Red mijn vakantie. Dit ging er allemaal mis tijdens mijn reizen.

Natuurlijk kom je het liefst thuis van je reis met de meest waanzinnige verhalen over wat je allemaal hebt gezien en beleefd. Maar laten we eerlijk zijn: soms gaan er dingen ook behoorlijk mis. Van problemen met bagage, ziektes, verdwalen, slechte hotels of problemen met je reisgezelschap: er kan vanalles gebeuren. Meestal zijn dat niet te verhalen die je hier leest, maar stiekem kunnen we hier allemaal ook best van smullen… Bij deze een greep uit mijn eigen categorie ”ramptoerisme”: reisverhalen, maar dan anders.

Malta

Mijn eerste echte, verre vakantie, zonder ouders… Dat zou genieten worden! Samen met een vriendin vloog ik in 2009 naar Malta, het zonnige eiland in de buurt van Italië. Na 10 dagen vol zon, zee, strand maar zeker ook cultuur en natuur zouden we weer terugkeren naar Nederland. Om de laatste avond af te sluiten, gingen we naar ons favoriete restaurant.

Hier spraken we onder het genot van een hapje en een drankje de vakantie nog eens uitgebreid na. Tijdens het eten voelde ik me echter ineens niet lekker. Het gevoel werd steeds erger en ik moest al snel opstaan om de hotelkamer op te zoeken. Binnen een paar uur lag ik te rillen in bed, had ik koorts en voelde ik me ontzettend beroerd. Laat dit nou net de periode zijn waarin de wereld al eens eerder met een pandemie te maken kreeg… Namelijk met de Mexicaanse griep, oftewel Swine Flu. Op het kleine eiland was deze griep flink uitgebroken en mensen staken elkaar in rap tempo aan.

Door het hotel en de reisleidster werden allerlei acties uitgezet. Zo kwam er iemand in een beschermend pak mijn hotelkamer in die zonder aankondiging een wattenstaaf in mijn neus stak. Iets waar ik door Corona ondertussen aan gewend ben maar wat me toen lichtelijk beangstigde. Zeker omdat de persoon die het deed zich in een soort astronautenpak gehesen had en mijn hoofd ruw alle kanten op bewoog zonder uitleg te geven.

Ondertussen verzamelde de eigenaar van het hotel panisch onze handdoeken en beddengoed: dit werd allemaal verbrand. Het circus ging verder toen de dag erna bleek dat ik nog koorts had en flink moest hoesten. We mochten dus niet naar Nederland vliegen. Er kwam een ambulance waarmee we naar het ziekenhuis werden afgevoerd. Althans, dat was wel de bedoeling.

De bedoeling van de ambulancebroeders was vooral om al sigaretten rokend boven mij te hangen en te concluderen dat ik het waarschijnlijk wel zou overleven als ze nog even een tussenstop maakten. Er werd geparkeerd bij een restaurantje waar ze gemoedelijk aan de lunch gingen (ik zweer het!). Wij bleven ondertussen in een ziekenwagen achter die blauw stond van de rook. 

In het ziekenhuis aangekomen, werden mijn vriendin en ik direct in quarantaine gezet. Er hingen blaadjes op de deuren en ramen met teksten als ‘’DO NOT ENTER!’’ en ‘’DANGER!’’ We kregen mondkapjes om en ik werd aan allerlei apparatuur aangesloten. Gelukkig was daar het entertainment van de verpleegkundigen!

Achter het raam voerden zij dansjes op terwijl ze ‘’Swine flu, Swine flu’’ zongen (nee, er was geen sprake van hallucinaties). Omdat de testen niet duidelijk uitwezen of er daadwerkelijk sprake was van de Mexicaanse griep, werden we naar een hotel gebracht. Hier moesten we nog een kleine week in quarantaine blijven voordat we eindelijk weer naar huis mochten vliegen.

USA

In 2013 maakten mijn broer en ik een roadtrip door West Amerika. We deden prachtige National Parks aan, reden een stuk op route 66 en zaten midden in een hittegolf. Toen wij in Death Valley waren, was er die dag op het nieuws in Nederland een reportage over hoe het de hoogste temperatuur in jaren was geweest. Nou, we kregen zo in ieder geval de full experience, zullen we maar zeggen…

Het was echt een te gekke reis en we hadden ontzettend genoten van alles wat we hadden meegemaakt en gezien. We hadden dan ook een voldaan gevoel toen we uiteindelijk ‘s ochtends aan een tafeltje naast een raam op het vliegveld van San Francisco plaats namen om nog iets te drinken voor vertrek, terug naar Nederland. Onze koffers waren ingecheckt en we zaten in een klein restaurantje waar het nieuws op een beeldscherm te zien was.

