Reisverslag | Adembenemend mooie wandelingen tijdens de Innsbruck Trek

Reisverslag | Adembenemend mooie wandelingen tijdens de Innsbruck Trek

Door Maartje Bevers | lees hier deel 1 van mijn verslag 

Dag 4 | Route Am Sellrainer Höhenweg.

Klokslag 07.30 staan we in de bergschoenen met een volgepakte rugzak voor alle weersomstandigheden onderweg tot en met blarenpleisters en een extra paar veters. Vandaag kiezen we voor de zware route bovenlangs zoals de naam van de route ook al aangeeft. We hebben goed geïnformeerd bij onze gastvrouw. Met het vertrouwen in dit advies gingen we op weg. In dit geval betekent zwaar 5.30 uur lopen, tien kilometer in totaal met 550 hoogtemeters en een steile daling van 1000 meter.

Het startpunt is de accommodatie waar we hebben overnacht. We lopen langs de poel door een dichtbegroeid stukje bos. Steken dan de asfaltweg over en lopen rechts de steile Wunderwanderweg omhoog richting de Sonnbergalm op 1950 meter. In korte tijd stijg je 450 meter. Deze alm is een bekende en populaire bestemming voor dagtochten vanuit het dal.

Dit is tevens het laatste drinkwaterpunt om je bidons te vullen. Loop deze dus niet voorbij zoals wij, omdat we nog maar een klein uur onderweg waren. De watervalletjes onderweg lijken fris water te bevatten, maar zeker weten doen we dat niet.

De route loopt vervolgens naar de Murkogel. Het is een vrij heftige klim maar zo de moeite waard als je boven bent. Je kijkt ver over de bergtoppen heen. In de verte zagen we toppen met sneeuw. Daartussen de resten van gesmolten gletsjers, waarvan nu nog alleen gruis en rotsen zijn overgebleven.

De naam van de route geeft al aan dat je je op een hoog wandelpad bevindt. Deze loopt kilometers langs de redelijk stijle bergranden. Een paar keer met een spannende oversteek langs smalle richels waar je je kunt vasthouden aán een kabel.

En dan komen we tot onze verbazing toch een groot stuk ijs tegen, dat gedeeltelijk over het pad loopt. De laatste resten van een winter met veel winterse neerslag. Dat voelt raar. We staan op tweeduizend meter met twintig graden en de zon die warmte geeft aan onze lijven. De rotsblokken voelen ijs en ijskoud aan. Het is net of er een koude bries voorbij waait.

De route is overweldigend en spectaculair. Zelden zo’n mooie en intensieve bergtocht gemaakt. In de laatste kilometers van de stijgende paden keek ik wel uit naar het moment dat we de lange afdaling zouden inzetten. Het begon toch wel pittig te worden, helemaal omdat we al drie wandeldagen achter de rug hadden.

En ja, daar stond eindelijk het begeerde gele bordje met de bewegwijzering naar Gries onze eindbestemming. Ik was zo blij we konden gaan afdalen. Maar wat zij onze wandelpad Komoot? Je moet hier rechtdoor. Pffffff dus wij nog een stukje verder gelopen, maar we vertrouwden het niet meer toen we een ruige rotsformatie voor ons zagen.

Na tien minuten zijn we dan ook omgekeerd. Komoot was de weg kwijt. Dat kan gebeuren, het blijft techniek natuurlijk. De papieren wandelkaart die we bij ons hadden gaf uitsluitsel, we moesten terug. Terug naar ons laatste herkenningspunt, de bewegwijzering naar Gries. Al snel kregen we de bevestiging dat we op het juiste pad waren beland. Een groep Duitse mannen die ook de Innsbruck Trek liepen, bogen ook af naar Gries.

In snel tempo liepen we naar beneden met bijna duizend afdalingmeters te gaan. Een indrukwekkend naaldbomenbospad naar beneden. De meeste bewoners langs het pad zijn mieren. Overal waar we keken zagen we grote mierenbulten, bevolkt door miljoenen krioelende beestjes. Indrukwekkend om te zien. Halverwege de afdaling namen we de tijd om nog even droge sokken aan te trekken. En dan komen we eindelijk aan op onze laatste rustplaats voor het dal. We zien dan al bij welk restaurant we willen relaxen, uitpuffen en lunchen. Nog even volhouden dus.

