Bergans of Norway

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

Herfst in de bergen levert heel mooie plaatjes op. Bomen en alpenweides verkleuren, de koeien worden naar het dal gehaald en de wilde dieren trekken zich verder terug. Ook de laagstaande zon draagt bij aan het mooie beeld dat de herfst de natuur geeft. Buiten het feit dat de natuur een transformatie doorgaat, is het voordeel van in de herfst de bergen intrekken dat het veel minder druk is dan in de zomer. Begin oktober was ik samen met een vriendin voor een huttentocht in het Rätikon gebergte in het Brandnertal, dat op de grens ligt van Vorarlberg, Liechtenstein en Graubünden.

Huttentocht plannen

Een huttentocht plannen begin oktober bleek nog een grotere uitdaging dan verwacht. Eind september sluiten veel hutten hun deuren tot de winter zijn intrede heeft gedaan of zelfs tot de zomer weer voor de deur staat.

In de voorbereiding van de huttentocht heb ik dan ook flink wat gepuzzeld om met de hutten die in het gebied nog open waren een mooie, maar niet te zware tocht te maken. Het was voor Roos, waarmee ik samen vier dagen op pad ging, de eerste keer dat ze een huttentocht in de bergen ging doen! We zijn voor de volle bergbeleving gegaan en hadden in alle hutten een bedje gereserveerd op lagers.

Voor mensen die nog nooit in een berghut zijn geweest, kan een lager een hele nieuwe beleving zijn. Het is namelijk een lang bed over de breedte van een kamer waar je met zijn allen zij aan zij naast elkaar ligt. Een soort hostel, maar dan anders. Uiteindelijk met de juiste informatie, kaarten en berekeningen is het een tocht van 51 kilometer, 4350 hoogtemeters en 3 hutten geworden.

Was het een herfst of toch een zomer huttentocht?

Op de dag van aankomst in het Oostenrijkse dorpje Latschau, vanwaar onze huttentocht begon, scheen de zon heerlijk! Het gasthof waar we onze eerste nacht verbleven was naar de berg de Sulzfluh genoemd. Gasthof Sulzfluh ligt vlakbij het stuwmeer van Latschau waar een grote parkeerplaats is en daardoor een goede uitvalbasis voor tochten. De herfst leek in Latschau nog even op zich te laten wachten. Een groot gedeelte van de bomen was nog groen en bij de huizen stonden de bloemen nog mooi in de bloei. Toch was de transformatie van de herfst al wel zichtbaar, hier en daar kleurden bomen rood en geel. De alpenweides zagen er ook niet meer zo fris groen uit als in de zomer.

Een goed begin is het halve werk

De avond voor vertrek verliep helaas niet geheel volgens plan. Ondanks dat ik een uitgebreide paklijst had gemaakt met spullen en kleding die Roos mee moest nemen, die we overigens voor vertrek thuis ook nog gecheckt en aangevuld hadden met spullen van mijn vriend en mij, bleken we niet alles gecontroleerd te hebben.

De schoenen hadden we namelijk niet meer bekeken.. je voelt het al aankomen, ze was ze niet vergeten, maar het waren wel twee verschillende schoenen! Ik hoor je denken, hoe krijg je dat nou weer voor elkaar! Dat was ook mijn eerste gedachte. Een huttentocht lopen zonder goed schoeisel is niet fijn. Zo voorbereid als ik was, had ik twee paar schoenen meegenomen omdat ik nog niet wist welke ik aan ging trekken.

Helaas heb ik wat kleine voeten en pasten deze niet. Geen paniek, we waren gelukkig nog net op tijd om langs een lokale outdoor winkel in Tschagguns te rijden en een nieuw goed paar schoenen aan te schaffen! Zoiets gebeurt je geen twee keer. We hebben de avond goed af kunnen sluiten met een paar nieuwe schoenen en een heerlijk avondmaal in het gasthof.

Een ambitieuze tocht

Onze eerste dag begon met een strak blauwe hemel en volgens de planning was het meteen de langste en zwaarste dag. We hadden 15 kilometer en 1600 hoogtemeters voor de boeg met als eindpunt de Douglass Hütte bij de Lünersee. Zoals je dat zelf misschien wel eens hebt ervaren in de bergen, heb je niet altijd de luxe om rustig op te warmen met een lichte stijging. Daarnaast ben ik geen fan van op hoogte komen met liften hierdoor hadden we meteen een klim van 800 meter aan onze broek, die dus niet echt begon met een lichte stijging. We stegen snel en gedurende de klim door de bossen hadden we fantastisch uitzicht over het dal van Montafon, met de dorpjes Tschagguns, Schruns en Vandans.

