Rondom Pangandaran, Java, Indonesië

Terwijl ik dit schrijf trekt het landschap aan me voorbij. Mijn reis zet zich, treinend, voort richting Yogyakarta. Vanochtend heb ik afscheid genomen van mijn vrienden. Michael en Zulya hebben mij de afgelopen twee weken een heerlijke tijd bezorgd. We waren zoveel op pad dat ik niet aan schrijven ben toegekomen! Waar ze me ook mee naartoe nemen, het is altijd de moeite waard. Zoals de late middag, waar ik achterop de scooter met Michael naar Pangandaran reed.

Een tochtje van zo’n twintig minuten door straten waar opgevoerde scooters ons vol gas inhalen. Vrachtwagens fiks doordenderen en voetgangers al append onderweg zijn. De kuststad is een trekpleister voor zowel Indonesische als buitenlandse toeristen, maar op het moment niet al te vol. Langs de hoofdweg liggen met neon verlichte hotels, restaurants en bars. Vertier voor het gezin komt in de vorm van een auto. Het frame doet me denken aan een oude VW kever. Ze knipperen als kerstbomen, met hun bontgekleurde lichtslingers.

Er klinkt muziek, bij diverse kraampjes wordt kleding verkocht en natuurlijk ontbreekt de heerlijke etenslucht niet. De verrijdbare eetkarretjes zijn rijk vertegenwoordigd. We laten het allemaal links liggen want hebben een afspraak.

Traditie

Bijna dagelijks maakt een vriend met zijn hond een wandeling langs het water. Als we bij het strand aankomen wijst Michael naar een paar zwarte flipflops die naast een klein stenen muurtje staan. Die zijn van Manfred. Wij zetten die van ons ernaast en gaan blootsvoets het zand op. Zo is de traditie die deze mannen door de jaren heen hebben gecreëerd. Ik sluit me er graag bij aan. Bij een groep volleyballende jongens krijgen we elkaar in het oog. Ons weerzien is hartelijk.

Michael is geboren in Zwitserland, maar leeft inmiddels zo’n 30 jaar aan de zuidkust. Manfred is Duits. Hij pendelt al jaren tussen zijn vaderland, waar hij nog werkt en volwassen kinderen heeft en zijn tweede gezin hier. Ons geanimeerd gesprek voeren we in een mengeling van Engels, Duits en Indonesisch. Al gauw zijn we het erover eens; het is tijd voor een biertje.

De mannen weten, uiteraard, waar een echte Bintang te krijgen is. Met alcohol dus, niet die zoete 0.0 die smaakt naar limonade. Onder het genot van deze koele dorstlesser, kroepoek en een ondergaande zon die de lucht langzaam naar diep oranje kleurt, keuvelen we tot het tijd wordt voor een maaltijd. Mijn voorstel om saté te gaan eten vindt meteen bijval. Het wordt kambing, oftewel geit. Mijn favoriet!

Green Canyon

Waar ik qua natuur het meest van onder de indruk ben is de Green Canyon. De dag begon grijs met miezer en leek geen opmaat tot een fijne dag op het water. De geplande vroege start werd uitgesteld naar later in de ochtend. Manfred kwam op de motor, zijn dochter achterop. Michael en Zulya gebruikten hun scooter en ik had een gehuurde. Zelf rijden vind ik het leukst. Met een grote grijns stuurde ik in hun kielzog via binnenweggetjes, soms dwars door de rijstvelden, naar onze eindbestemming.

Het was inmiddels droog en het zonnetje liet zich voorzichtig zien. Er lagen lichtblauw geschilderde boten aangemeerd die, zoals de meesten hier, als een catamaran gebouwd zijn. Wij kregen er een toegewezen met een dakje. Daar was ik achteraf wel blij mee, omdat we in de canyon onder de wortels van grote bomen voeren. Het grondwater kwam zo nu en dan als een koude douche naar beneden.

Blauwgroen water wordt in banen geleid door hoge rotswanden. Het steen is door de eeuwen heen in fraaie vormen geslepen. De mossen die zich op sommige plekken hebben vastgezet zijn haast fluorescerend. Enthousiast maken we elkaar erop attent als een dier zich laat zien. De felblauwe ijsvogel schrikt op en vliegt snel tussen de bomen uit het zicht. Te vlug om op de foto te krijgen, helaas. Na een paar bochten meert het bootje aan. Hier kunnen we van boord en zwemmend deze adembenemende plek verder verkennen. Het water is wonderwel niet al te koud.

