Is Laugavegur op IJsland de mooiste trek ter wereld?

Is Laugavegur op IJsland de mooiste trek ter wereld?

Een outdoorinspiratie van Bart Baars

Volgens National Geographic is de Laugavegur trek in IJsland een van de mooiste treks ter wereld. Afgelopen juni kwam ik in de unieke gelegenheid deze deze trek te lopen. Op mijn terugweg vanuit Alaska, waar ik een poging heb gedaan om Denali te beklimmen, moest ik overstappen op IJsland. Dankzij Iceland Air is het mogelijk een stopover te maken van maximaal zeven dagen.

Vier dagen van vier uur

De Laugavegur is een trek van vier dagen over eenvoudig terrein. De etappes zijn in ongeveer vier uur te lopen en zijn duidelijk herkenbaar aan de markeringspalen. Je loopt in een redelijk afgelegen gebied. Zorg dus dat je jezelf kan beschermen tegen plotselinge weersomstandigheden (regen en wind) en dat je genoeg te eten hebt. Slapen kan in zowel een tent, die je uiteraard zelf moet meenemen, als een hut. In tegenstelling tot in de Alpen, is er in de hut geen eten te verkrijgen.

Het wandelseizoen van de Laugavegur start ongeveer half juni, zo snel de wegen het beginpunt bereikbaar maakt. Ongeveer half september sluit het seizoen weer. Dit alles uiteraard afhankelijk van de weersomstandigheden. Ik koos ervoor om de Laugavegur zo zelfstandig mogelijk te lopen. Dus tent, slaapzak, brander en eten in de rugzak. Samen met de noodzakelijke kleding en een camera. Klaar om overdonderd te worden door de schoonheid van IJsland.

Een stempel op het landschap

Voordat je aan de trek begint is er een busreis van een halve dag naar Landmannalaugar. Deze rit geeft de eerste mooie beelden van het eiland. Onderweg wordt er wat verteld over IJsland en haar geschiedenis. De eerste nog actieve, nu slapende, vulkaan verschijnt al snel. Direct is het duidelijk en erg indrukwekkend om te zien dat deze vulkaan een flinke stempel op het landschap drukt.

Omdat ik erg vroeg in het wandelseizoen was, de wegen waren slechts 1 dag open voordat ik begon, werd ik direct aan het begin van de trek gewaarschuwd dat ik de eerste 2 dagen veel in de sneeuw zou lopen. Geen probleem voor mij, aangezien ik net 3 weken op een gletsjer in Alaska heb vertoefd.

Mijn vertrek is in een heerlijk zonnetje, maar hoe verder ik kom, hoe kouder en mistiger het wordt.

De eerste etappe loopt naar de Hrafntinnusker hut, op ongeveer 1000 meter hoogte. Al snel na het begin van de wandeling kom ik de eerste warme bronnen tegen. Als je ze niet ziet, dan ruik je ze wel. Er komt een doordringende stank van sulfaat uit. Dat het weer op IJsland snel kan wisselen merk ik direct. Mijn vertrek is in een heerlijk zonnetje, maar hoe verder ik kom, hoe kouder en mistiger het wordt.

De eerste dag kenmerkt zich dan ook door veel mist en veel sneeuw: de witte wereld van IJsland. Eenmaal aangekomen bij de Hrafntinnusker hut (probeer dat eens uit te spreken!) is het koud, het miezert en waait hard. Gelukkig kan ik mijn tent in de luwte van de hut opzetten. Hopelijk is het weer morgen beter!

Door de sneeuw stampen

Niet dus! De volgende ochtend is de wind er nog steeds en de mist is ook nog op exact dezelfde plaats. Inpakken dus, en nog enkele uurtjes door de sneeuw stampen. Vandaag gaat de route omlaag, dus moet ik onder de sneeuw en de mist komen. Ik ben benieuwd! En inderdaad, na twee uur lopen zie ik blauwe lucht en voel ik wat zon. Maar nog veel beter, langzamerhand begint de mist op te trekken, waardoor ik de omgeving kan bekijken. En dat is zeker de moeite waard! Ik ben eens rustig in de zon gaan zitten en heb genoten. In de verte de sneeuwvelden en dichterbij de bruine heuvels, die hier en daar verborgen zijn achter de rook die van een warme waterbron af komt. Nu begin ik te snappen waarom de Laugavegur trek zo beroemd is. Het is werkelijk schitterend!