Onderweg was de route niet altijd duidelijk. Zo stonden we op een kruispunt even op de kaart te kijken, stopte er een aardige Oostenrijkse man om te vragen waar we heen moesten. Wij gaven aan dat we op weg waren naar de Douglass Hütte, dat vond de meneer nogal fanatiek! Het was in ieder geval nog verder rechtdoor en we moesten maar niet teveel stoppen.. Die opmerking baarde ons wat zorgen, ik had mijn berekeningen toch goed gemaakt. Het was wel een volle dag lopen, maar het zou te doen moeten zijn. Laten we dan toch maar wat doorlopen.

Ondanks de opmerking van de Oostenrijkse meneer hadden we de afspraak om ongeveer om de twee uur te stoppen even te rusten, wat te eten en te drinken. De eerste stop was bovenaan de piste vlakbij de Hüttenkopfbahn. De volgende etappe van de tocht ging richting Alpengasthof Rellstal waar onze lunch gepland stond.De tocht liep grotendeels door het skigebied waarin veel werklieden hard bezig waren alles winterklaar te maken. Met uitzicht op bergtop Zimba vervolgde we onze weg door het bos weer naar beneden.

Rond de middag kwamen we aan bij Alpengasthof Rellstal voor onze lunch. We hadden beiden een heerlijke lunch met brood, Oostenrijks spek en een spiegelei.

Volle zon op ons bol

Met een goed gevulde buik vervolgden wij onze weg met de tweede klim van de dag richting de Lünerkrinne. Doordat we in een soort kom tussen de bergen liepen, stond er geen zuchtje wind en scheen de zon vol op ons hoofd. Hier hadden we niet echt op gerekend..

Eenmaal aangekomen bij de pasovergang was de klim omhoog meteen vergeten door de super mooie doorkijk die we kregen. Uitzicht op de Lünersee met omringende bergen. Met de zon op het water kleurde het turquoise en de ruige bergen op de achtergrond deden ons besluiten even van het hier en nu te genieten. We sloten de dag om vier uur enigszins moe maar voldaan af op het terras bij de Douglass Hütte aan de voet van de Lünersee. Waarschijnlijk was de Oostenrijkse meneer een beetje bevooroordeeld..

Grensroute

De eerste nacht enigszins onrustig doorgekomen, werden we om 7 uur gewekt door de eerste lift die met de Lünerseebahn omhoog komt naast de hut. Met een stevig ontbijt achter onze kiezen, gingen we vol goede zin van start aan onze tweede dag. Vandaag begon de tocht rustig met een vlak begin via de Zentralalpenweg naar de andere kant van de Lünersee. De tocht van vandaag verliep in een redelijk rechte lijn richting de Lindauer Hütte waarbij we twee pasovergangen hadden.

Omdat de route parallel aan de grens tussen Oostenrijk en Zwisterland loopt, kwamen we overal oude tolhutjes tegen, welke tevens markante punten op de kaart vormden.

Het mooie van de etappe was het duidelijke contrast tussen de groene bergen waar we liepen en het grensgebergte wat als een groot kalkmassief eruit springt.

Rond het middaguur waren we al bij onze eindbestemming van vandaag. Het terras bij de hut was afgeladen vol, dus besloten we snel ons broodje te eten en nog een middagwandeling naar de Geisspitze te maken. Dit leverde ons voor vandaag een extra fysieke prikkel op van 600 hoogtemeters, maar je hoort ons niet klagen want anders hadden we de bergen niet in moeten gaan. Wederom was het uitzicht de moeite waard! Vanuit hier hadden we namelijk een mooi uitzicht op de Drei Türme. Drie grote bergtoppen die als markante torens boven de vallei uitsteken.

Je kon goed merken dat iedereen er in het weekend op uit trekt, want ’s avonds in de hut was het gezellig druk. In de Douglass Hütte was ons ter oren gekomen dat we de Kaiserschmarrn in de Lindauer Hütte echt niet mochten missen. Dat hebben we dan ook niet gedaan en ik kan je vertellen het heeft zeer goed gesmaakt!

