Must do in Peru | De Santa Cruz Trek in de Andes

Must do in Peru | De Santa Cruz Trek in de Andes

Een reisverhaal van Saskia van der Meij

Machu Picchu blijft dé bezienswaardigheid van Peru. Veel wandelfanaten trekken met hun rugzak door de bergen om via de bekende Inca Trail in enkele dagen de bijzondere ruïnes te bereiken. Ik besloot een dagtrip naar deze magische plek te maken. Spijt? Nee absoluut niet, want voor mij was de Santa Cruz trek de highlight van Peru. Een gave 4-daagse hike in de Cordillera Blanca, een bergketen in de Andes ten noorden van Lima.

Een gebied dat nog niet door de grote massa ontdekt is, maar wel echt een walhalla voor de wandelliefhebber. Reis je mee op mijn avontuur over steile passen en langs besneeuwde bergtoppen, gletsjers en ijskoude meren met een hond als metgezel?

Comfortabel naar Huaraz

Vanuit Lima brengt de bus me in acht uur comfortabel (deze heenreis althans) naar Huaraz. Lima is na Caïro de droogste stad ter wereld en dat merk je gelijk als de route de eerste vijf uur door een spookachtige woestijn voert. Uiteindelijk passeren we dorpjes, gelukkig wel in een steeds vruchtbaardere omgeving, en langzaam klimmen we van zeeniveau naar ruim 3.000 meter.

Aan het einde van een hoogvlakte liggen in de verte, gehuld in donkere wolken, de Cordillera Blanca. Maar achter de wolken schijnt altijd de zon, toch?! Ik heb een afspraak met een operator die overmorgen een gegarandeerd vertrek heeft voor de Santa Cruz Trek. Een extra dagje acclimatiseren, na al wel een week op hoogte te zijn geweest, is perfect. Mijn enthousiasme wordt alleen maar groter als ik de volgende dag vanuit mijn raam uitkijk op de omliggende, grimmige bergtoppen.

Vier dagen van de radar

Met een dagrugzak, slaapzak en aparte kledingtas van maximaal drie kilo word ik om 06.00 uur opgehaald en vertrekken we richting Yungay, waar we de verharde weg verlaten en de bergen in rijden. Vlakbij het turquoise Llanganuco Lake stoppen we voor een lokaal ontbijt met een kop coca-thee. Mijn nieuwe trekkingavontuur begint vijf uur later, diep in de bergen, in Vaqueria op een hoogte van 3700 meter.

Deze eerste dag lopen we door enkele dorpjes, waar kippen en varkentjes rondrennen, vrouwen met prachtige hoeden de kinderen naar school brengen en we zien hoe ze hier de typische kleiblokken maken voor hun huizen. Ook passeren we een caviaboerderij …. niet eentje waar je ze kan knuffelen.

Vier uur wandelen, heuvel op en af, en zeventien kilometer verder, met regenjas aan en uit, arriveren we op onze eerste kampeerplek bij Paria op 3.870 meter. Wat een gave plek!! Zo stil, alleen onze groep en de ezels die grazen aan het einde van hun werkdag. Het regent nu, dus wolken verbergen de wit besneeuwde pieken een beetje, maar het is nu al magisch. We kamperen in tentjes, en het verkleinwoord is absoluut van toepassing op de tent die ik uiteindelijk deel met mijn ’tenty’ uit Hong Kong. Na een heerlijke maaltijd brengt de tikkende regen op ons tentzeil me snel in dromenland.

Over de 4.750 meter hoge Punta Union Pass

Na een goede nacht, ondanks een matje van nog geen centimeter dik, sta ik om 05.30 uur naast de tent. Het ontbijt wordt al gemaakt ruik ik en wij pakken alles weer in voor op de ezels. Vandaag een zware dag van dertien kilometer met veel hoogtemeters. Zigzaggend klimmen we langs meertjes en over grote granieten rotsen naar het hoogste punt van de trekking de Punta Union Pass op 4750 meter.

wanneer de zon doorkomt loopt het zweet van mijn voorhoofd en als de snacks zijn uitgewerkt heb ik de energie van een slappe vaatdoek

Mijn hart klopt erop los, ik zuig als een dolle op de coca snoepjes (of het nu mentaal is of niet…het werkt), wanneer de zon doorkomt loopt het zweet van mijn voorhoofd en als de snacks zijn uitgewerkt heb ik de energie van een slappe vaatdoek. Waarom doe ik dit vraag je je misschien af. Het gave van reizen naar afgelegen gebieden vind ik, is je klein voelen in een overweldigende natuur. Deze magische stille plekken bereik je alleen met de nodige inspanning. No pain, no gain.