Maar, van zitten en kijken kom ik niets verder. De afdaling begint steviger te worden en ik moet voor het eerst een rivier oversteken. Schoenen en sokken uit en met de voeten in het ijskoude water dus. Gelukkig is het rivier niet diep en breed, dus na enkele stappen sta ik aan de overkant alles alweer aan te trekken. Ondertussen is het landschap volledig veranderd. Van bruin en heuvelachtig naar groen en zwart en veel vlakker. In de verte zie ik de volgende hut alweer staan, de Álftavatn hut. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het nog veel te vroeg is om te stoppen. Dus op naar de volgende hut, de Hvanngil hut. Deze kom ik dertig minuten later al tegen. Het is pas 15:30 uur, dus besluit ik nog maar verder te lopen.

Door de zwarte woestijn

Als eerste moet ik nogmaals een rivier oversteken. Deze is aanzienlijk breder en ook wat dieper, maar zeker niet minder koud. Het oversteken gaat goed, maar het koude water doet pijn aan mijn spieren. De kou voel ik langzaam via mijn kuiten naar boven trekken richting mijn hamstrings. Aan de overkant doe ik snel weer mijn schoenen aan, maar de kou voel ik nog wel een half uurtje in mijn spieren.

Ik ben nu begonnen aan de 3e etappe van de Laugavegur. Vooral had ik al gelezen dat dit niet de meest indrukwekkende etappe is. Het heuvelachtig landschap ligt nu vooral om mijn heen en ikzelf loop voor een warme vlakte van zwart en droog zand.

twee etappes lopen in één dag heeft ertoe geleid dat ik dertig kilometer heb gelopen

Iedere stap die ik doe wordt achtervolgd door wat stof. Soms is het zand mul, en later is het weer wat harder. Ik kan kilometers ver kijken en zie dat er nog wel een eindje te gaan is. Daar is maar een oplossing voor: verstand op nul, blik op oneindig en doorlopen maar. Uiteindelijk kom ik rond 20:00u aan bij de hut bij Hvanngil. Ik ben moe. Dat is niet gek, want twee etappes lopen in één dag heeft ertoe geleid dat ik dertig kilometer heb gelopen. En dat, met een flinke rugzak op mijn rug, voel ik goed. Dus, tentje opzetten, eten koken en op tijd naar bed. Ik heb een mooi plekje en kan in de verte de Eyjafjallajökull gletsjer zien. Er staat bijna geen wind en de zon schijnt nog een beetje. De natte eerste dag ben ik allang vergeten en ik geniet!

De laatste dag … of?

De volgende dag begin ik met het lezen van een informatiebord. Het gaat over de Eyjafjallajökull gletsjer. De vulkaan onder de gletsjer is in 2010 uitgebarsten en dat kan iedere dag nogmaals gebeuren. Het bord vertelt mij wat er dan gebeurt; de hutten schieten pijlen af die een harde knal geven. Ik als wandelaar moet mijn vervolgens naar het hoogste punt begeven in de directe omgeving. Want, waarschijnlijk volgt een flinke vloedgolf, en daar wil je niet in komen. Gelukkig houdt de vulkaan zich gedeisd (al zou het wel enorm spectaculair zijn om een uitbarsting mee te maken!).

ik loop door en zie dat ik verderop nogmaals een rivier over moet steken

Ook vandaag wisselt het landschap weer snel. Ik begin in een rotsachtige omgeving, maar later kom ik in een gebied waar het lijkt of er op willekeurige plekken rotsen zijn gestrooid. Dit wordt weer opgevolgd door een zanderige omgeving die weer beëindigd wordt door een heuvelrug. Op de heuvelrug is het winderig en koud, ik loop door en zie dat ik verderop nogmaals een rivier over moet steken. Daarna begint er een bos.

Vooraf heb ik gelezen dat de trek eindigt na het bos in Þórsmörk. Een herhaling van zetten volgt: ik kijk op mijn horloge en zie dat dat de dag nog lang niet voorbij is. Maar de trek is afgelopen… wat nu? Ik had al wat lopen nadenken over deze situatie, dus het besluit was snel genomen. Ik ga de Laugavegur uitbreiden met de Fimmvörðuháls trek. Dus is een 30km lange wandeling die tussen de Myrdalsjokull gletsjer en de Eyjafjallajokull gletsjer doorloopt. De uitzichten zouden geweldig zijn, ik was benieuwd!