Vliegtuigen landden en stegen op en mensen om ons heen zaten gemoedelijk iets te eten of te drinken. Ineens zag ik iets in mijn ooghoek door het raam dat op de landingsbaan uitkeek gebeuren. ‘’Wow, het leek wel alsof er iets van dat vliegtuig afbrak,’’ ze iemand.

Nu draaiden we allemaal ons hoofd naar de landingsbaan en zagen nog net hoe een dalend vliegtuig vlak voor de landing neerstortte. We waren in shock en staarden vol verbazing naar het tafereel op het vliegveld. Het was heel bizar om mee te maken. Aan de ene kant konden we dit van een afstandje achter het raam zien gebeuren en aan de andere kant schakelde de nieuwszender op het beeldscherm direct over tot live beelden van de crash.

Daardoor zagen we wat er dichterbij het vliegtuig gebeurde: enorme rookwolken omhulde het toestel, ambulances en brandweerwagens kwamen aan gescheurd en hier en daar zag je mensen uit het vliegtuig komen. We hadden direct contact met onze familie in Nederland. Het ongeluk was daar namelijk ook op het nieuws te zien. Het bericht ging de hele wereld over. Niet alleen vanwege de crash zelf, maar vooral omdat er een aantal overlevenden alsnog overleden was doordat zij in alle hectiek overreden werden door de wagens van de hulpdiensten…

Alle vluchten werden per direct geannuleerd. Reizigers werden ongeduldig en boos, scheldpartijen braken om ons heen uit en natuurlijk liepen we uren vertraging op. Uiteindelijk konden we ’s avonds laat nog met een laatste vlucht mee die via Parijs ging. Onze koffers kwamen een paar weken later aan, toen we weer veilig in onze achtertuin zaten.

Marokko

De eerste en laatste keer dat  ik met een georganiseerde groepsreis meeging, was in 2014 naar Marokko. Twee weken zouden we met een busje langs een aantal bekende steden rijden, afgewisseld met wandeltochten door het Atlasgebergte en de Dades vallei. Het was oktober en ik weet nog dat we op een terrasje zaten en elkaar vertelden wat een geluk we hadden met het weer.

De zon scheen nog zo lekker voor de tijd van het jaar en we hadden nog geen druppel regen gezien. We vertrokken de dag erna onder leiding van onze gids en buschauffeur Mohammed naar de woestijn om een tocht op dromedarissen te maken. We zouden dan in tenten blijven overnachten. Het begon allemaal heel gezellig. De begeleiders hadden stoere praatjes waarbij ze gingen onderhandelen over het aantal kamelen dat ze voor mij zouden neertellen. Ach, een beetje humor en hop, dat beest op. Ik vond het werkelijk geweldig en genoot van de avond bij onze tenten onder de sterrenhemel. We aten samen tajine en om het kampvuur werden liedjes gezongen.

Reisgenoot Jan lag al in zijn tent, die voelde zich niet zo lekker en een beetje misselijk. Niet veel later gingen we allemaal naar bed. Maar binnen een paar minuten voelde ik de misselijkheid opkomen. Mijn buik leek uit elkaar te barsten en ik kwam snel overeind en de tent uit gestrompeld. Met het licht van mijn telefoon probeerde ik in het pikkedonker mijn weg naar de ‘’wc’’ te vinden (niet meer dan een gat met een houten hokje er omheen). Maar die stond nogal ver van de tenten af. Ik voelde dat ik het niet lang meer ging houden en zocht wanhopig naar de wc.

Maar het enige wat ik tegenkwam was een struik die meer weghad van een grote, dorre tak. Het moest maar… Ja, dit was het échte vakantiegevoel: met je broek op je enkels, kotsend over je schoenen achter het enigste struikje in de woestijn hurken… Ineens scheen er licht van een zaklamp mijn richting op. ‘’Tammy, is that you?’’ Snel kwam ik overeind en fatsoeneerde me voordat Mohammed me tegemoet liep. Ik vertelde dat ik ziek was en had moeten overgeven. Mohammed zag hierin zijn kans en bood aan om bij hem in zijn tent te komen liggen.

Daar was het volgens hem zo lekker rustig en warm. Ik dacht bij mezelf dat ik wel even genoeg avonturen beleefd had voor wat daadwerkelijk als duizend-en-één-nacht aanvoelde en kroop mijn eigen tent weer in. Maar niet voordat ik ook nog even een paar keer achter onze tent de woestijngrond onder kotste. Ik sliep nog een klein uurtje. Toen was het alweer tijd om mezelf misselijk en koortsig op een dromedaris te hijsen voor de terugreis.