Genieten op de top

Maar goed… eenmaal voldaan bovenaan de pas krijg ik tranen in mijn ogen. Wat is het onwijs mooi en stil hier. Zover je kan kijken alleen maar hoge pieken met sneeuw en gletsjers en meren in de verte. Het was het afzien meer dan waard. Na een uur genieten op de top dalen we langs verschillende meren af. We hebben er inmiddels een metgezel bij, een superlieve hond en we noemen hem Blanco.

Het schijnt dat hij vanaf de top steeds weer een groep ‘uitzoekt’ die hij vergezelt tijdens de tweedaagse tocht naar het dorp waar de trekking eindigt. Als je achterblijft om een foto te maken of voor een bushstop begint hij te piepen alsof hij zeggen wil; “kom je wel mee”?

eenmaal voldaan bovenaan de pas krijg ik tranen in mijn ogen. Wat is het onwijs mooi en stil hier

Het Taullipampa kamp op 4250 meter, waar we rond 14.30 uur aankomen, ligt op een fantastische plek in een breed dal met grazende koeien, een klaterende rivier en omringd door bergen zover je kan kijken. Na een frisse ‘douche’ in het riviertje trek ik warme kleren aan voor als de zon zo verdwijnt en dan is er cocathee en popcorn. Lekker! Wanneer ik na het avondeten naar mijn tent loop zijn de duizenden sterren mijn zaklamp.

Vergezichten, gletsjers en nieuwsgierige koeien

Ondanks genoeg rust, goed eten en weloverwogen afstanden met de te overbruggen hoogteverschillen kun je toch last krijgen van hoogteziekte. Wees erop voorbereid en neem altijd medicatie mee. Afgezien van de gekke bijwerkingen zoals prikkelende en gevoelloze armen, handen en gezicht, kunnen ze je wel helpen je doel te halen.

Vanuit ons kamp vervolgen we onze hike via een pad de rechter vallei in, die al snel weer flink stijgt. Ver boven ons zien hangt de Arhuay gletsjer onder de top van de machtige Alpamayo. Eenmaal bovenop de rand, waar hij zich achter lijkt te verschuilen, bereiken we op 4.420 meter het Arhuaycocha meer, dat gevoed wordt door deze gletsjer. Het vergezicht de vallei in is werkelijk waanzinnig. De diepte, de kleuren. Gaaf! Je ziet hoe snel we in korte tijd gestegen zijn.

Na de afdaling keren we terug naar de hoofdvallei, waar een steil pad ons tot op de bodem brengt. Wandelend door een drooggevallen rivierbedding in het v-vormige dal passeren we nieuwsgierige koeien en paarden. Ver voorbij het meer, dat we eerder al in de verte zagen liggen, overnachten we. Ook deze eenentwintig kilometer lange wandeldag was weer uitdagend en onbeschrijflijk mooi!

Terug naar de beschaving en een douche

Na drie dagen in de wildernis te zijn geweest wil ik nog niet terug naar de beschaving, maar die dag is helaas toch aangebroken. We wandelen de laatste twaalf kilometers door de Cordillera Blanca naar ons eindpunt Cashapampa op 2.900 meter. Over een rotspad met veel cactussen (en steekvliegen) dalen we af met aan de ene kant een steile muur van zandsteen en in de afgrond de snelstromende rivier.

Ook vandaag starten we vroeg, want onze donkeydriver moet na onze bagage te hebben afgezet weer helemaal terug naar het beginpunt. Gekkenwerk! Hij heeft zeker zijn fooi verdiend. Liever was ik in de bergen gebleven, maar we worden opgehaald en met de bus naar Huaraz gebracht waar een welverdiende douche wacht.

Wat is dit een geweldige bergwandeling!! Zo veelzijdig in een ongekend mooie omgeving. Als je het mij vraagt is de Santa Cruz Trek dé meerdaagse hike die je gedaan moet hebben als je naar Peru gaat.

---

LEES HIER ALLE VERHALEN EN ARTIKELEN OVER REIZEN NAAR PERU

---