Bergans of Norway

Onze reizen zijn mede mogelijk gemaakt door Bergans of Norway

Een verhaal van Lian de Jel (een vervolg op dit reisverslag).

Midden in de nacht word ik wakker om te plassen. Ik wurm me eruit en… Shit, natte slaapzak. Ook dat nog. Stom, dat was te verwachten zo direct naast de rivier. Maar ik was ook zo moe, totaal niet aan gedacht. “André”, roep ik zacht, “We worden nat. Zullen we de tent opzetten?” Hij beweegt wat. “Huhh, oh, ja, goed idee.” Maar hij draait zich om, geeft een luide snurk en valt in slaap. Nee dus. Geen tent denk ik.

IJs op de slaapzakken.

“Kwaak, Kwaak, Kwaak, Kwaak!!!!” Zo zeg, het is blijkbaar al zes uur want mijn eend wekker gaat af. Een beetje brak kom ik overeind en schudt André wakker. “Wat? Hè?” Grote ogen staren me aan. “Tijd om op te staan.” Het dringt blijkbaar niet door want hij staart een beetje wezenloos voor zich uit. Hij schudt zijn hoofd en begint in steno taal te praten:  “Ik had het koud vannacht. Ben vaak wakker geweest. Volgens mijn horloge was het -7. Kijk.” Hij wijst naar de bovenkant van onze slaapzakken, er ligt een grote witte ijslaag op. Hij draait zich om en pakt wat. “Krijg nou wat.”

“Wat?”

“Check je schoenen en sokken maar eens.”

Gelijk draai ik me om. Alsof het een kunstwerk is, zo zien mijn sokken eruit. Ze zijn stijf bevroren in de meest gekke vormen. We moeten er hard om lachen. Gelukkig heb ik nog twee paar droge sokken. Ook onze schoenen zijn stijf bevroren. De veters staan rechtop en ik kan er niet met mijn voeten in.

-7C. Bevroren sokken en schoenen.

Ik wil wat drinken maar dat lukt niet, ook onze flessen zijn stijf bevroren. Nou ja, gelukkig is er een rivier. Met blote voeten loop ik over het ijskoude zand, vul een lege fles met water en begin het te steriliseren. Niet veel later staat het op het gaspitje. Zodra het kookt haal ik het er af, giet het water in de veldflessen en prop ze vervolgens in mijn schoenen. Al snel ontdooien ze.

De Santa Theresa wildernis staat bekend om zijn primitieve en afgelegen karakter, dat houdt in geen wandelpaden of zandwegen. Vandaag volgen we de rivier, dan weer langs de linker- dan weer de langs de rechteroever. Springend van steen naar steen proberen we het stromende water te vermijden om niet weer met drijfnatte schoenen op kamp aan te komen. Maar uiteindelijk geven we de moed op en klossen met onze trail runners door de rivier. Dat blijkt meestal de gemakkelijkste route en gaat een stuk sneller.

We ontdekken een mooi watervalletje en genieten tijdens de lunch van het heerlijke koele water. Het water klatert op lekker op je hoofd, maar niet voor lang, want het is berenkoud.

Lekker afkoelen.

“Aauw!!! Nee!” Wat is dat? Snel draai ik me om. Het is Iris, ze houdt zich half staande tussen de struiken. Lichte tranen rollen onder haar ogen naar beneden. Ze heeft duidelijk pijn en een grimas die ik niet van haar gewend ben vormt zich op haar gezicht. Ze grijpt naar haar enkel. “Stomme route!” Snel ben ik bij haar. “Wat is er? Wat is er?” Verschrikt kijk ik haar aan.

“Soms brengen avonturen je ook op plekken waar je liever niet wilt zijn.”

“Ik denk dat ik door mijn enkel gegaan ben. Maar het is geen probleem hoor, ik kan hem gewoon bewegen. ” André is ondertussen naast ons komen staan. “Kun je er een beetje op staan?” vraagt hij. Zachtjes zet ze haar voet weer op de grond. “Eeeuh, ja hoor, ik denk het wel. Maar ik heb het wel een beetje gehad met al die scherpe struiken en rottige stenen. Ik wil een fatsoenlijke trail! Dit is een echte woestenij!”  

Daar, dat is er ook uit. Hetgeen wat we samen al een paar keer besproken hebben komt in alle fermheid naar buiten. Dit is een mooi avontuur, maar soms brengen avonturen je ook op plekken waar je liever niet wilt zijn. Achteraf zijn dat de verhalen die je blijft onthouden, maar nu is het knap vervelend.