Wandelend naar Zwitserland

Dag drie stond in het teken van grensovergangen. Het was namelijk de bedoeling om lekker decadent in Zwitserland te gaan lunchen en vervolgens weer in Oostenrijk te slapen. De tocht begon met een klim naar de Drusentor, onze eerste grensovergang. Ondanks dat de temperatuur aangenaam was, was nog niet alle sneeuw die in de afgelopen week gevallen was, gesmolten. Onderweg passeerden we dan ook verschillende sneeuwvelden.

Onder het stijgen hadden Roos en ik het alweer dusdanig warm gekregen dat we ons lange thermoshirt ingeruild hadden voor een shirt met korte mouwen. We vonden het daarom nogal overdreven dat we onderweg mensen tegenkwamen die helemaal ingepakt waren met muts, handschoenen en een dikke jas. Nou, toen we op de Drusentor aankwamen snapten we waarom die mensen zich zo warm aangekleed hadden. De wind waaide hard, was koud en we stonden precies in de schaduw van de rotsen! Het uitzicht daarentegen was weer mooi. En we snapten ook meteen waarom de pasovergang de Drusentor heet..

Wederom een totaal ander landschap dan wat we tot dan toe hadden gezien. Vooral veel groene bergen, die nu niet meer helemaal groen waren. Het leek wel alsof we een set van ‘The Lord of the Rings’ instapten.

Vanuit de grensovergang was het nog een klein stukje naar de Carschina Hütte waar we gingen lunchen. De mensen in de hut waren erg vriendelijk en de lunch, inclusief huisgemaakte chocolade kuche, was erg goed! En we konden ook gewoon met euro’s betalen. Hier had ik namelijk totaal niet aan gedacht dat dat wel eens anders had kunnen zijn. Vanuit de Zwitserse kant hadden we voor het eerst goed zicht op de Sulzfluh.

We vervolgden onze tocht aan de voet van deze imposante reus.

Vlak voordat we de grens weer overstaken naar Oostenrijk betraden we een grote rots vlakte met middenin een alpenweide waar we de eerste marmotten van de tocht hoorden. Het gebied waar we vanaf het begin af aan doorheen liepen, leent zicht uitstekend voor deze dieren en je hoort ze eigenlijk ook altijd. Mij viel het juist op dat we er tot dan toe nog geen gehoord hadden. Waarschijnlijk was het overgrote gedeelte al in winterslaap, al was het daar nog wel warm voor. Eenmaal de grens weer over via de Tilisunafürkele was de Tilisuna Hütte en de Tilisunasee zichtbaar.

Alweer de laatste overnachting in een hut van onze tocht en eigenlijk ook wel de mooiste. De hut is alleen maar te voet bereikbaar wat we ’s avonds ook merkten, want we waren maar met acht personen te gast. Heerlijk eigenlijk, want dit betekende dat we de lager helemaal voor onszelf hadden. Het was een heldere nacht en vanuit ons raam in de lager hebben we naar de duizenden sterren liggen kijken die goed zichtbaar waren, waarna we een heerlijke nacht tegemoet gingen.

Time flies when you are having fun

In de ochtend van de laatste wandeldag werden we getrakteerd op een breakfast with a view en gemzen! Vanuit de Stübe konden we genieten van een wolkeloze lucht met de zon die opkwam.

En naast dat prachtige uitzicht liepen er ook nog eens twee grote groepen gemzen voor de deur. Hebben we toch nog wat wildlife in de bergen gespot. De route voor de laatste dag stond nog niet in beton gegoten. In de avond hadden we met een Duits stel gesproken en zij gaven aan dat de route via het Schwarzhornsattel en dan de Walser Alpjoch erg mooi was. En of deze route mooi was!

Niet alleen het uitzicht via de Walser Alpjoch was fantastisch, maar het toffe was ook dat we eigenlijk over bijna heel het gebied uitkeken waar we tot dan toe hadden gelopen. We zagen de route naar de Geisspitze, de Sulzfluh, de Drei Türme, de Drusentor en ons startpunt bij het stuwmeer van Latschau.

