GR221 Mallorca - Dag 3 van Refugi Tossals Verds naar Refugi de Son Amer in Lluc - op eenzame hoogte

Acht uur wandelen in m’n eentje op de GR221 op Mallorca

Door: Pauline van der Waal

Het is half 8 ‘s ochtends en mijn wandelmaatje Judith voelt zich ziek. We zijn in Refugi Tossals Verds waar we gisteren uren later dan gepland aankwamen. Maar liefst twaalf en een half uur waren we onderweg op de tweede dag van onze vier dagen GR221 op Mallorca, de Dry Stone Route door het Tramuntanagebergte. Ikzelf voel me prima en alleen een beetje stram, afgezien van een flinke blaar op mijn voet. Zolang ik mijn schoenen of slippers niet aan heb, voel ik er niks van. Op blote voeten naar het ontbijt dus. Ondertussen voelt Judith zich steeds slechter.

Ze durft de wandeling niet aan, maar wil mij ook niet alleen laten gaan. Terecht, want bergwandelen doe je vanwege de veiligheid altijd samen. Toch hebben we allebei een groter probleem wanneer ze wel meegaat en halverwege niet meer verder kan. Uitstappen is bij deze etappe onmogelijk. Bovendien kom je onderweg niets tegen. Geen huizen, geen waterpunten, nog geen schuurtje om te schuilen. Achteraf blijkt dat ik zelfs geen levende ziel tegenkom, behalve de eerste paar uur wat andere wandelaars die dezelfde etappe lopen. En vooruit: de nodige geiten.

Dan toch maar alleen op pad

Zelf denk ik dat ik het wel red. Ik voel me goed en heb er zin in. Ik overtuig Judith door te beloven dat ik de hele route de live tracking van mijn navigatie-app aanzet. Zo kan ze live volgen waar ik ben en alarm slaan als dat nodig is. Op de plekken waar ik bereik heb tenminste…

Bovendien zitten we hier in de middle of nowhere en taxi’s en bussen komen hier niet. Judith kan gelukkig later op de dag met een personeelslid mee richting de bewoonde wereld. Tegen de tijd dat het allemaal is geregeld is het al half 10. Hoog tijd om te vertrekken.

Weg van de refugi, het bos in

Het eerste stuk loopt voornamelijk door het bos. Ik slinger gestaag de berg op en hoor ineens een vrolijk ‘hello!’. Daar zit een van de Tsjechische meiden die we al een paar keer eerder tegenkwamen en we kletsen een tijdje. Zij houdt even pauze, haar vriendinnen zijn al doorgelopen en wachten verderop. Ze vertelt dat ze ook op weg zijn naar Lluc, maar niet in de refugi overnachten waar wij verblijven. Ze zullen een stukje verder lopen en daar hun kamp opslaan.

Lunchpauze met een geit in de verte

Na een kilometer of zes ben ik eindelijk het bos uit. Ik loop verder over stenen en rotsen en al gauw is er geen boom meer te vinden. En dus ook geen schaduw. Ik neem me voor om te lunchen op de top, maar dat red ik niet: te veel trek! En als ik iets heb geleerd tijdens mijn wandelingen in de bergen, is dat je op tijd moet eten om nieuwe energie op te doen.

Op naar de top

Ik pauzeer met zicht op waar ik vandaan kom en even later komt daar het Tschechische meisje weer vrolijk voorbij. Even later is het ook voor mij: op naar de top! Het pad wordt nog rotsiger en een stuk verderop zie ik de meiden op een grote rots staan. Dat moet de top zijn! Of nou ja, de eerste van vandaag. Want straks zit er nog een flinke klim in. Dit is echt een prachtige plek dus pauzeer ik opnieuw met mijn nog redelijk koude blikje Fanta limon.

Via stenen paden weer naar beneden

Even later zie ik een pad een stuk onder waar ik nu nog loop, waarover een stel loopt dat vanochtend ongeveer tegelijk is vertrokken. Ik ga door mijn fotostops een stuk langzamer, zeker nu ik alleen loop en de zelfontspanner moet gebruiken als ik er zelf ook op wil staan. Het ziet ernaar uit dat ik nog een flinke slinger moet maken voor ik ben waar zij nu lopen. Bovendien verheug ik me niet op de stenen paden, want dat voelt na verloop van tijd alsof de keien door je schoenzolen heen prikken.

Een bezoek aan het klooster van Lluc

De daling is flink steil naar beneden voordat ik het bos weer in duik. Nog 5 kilometer naar het bedevaartsoord en klooster van Lluc. Het klooster werd gesticht in de dertiende eeuw, op de plaats waar de jonge herder Lluc in 1229 een standbeeld van de Zwarte Madonna vond in een bosje. Het standbeeld wordt nog altijd in het klooster bewaard. Je kunt het klooster en het bijbehorende museum bezoeken.

Na een rondje binnen de kloostermuren wandel ik in twintig minuten naar Refugi de Son Amer, waar Judith al op me zit te wachten. Ik klok 16,3 kilometer en 890 hoogtemeters, zowel omhoog als omlaag. Tijd voor een koud biertje! Je kunt trouwens in plaats van in de refugi ook overnachten in het klooster.