De Fimmvörðuháls trek

Eerst moest ik van Þórsmörk naar de Basar hut lopen, het officiële startpunt van de Fimmvörðuháls trek. Hierna begint de trek vrijwel direct omhoog te lopen. Het pad loopt als over een mooie graad met aan de ene kant schitterend uitzicht op de Krossá rivier en aan de andere kant de diepte van een kloof. Het weer is lekker met een heerlijk zonnetje. Ik geniet!

Het eind van de klim komt nabij. Inmiddels is de wind opgekomen en enkele mensen die ik tegenkom hebben winddichte jassen aan, met een muts en handschoenen. Het zal er dus niet warmer op gaan worden. Het begint te miezeren. Het miezeren gaat over in regen. Regen samen met wind maakt het er niet warmer op. Inmiddels heb ik mijn regenkleding aangetrokken, en loop ook ik met handschoenen aan en een muts op.

verstand op nul en blik op oneindig

De regenachtige vlakte gaat over in een klim waar nog sneeuw ligt. Ik krijg een flashback naar 3 dagen geleden. Inderdaad komt ook nu met de sneeuw de mist. Het uitzicht voor mij voor de komende uren wordt dus mist en striemende regen. De oplossing? Juist, verstand op nul en blik op oneindig. Uiteindelijk kom ik rond 20:30u  aan bij de Fimmvörðuskáli Hut. Ik ben moe en met vijfendertig kilometer in de benen is het genoeg voor vandaag. Het regent nog steeds en de wind is er ook zeker niet minder op geworden. Ik besluit snel om maar een nachtje in de hut door te brengen. Ik ben doorweekt en tegen de tijd dat mijn tent staat, zal die ook niet heel droog meer zijn.

Terug naar de bewoonde wereld

De volgende ochtend is het weer niets beter. Mijn regenkleding is ook niet droger geworden, net als mijn muts en handschoenen. Ik besluit rustig aan te doen, en hoop dat mijn spullen een beetje droger worden. Gelukkig heb ik een extra paar handschoenen bij me die nog droog zijn.

Ik ben moe, mijn benen doen pijn en ik blijf doorlopen om niet koud te worden

Uiteindelijk loop ik rond 11:00u weg. Het regent nog steeds, maar ik heb een bus te halen terug naar Reykjavik. Hoe lager ik kom hoe groener de wereld wordt. De continue regen houdt op en het worden slechts buiten. Ook kom ik onder de mist te zitten. De wandeling wordt weer wat aangenamer. Vandaag loop ik langs vele watervallen. Sommige zijn klein, maar enkele zijn erg indrukwekkend. Ik heb er niet heel veel oog meer voor. Ik ben moe, mijn benen doen pijn en ik blijf doorlopen om niet koud te worden. Immers, al mijn spullen zijn nog nat.

Langzaam kom ik terug in de bewoonde wereld. De omgeving blijft schitterend, maar het wordt wel drukker. Ik kom dagjesmensen tegen, terwijl ik juist zo van de rust en uitgestrektheid genoot. In Skógar kom ik nog een indrukwekkende waterval tegen. Hier valt het water 60m naar beneden, altijd indrukwekkend.

Skógar is ook de plek waar de bus mij komt oppikken!

Wat vind ik van de Laugavegur trek?

Wat is IJsland mooi! En wat is de Laugavegur een aanrader! De trek is niet moeilijk, en zeker zelfstandig te lopen voor iemand met wandel- en trekervaring. Ook zijn er volledig georganiseerde reizen met gids te boeken. In het hoogseizoen, half juli en augustus, kan de trek wel druk zijn. Ik was erg vroeg en ben slechts enkele mensen tegengekomen. Nadeel was wel dat, iedere keer als ik boven de duizend meter hoogte kwam, het weer slecht was.

Van een gids, die ik na afloop sprak, heb ik begrepen dat het nog veel mooier kan! De Laugavegur is misschien de bekendste trek, maar volgens de gids zeker niet de mooiste. Met andere woorden: reden genoeg om nog eens terug te komen op IJsland!

---

Lees hier alle artikelen over IJsland

---