22.00 gaan in de hut alle lichten uit, dan is er ‘huttenrühe’, zodat iedereen weer uitgerust aan een nieuwe wandeldag kan beginnen.

Point of no return

Dag 2 tot 5 lopen we door de rauwe bergen van de dolomieten. Dit is heel anders dan de tochten die ik tot nu toe maakte in de Alpen: er is vaak niets anders dan steen en rots. De steile paden vragen veel van mijn benen en uithoudingsvermogen. Gids Nicky loodst ons over sneeuwvelden en langs steile afgronden. Want, dat is soms best eng. Ze vertelt: als je alleen gaat is het belangrijk om je eigen grenzen goed te kunnen inschatten. Wat is jouw ‘point of no return’? Als je hierover heen bent, kun en durf je dan nog terug? Hoelang is het dan nog tot de volgende hut? Maar het is niet alleen maar uitdaging. Zwemmen in een bergmeer, in het gras liggen met je hoofd in de zon, lekker eten na afloop.. mmm…

Even lekker niks

Het ritme werkt louterend. Het leven voelt zoveel simpeler aan hierboven. Ik zie er alweer tegenop om straks mijn drukke leven binnen te rennen. Hoe lekker is dat: even geen to do’s?! Het enige waar ik aan denk is wandelen, drinken en eten.  Ik betrap me erop dat ik soms gewoon heerlijk voor me uit zit te staren. Niks doen lukt mij thuis niet, maar hier wel. Mijn enige doel is de volgende hut bereiken. Na 6 of 8 uur wandelen is mijn hoofd leeg en ben ik blij als ik ‘s avonds weer vroeg onder de wol ligt.

Hiervoor doe ik het!

Mijn eigen point of no return bereik ik op de voorlaatste dag, als we na een klim van bijna 1000 meter nog 400 meter moeten stijgen. Mijn benen willen echt niet meer! Op twee dextro’s en wilskracht bereik ik uiteindelijk de hut. Terug ging echt niet meer nu. Maar, wow! Wat is het hier prachtig!

Het is net of ik deze dag nog wat extra geniet van het uitzicht.. de leuke Italianen (ja die zijn er ook) en het likeurtje dat we aangeboden krijgen. Afzien is een huttentocht dus echt wel. Maar, ik weet nu al: volgend jaar doe ik het gewoon weer. Want damn, dit had ik niet willen missen…

Wil je zelf op pad in de bergen? Zorg dat je goed voorbereid bent of wandel met een gids. Ik ging op pad met NivonJong en Nicky van She Feels Alive in the Mountains. Wij liepen een 6-daagse huttentocht tussen Pera di Fassa en Campitello di Fassa en bezochten de Rotwand Hütte, Rifugio Vajolet, Rifugio Antemoia, Rifugio Donna en de Langkofel Hütte . Eerder liep ik tochten in Rätikon, de Vogezen en bij Schladming. 

Hanna Hesemans

Niets maakt mij gelukkiger dan op een vrije dag mijn wandelschoenen aantrekken en in mijn vakantie een huttentocht te maken in de bergen. Ook tussendoor probeer ik zoveel mogelijk tijd te vinden voor een wandeling. Ik werk als freelance tekstschrijver en communicatie strateeg. Ook ben ik lid van jongeren natuurorganisatie NivonJong. Door te schrijven over mijn ervaringen hoop ik jou enthousiast te maken om ook wandelend op pad te gaan.

Reizen naar USA en Canada

---