We gaan verder. Er zou hier ergens een pad genaamd Route 66 moeten zijn. Geen gein. Het staat vermeld als een prachtig paadje. We zoeken langs de helling en vinden iets wat ooit een pad geweest zou kunnen zijn. Althans, tien jaar geleden ofzo… Niet echt begaanbaar, helemaal overgroeid en onduidelijk, dat is de werkelijkheid. Maar iets is beter dan niets.

André wandelt in een beek.

Tegen vijven komen we bij een beekje met wat dennen erbij. Fantastisch. Beste plek ooit! We zijn allemaal op. Iris gaat zitten en trekt haar schoenen uit. “Hmm, dat ziet er een beetje gezwollen uit.” André pakt haar been boven de enkel vast. ”Laat me eens kijken.” Voorzichtig tilt hij het op . Een grote dikke blauwe bult wordt zichtbaar. Ze zucht. Stil kijken we ernaar.

“Er steekt geen bot uit ofzo. Misschien is het alleen verstuikt”, zegt André na een paar seconden stilte. “Is het goed als ik er een fixatie tape op zet? Dan kun je tenminste morgen verder lopen.” Ze knikt en niet veel later zit er een halve rol sporttape op haar voet en enkel. Dat, en wat pijnstillers, helpen haar weer vooruit. Gelukkig kon de enkel veel koelen want we moesten vandaag weer door een flink aantal beken heen.

Cottonwood Canyon

We hebben maar tien kilometer afgelegd. Ook nu weer veel minder dan gepland. Ondanks de leuke tijd tijdens de lunch gisteren, is de sfeer na al deze harde dagen om te snijden. Sam, Don en Seth hebben een vast eindpunt en einddatum terwijl wij wat flexibeler zijn in waar we eindigen. We besluiten als twee groepjes verder te gaan, zodat ieder zijn eigen tempo en route kan nemen. We nemen afscheid van elkaar en spreken af om elkaar op gezette tijden weer te treffen. Bijvoorbeeld als we in een dorpje komen om onze voedselpakketten op te halen.

Iris bij een mooi uitzicht.

Terwijl zij voor ons verder ploeteren door de nare scherpe struiken, besluiten wij om een oud en slechts licht overgroeid paadje te nemen naar Cottonwood Canyon. Daar aangekomen kunnen we stekelvrij naast de beek verderlopen. Uiteindelijk komen we na vele kilometers bij een dirt road. We zijn vies, moe, vol striemen en schrammen en helemaal klaar met dit gebied. We steken onze duim op en krijgen al snel een lift naar het plaatsje Safford. Daar aangekomen nemen we een rustdag en spreken met mensen die het volgende traject goed kennen. We besluiten verder te gaan met de Grand Enchantment Trail door grotendeels de hoofdroute te nemen en de stekelstukken te vermijden.

En gelukkig geen Santa Theresa wildernis meer. Dat is echt een wildernis in de puurste zin van het woord en niet echt geschikt voor hikers.


Review Julbo zonnebrillen

Lian en ik zijn vaak te vinden op flinke tochten en expedities. In het voorjaar van 2023 deden we de Grand Enchantment Trail, een bijzondere en extreme hike door Arizona en New Mexico. 

Tijdens deze prachtige wildernistocht hebben we twee van Julbo’s beste brillen flink in de praktijk getest. We schreven een uitgebreide review over onze ervaringen.

Lees hier de review


Lees hier meer reisverhalen over Noord-Amerika.

klik voor bijzondere reizen naar Nieuw-Zeeland en Australië


 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

 

Yomads

Onvergetelijke outdoorreizen van Yomads

Bij Yomads draait alles om het creëren van onvergetelijke outdoorreizen. De trips zijn speciaal geselecteerd zodat je op de meest unieke plekken komt, #opjebucketlist. Je ontdekt tijdens het hiken ongerepte landschappen en nieuwe bestemmingen. In kleine groepen, ver buiten de gebaande paden en weg van de massa. Lees meer

Little America

Unieke rondreizen door het noordwesten van de VS

Ontdek de Pacific Northwest door de ogen van de locals met Little America. Je verblijft in kleinschalige accommodaties, midden in de overweldigende natuur van Oregon en Washington. Maak kennis met de vriendelijke hosts en beleef een unieke en onvergetelijke reis, ver weg van het massatoerisme.
Lees meer