De rotsblokken die door de vernauwing de rivier in een stroomversnelling brengen, zijn door de kracht van het water niet altijd makkelijk te bereiken. Ik krijg bijna de slappe lach als ik midden in de stroom me schrap moet zetten om niet weg te drijven. Er is een donut-achtige steen waar ik krampachtig probeer in het midden te blijven. Het duurt net te lang en hup, daar ga ik.

Nu begrijp ik waarom we een gids bij ons hebben. Met zijn hulp komen we steeds een stukje verder. De hoge rots die vanaf de ene kant op een champignon leek en van de andere op de kop van een schildpad, nodigt uit tot een sprong. Manfred en ik besluiten daar ja op te zeggen. Het klimmen gaat best soepel. Minder glad dan ik had verwacht met in de wand voldoende natuurlijke handgrepen voor een goed houvast.

Eenmaal boven lijkt het een stuk hoger dan toen we het van onderaf zagen. Heel even komt de gedachte om het niet te doen, maar ik luister er niet naar. Een paar passen richting rand, neus tussen duim en wijsvinger, en daar ga ik. De eerste keer van mijn leven. Echt gaaf!

Als we terugkomen bij de plek waar we van boord zijn gegaan, is er geen boot. We hebben de smaak te pakken en besluiten unaniem dat we best nog een stuk kunnen zwemmen. Verderop, zo weet de gids, zullen we de boot zien. Die is nu aangemeerd bij een terrein waar verschillende eettentjes zijn. Na deze fysieke inspanning smaken mijn favoriete hapjes, de gorengan die net vers op de tafels werden gezet, alleen nog maar beter. Weer wat droog en opgewarmd door de zon, is het tijd om terug te gaan. Na het aanmeren stelt Michael voor om met elkaar bij het strand te eten.

Batu Karas, een kustplaats waar ik de week daarvoor achterin de pick-up naartoe was gegaan om met vrienden van Zulya de dag door te brengen (inclusief bananenboot), heeft een warung waar je heerlijk gebarbecuede verse vis kunt eten. Na een tochtje met de scooter schuiven we aan op een idyllische plek. Een terras met uitzicht op golven die onstuimig tussen twee rotspartijen hun weg naar het strand vinden.

Wat na ons zeer smakelijk maal ook zijn weg naar het strand vindt, is een grote varaan. Deze knapperd is zeker wel anderhalve meter, schat ik. Het ruikt het afval van de verse vis en vindt de resten in een emmer. Hiermee heeft hij, net als wij, een feestmaal…Selamat makan!

Hau Eco Lodges

Ter afsluiting wil ik vertellen over de Hau Eco Lodges, gelegen aan de Citumang rivier in het gelijknamige dorp. Je overnacht in omgebouwde zeecontainers. Ik herken er een paar. De gele van Deutsche Post en een rode vanuit Hamburg. Het mooie is dat ze voor het plaatsen geen bomen hebben gekapt. Iedere container is minimalistisch ingericht maar ze zien er comfortabel uit.

Er wordt een nieuw restaurant gebouwd. Bestaand uit glas en staal, past het perfect binnen het concept. Bovendien maakt de ligging, boven de rivier, het tot een rustgevende plek. Je kunt er bodyraften. Ik wist niet wat had was, maar liet me graag overhalen het te proberen. In plaats van met een boot ga je, het woord zegt het natuurlijk al, zelf de rivier af. Het is maar een kwartiertje lopen stroomopwaarts om bij de plek te komen waar je het water in kunt. Er is een groep voor ons, dus wij kunnen op het gemakje wachten, met onze voeten in de vijver.

Zodra die in het water hangen komt er een school kleine visjes op af die er graag aan willen knabbelen. Giechelend probeer ik het te ondergaan. Met goed doorademen en een paar keer erin en eruit, lukt het me. Op deze manier een soort pedicure vind ik hartstikke leuk! Het raften was een makkie en heel ontspannend. Met de hoge temperatuur die dag een perfect uitje.

Caroline Hoek

Voor mij kan reizen alle kanten op. Als coach en therapeut ben ik geïnteresseerd in de binnenwereld en loop graag een stukje mee op het pad van mijn cliënten. De aardbol verkennen doe ik het liefst alleen. Waar ik ook ben, mijn cliënten blijf ik begeleiden. Zo hoef ik mijn reislust niet op te geven. Ik heb twee kinderen en ben oma. Mijn motto `schaamteloos vrijuit` gaat over trouw zijn aan jezelf, ongeacht wat een ander ervan vindt. Schrijvend hoop ik je een stukje mee te kunnen nemen op avontuur!

www.carolinehoek.nl