Wat ben ik blij als we er zijn. We zitten nog geen vijf minuten op het overdekte terras als het begint te waaien en de eerste stortbuien komen omlaag. Wat een timing, we hebben het net droog gehouden. Na een lekkere maaltijd zijn we met de taxi naar onze volgende accommodatie gereden, in Götzens. De volgende dag zouden we vanuit Axamer lixum wandelen naar Mutters een dorpje aan de voet van het Stubaital.

Dag 5 | Axamer Lizum naar Mutters

Om dag vijf niet letterlijk in het water te laten vallen kiezen wij voor de lichte route ‘Am Innsbrucker Almenweg’. Het heeft flink geregend, dus over spekgladde naar een hoogte stijgen van 2000 meter zou te risicovol zijn. En ook allesbehalve leuk om te doen. Na de intensieve dag van gisteren voelt dit beter.

Vanaf ons hotel in Gotzens nemen we de bus die op de routebeschrijving staat vermeld. We moeten overstappen op een andere bus die we vervolgens missen en besluiten een taxi te nemen naar Axamer Lixum. De taxichauffeur helpt ons met de enigszins vage beschrijving in ons routeboek en weet uiteindelijk ons startpunt te vinden.

Later horen we van de Duitse Innsbruck Trek vrienden dat ze ook de tweede bus gemist hebben en een taxi hebben genomen. We lachen erom met elkaar.

Niet droog, wel mooi!

Droog hebben we het niet gehouden maar wel echt een mooie wandeling naar het Stubaital. Na een paar honderd meter wandelen kijken we om en zien aan de overkant de treintjes van de Olympiabahn in de mist verdwijnen.

Bij de eerste berghut na de eerste klim en een beetje regen gaan we dan ook direct naar binnen om op te warmen. De warme geur van de verse apfelkuchen op de Birgitzer Alm komt ons tegemoet. Daar hoefden we niet over na te denken. Deze was net zo lekker als de geur.

Helaas begint het wel steeds harder te regenen. Onze fijne outdoorkleding van RevolutionRace, Rab en Peak Performance, beschermd ons tegen de regen. Als extra bescherming voor de camera’s in onze rugzakken dragen we over alles heen een waterdichte poncho. Zo konden we droog ons avontúur voortzetten.

We moesten nog een stukje door het bos wandelen naar onze eindbestemming: Stubaitalbahn-Haltestelle Mutters. Gelukkig was het een korte route, het tempo was niet al te hoog omdat het inmiddels op sommige stukken best glad was geworden. Met de fijne bergschoenen van Hanwag en mijn wandelstokken zijn we veilig aangekomen. Ondertussen hoorden we het onweer in de verte dichterbij komen.

Maar de gondelbaan stond stil. Na even wachten kregen we te horen dat er een blikseminslag was geweest. Vorsicht war geboten, zoals ze in Oostenrijk zeggen. De gondelbaan zou vandaag niet meer gaan”. Auto’s waren snel geregeld en we werden in kleine groepjes naar beneden getransporteerd.

Het laatste stukje hebben we gelopen naar de Stubaitalbahn die ons naar Innsbruck zou brengen. De eigenlijke reis was via halte Landesman naar de volgende accomodatie in Igls. In Innsbruck hebben wij nog even door de sfeervolle straatjes geslenterd en een lekker broodje mit Speck und Käse gegeten bij de Speckeria!

---

---

Wij hebben vandaag hier onze auto opgepikt omdat dat logistiek paste en vervolgens kwamen we moe en voldaan aan in ons hotel in Igls. Hier was de wellness ook weer een welkome verrassing. Ondanks de regen was dit een prachtige dag, met verrassende leuke momenten. We hadden goede hoop op mooi weer voor de volgende, en laatste, wandeldag. Helaas liet de weersvoorspelling zien dat er veel regen en zelfs onweer op komst was.

Deze laatste wandeling – op de huisberg van Innsbruck – zullen we een volgende keer als we in de buurt zijn zeker een keer gaan doen. Deze week hebben we in ieder geval vijf mooie en erg afwisselende wandeldagen gehad. De Innsbruck Trek is zeker een aanrader voor iedereen die van wandelen houdt, een redelijke conditie heeft en houdt van een beetje luxe tijdens het hiken!

---

Lees hier over de eerste drie dagen van onze Innsbruck Trek in juli 2021 

---

!