Verslag PCT | Oregon afsluiten met een knaller en Washington beginnen
Na het bereiken van de grens van Northcal (Noord-Californië) en Oregon, begon ik gemotiveerd aan de trektocht door de voorlaatste staat van mijn trektocht. Ik had zin in de bossen. Even geen berg op berg af de hele dag. Na een week was dit gevoel 180 graden gedraaid en kon ik alleen nog denken aan naar huis gaan. De muggen, het stof, geen uitzichten en vooral geen stip meer op de horizon om Canada te bereiken. Dit laatste, dacht ik op voorbereid te zijn.
Na de fysieke uitdaging in Californië, krijgen wandelaars op de Pacific Crest Trail vaak te maken met een mentale uitdaging. Mijn eerste conclusie was: ook dit hoort erbij, gewoon even doorzetten. Deze mindset werkte niet. Ik kon niet meer genieten en stond elke dag met tegenzin op. Maar wat nu? Ik wilde ook absoluut niet naar huis. Na een paar dagen wikken en wegen, heb ik besloten naar het noorden van Oregon te gaan en vanaf daar de bergen in te lopen van Washington. Waar ik al lang naar uit kijk.
Weer een stip op de horizon
Dit zorgt er ook voor dat ik in de beschikbare tijd ook meer van elke dag kan genieten in plaats van elke mijl gehaast te moeten lopen. En ja hoor. Het voelt goed. Ik heb een stip op de horizon en ik geniet weer. Ik begin bij Government Camp, waarna ik al snel aankom bij Timberline Lodge. Een skiresort waar ze (zo gezegd) het beste ontbijtbuffet hebben on trail. Helaas kwam ik te laat voor het ontbijt, dus pak ik het lunchbuffet mee.
Na nog een paar uurtjes rust in de lodge, ga ik weer de trail op richting Cascade Locks en de Tunnel Falls. Dit was prachtig en zo anders dan de afgelopen maanden. Alles is groen en het lijkt haast op regenwouden. Na drie dagen hiken kom ik aan in Cascade Locks. Kort daarna volgt “The Brigde of the Gods”. De grens tussen Oregon en washington en de brug waar Cheryl Strayed, bekend van het boek en de film Wild, haar PCT-avontuur eindigt.
Het absolute hoogtepunt
Het voelt gek en onwerkelijk om na al die tijd over deze brug te lopen, maar het geeft een trots en gemotiveerd gevoel om door te gaan in Washington. Na Cascade Locks loop ik via Trout Lake (voor resupply) door naar Goat Rocks Wilderness. Dit was tot nu toe absoluut het hoogtepunt van mijn PCT reis. Zoals de meeste hikers al hadden voorspeld. “It’s the most beautiful thing ever, but It will definitely kick your ass” was ook zeker waar.
Het was zwaar. Een hoop steile klimmetjes en afdalingen. Maar het was het absoluut waard. We summiten old snowy mountain en hiken over Knife’s Edge de vallei weer in, waar we een prachtige tentsite vinden voor een mooie zonsopkomst. Gelukkig had ik deze nacht mijn warme Rab slaapzak, want het was, wat ik na al de warme maanden heerlijk vind, enorm koud.
Naast highlights ook enorm zwaar en soms saai
Via social media zien we eigenlijk alleen maar hoe geweldig de Pacific Crest Trail is. Via deze blog wil ik laten zien dat naast al deze prachtige highlights het ook enorm zwaar en soms saai is. Het ritme wat in het begin van de reis zo heerlijk was kan ook erg eenzijdig worden. Je staat (vroeg) op, pakt je spullen in, ontbijt en vliegt weg voor de eerste mijlen van de dag. Je wandelt z’n 20 a 25 mijl per dag, wat niet elke dag even spectaculair is, pitcht je tent, eet, en gaat naar bed.
Gedurende de dag nog even water filteren, plassen in de bosjes en soms een cathole graven voor een grote boodschap. Daarnaast kan de trail slecht onderhouden zijn. Er liggen bomen overal op de trail of er staan bosjes die over het pad gegroeid zijn. Muggen en vliegen die je niet met rust laten. En eindeloos door verbrande bossen lopen.
Desalniettemin hoort dit bij de gehele ervaring en geniet je alleen maar meer van de prachtige uitzichten, goede waterbronnen, gezellige avonden met medehikers en met voldaan gevoel in je tentje liggen met zeurende spieren. Het is het voor mij allemaal waard.
LEES OOK
Mijn naam is Bente. Ik ben afgestudeerd als Bouwkundig Ingenieur en opgegroeid met veel actief buiten zijn. Naast jarenlang waterpolo gespeeld te hebben, vind ik het heerlijk om te wandelen in de bergen, te skiën, te fietsen, en heel lekker te eten. In 2023 liep ik de Pacific Crest Trail en nam ik jou als lezer mee in mijn avonturen. Sindsdien schrijf en reis ik regelmatig voor Mountainreporters.