Nu denk je: goh, dan heb je toch wel het ergste gehad. Maar nee… Vanuit de woestijn wilden we door de bergdorpjes in het Atlasgebergte trekken maar het weer was drastisch omgeslagen. Het regende zo hard, dat er  voor het eerst sinds jaren hevige overstromingen ontstonden. Deze waren zo hevig, dat veel van de wegen verwoest werden. De valleien liepen vol met water en grote modderstromen spoelden de huizen van de mensen in het gebergte weg. Er vielen zelfs doden die door de modderstromen werden meegesleurd.

Ondertussen lag ik met koorts op een matras op de hoedenplank van het busje terwijl we via een omweg urenlang richting Marrakech reden. We kwamen vast te zitten in een bergdorpje waar we in ijskoude kamertjes lagen. Het water sijpelde langs mijn bed door de lemen muren en de elektriciteit was uitgevallen. Ik lag dagen met fleecetruien in het bed te rillen. Toen de wegen enigszins begaanbaar waren, reden we verder voor onze laatste paar dagen Marokko. In Essaouira kwam de regen (en mijn buik) tot rust en brachten we de laatste dagen toch nog met een zonnetje aan de kust door.

Alaska & Yukon

In het vliegtuig naar Alaska in 2017 voelde ik me al niet helemaal fit. Mijn neus zat steeds dicht en mijn hoofd leek vol watten. Nadat we in Anchorage ons guesthouse hadden gevonden en onze spullen hadden gedropt, gingen we de stad verkennen. ’s Avonds aten we in een gezellig Mexicaans restaurant en maakten plannen voor de volgende dag. Het ging weer redelijk goed met me. We stonden de dag erna in het Anchorage Museum toen ik het opeens op voelde komen zetten.

Ik voelde me in een keer heel slecht en dacht dat ik om zou vallen. Ik greep mijn broer vast met de boodschap dat we nú terug moesten naar het guesthouse. Daar aangekomen, stortte ik in. Er kwam ontzettende koorts opzetten en ik dreef zowat het bed uit. Nu word ik wel vaker ziek op vakantie (in woestijnen in Marokko bijvoorbeeld…) dus mijn broer zuchtte eens diep en vroeg geroutineerd: ‘’Nou, vertel, wat kan ik allemaal voor je gaan halen in de apotheek?’’ Ik schakelde met de huisarts in Nederland en mijn broer werd met een lijstje op pad gestuurd.

De eigenaresse van ons guesthouse overlaadde me met allerlei huis- tuin en keukenmiddeltjes en potten vol vitaminepillen. Na twee dagen uitzieken en strak van de medicatie, reden we verder naar Denali National Park waar ik prachtige dingen gezien heb. Overdag dan, want in de avond kon ik mijn ogen niet meer openhouden en kiepte ik steeds tegen acht uur om. Gelukkig kon ik in Denali nog wel net mijn ogen openhouden voor beren en ander natuurschoon, dat scheelde dan weer. Lees in mijn drieluik over alles wat ik nog in goede gezondheid in Alaska en Yukon heb mogen zien!

Ijsland

Na alle ellende door ziekte of natuurrampen, is er natuurlijk ook nog een heel andere orde van pech hebben: je bagage kwijtraken. Dat overkwam me in 2018 op mijn reis naar Ijsland. Bij aankomst op het vliegveld in Reykjavik, bleek dat mijn koffer niet was meegekomen. Aangezien we een rondreis gingen maken en over een paar dagen weer verder moesten, zijn we een aantal keer teruggereden naar het vliegveld. Maar helaas, steeds was er geen koffer. Lang verhaal kort: uiteindelijk heb ik voor zeshonderd euro aan nieuwe spullen gekocht en bleek de koffer nog op Schiphol te staan.

Hij is nog nagestuurd dus gelukkig alsnog door mij ontvangen, maar de beloofde vergoeding van de onkosten is nooit meer gekomen. Na een paar maanden ging de vliegtuigmaatschappij namelijk failliet en kon ik fluiten naar mijn geld. Zuur, want een reis naar Ijsland is al heel erg duur en die zeshonderd euro extra waren natuurlijk niet berekend. Een uitgebreid verslag (drieluik) over deze reis en de bagageperikelen, vind je hier.

Toch op reis

Veel mensen vragen me waarom ik nog op vakantie ga, en soms zo ver, als ze mijn ‘ramp’ verhalen horen. Voor mij is het gewoon geen optie om niet te gaan! De positieve ervaringen met onder andere prachtige natuur, andere culturen en bijzondere ontmoetingen wegen voor mij zwaarder dan alle ambulanceritjes of zoekgeraakte koffers bij elkaar. En, zoals ik altijd zeg: als je met mij op vakantie gaat, is het tenminste nooit saai!

Hoofdfoto door: Tammy Pagen

---