Als kers op de taart hadden we bedacht de Tschagggunser Mittagspitze te beklimmen en bovenop een theetje te doen. Omdat Roos hoogtevrees heeft, waar ze tot dan toe heel goed mee omgegaan was, besloten we haar tas bij de wegwijzer te laten staan. Dit bordje gaf namelijk aan dat het een niet-gezekerde en ongemarkeerde route was. Dat schrikte ons op dat moment niet af!

Het begon met een beetje klimmen en klauteren, waarna het toch wel serieuzer klim en klauterwerk werd. Hier besloten we vanuit veiligheidsoogpunt de tocht op driekwart maar te staken en vanaf daar van het uitzicht te genieten. Veiligheid gaat namelijk boven alles en aangezien ik mijn vriendin had uitgenodigd voor deze tocht voelde ik me ook verantwoordelijk haar weer veilig thuis te brengen.

Toch kon ik het zelf niet laten om alsnog een stukje verder omhoog te gaan, dit terwijl Roos beneden de wacht hield. Vlak onder de top met het topkruis in het vizier bedacht ik me dat het ook wel welletjes was.

Ik moest de weg die ik omhoog geklauterd was natuurlijk ook weer (heelhuids) naar beneden. Met wat adrenaline en een iets wat verhoogde hartslag kwamen we weer veilig beneden bij de wegwijzer waar we uiteindelijk onze thee hebben genuttigd. Hadden we net zowaar ons wandelavontuur even uitgebreid met een grensverleggende activiteit.

Met ons hoofd nog vol van het avontuur, realiseerden we ons dat de laatste afdaling begonnen was en dat de tocht er weer bijna op zat. Tijdens de afdaling naar de parkeerplaats bleef de Tschaggunser Mittagspitze continu naar ons lonken. Wie weet bedwingen we deze berg in de toekomst nog een keer. Het was een leuke, afwisselende en toch ook wel uitdagende tocht in een super mooi gebied wat zich leent voor nog meer mogelijkheden. Op weg naar de auto kijken we voldaan terug op een mooie vuurdoop en huttentocht avontuur.

Samenvatting van onze route

  • Dag 1: Latschau parkeerplaats – Matschwitz – Platzisalpe – Alpengasthof Rellstal – Lunerkrinne – Douglass Hütte
  • Dag 2: Douglass Hütte – Zentralalpenweg + Rätikon Hohenweg–Nord – Lindauer Hütte
  • Dag 3: Lindauer Hütte – Drusentor – Carschina Hütte – Rätikon Hohenweg–Süd – Tilisunafürkele – Tilisuna Hütte
  • Dag 4: Tilisuna Hütte – Schwarzhornsattel – Tschaggunser Mittagspitze – Latschau parkeerplaats

Meer informatie over Brandnertal lees je op www.vorarlberg-alpenregion.at/en/brandnertal/welcome-to-brandnertal-btal.html


klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië


 

2 Reactie op “Huttentocht door het Rätikon Gebergte”

  • Jasmine
    10 augustus 2021 at 17:07

    Welke wandelkaarten hebben jullie gebruikt voor deze tocht?

  • Eric
    27 augustus 2019 at 08:49

    Dag, een mooie beschrijving van deze tocht. Ik denk dat wij deze route ook gaan lopen over 3 weken, nu kan ik niet helemaal achterhalen hoeveel uur de laatste dag jullie heeft gekost, dus van de Tilisuna Hütte naar de auto. Kun je aangeven hoe lang dat is?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

 

Yomads

Onvergetelijke outdoorreizen van Yomads

Bij Yomads draait alles om het creëren van onvergetelijke outdoorreizen. De trips zijn speciaal geselecteerd zodat je op de meest unieke plekken komt, #opjebucketlist. Je ontdekt tijdens het hiken ongerepte landschappen en nieuwe bestemmingen. In kleine groepen, ver buiten de gebaande paden en weg van de massa. Lees meer

Little America

Unieke rondreizen door het noordwesten van de VS

Ontdek de Pacific Northwest door de ogen van de locals met Little America. Je verblijft in kleinschalige accommodaties, midden in de overweldigende natuur van Oregon en Washington. Maak kennis met de vriendelijke hosts en beleef een unieke en onvergetelijke reis, ver weg van het massatoerisme.
Lees meer