Via degli Dei, over het pad van de goden in Italië

De Via degli Dei, oftewel Godenweg, dankt zijn naam aan de talloze bergen die je onderweg tegenkomt, die vernoemd zijn naar de diverse goden. Zo heb je onder andere de Monte Adone (vernoemd naar de Griekse god Adonis) en Monte Venere (vernoemd naar Venus, de godin van de schoonheid).

De route heeft een lengte van circa 130 kilometer en een te overbruggen hoogteverschil van zo’n 4.500 meter. Voor mij is dit de tweede keer, na de Dutch Mountain Trail, dat ik met volle bepakking op hikingtrip ga. Aansluitend aan deze trip zal ik verdergaan over de Sentiero Italia en uiteindelijk in 44 wandeldagen ruim 1.200 kilometer door Italië hiken. Maar hierover later meer.

Bologna – Monte del Frate

Het is vrijdag 1 april, en da’s geen grap, als ik mijn eerste stappen zet op de Via degli Dei. Bologna is al wakker en heeft dus meteen de drukte die je van zo’n stad mag verwachten. Maken dat ik wegkom dus. Goedgemutst begin ik aan de eerste klim aan de rand van de stad. Gas erop!

Al snel beland ik in de natuur. Daar kom ik voor. Als ik over de eerste natte kleiachtige ondergronden loop, voel ik me als een vis in het water. Meer nog als deze paden overgaan in waterpartijen. Die kun je natuurlijk met een omweg vermijden, maar waarom zou je dat doen als je er ook doorheen kunt? De omgeving is prachtig en heeft ondanks de bewolking fraaie vergezichten.

Na 26 kilometer kom ik aan bij een B&B, vlak voor de Monte Adone. Die is voor morgen. Het is een gezellige bedoening hier. Communiceren gaat met een mengeling van Italiaans, Engels, Duits en onze handen en voeten. Het werkt. Eten doen we samen. De nacht brengen we door op een slaapzolder.

Op naar Monte di Fo’

Als eerste zit ik aan het ontbijt. Waar de meeste Via degli Dei-lopers er zes dagen over doen, doe ik het in vier. Vandaag staan er dan ook zo’n 43 kilometers op het programma met 1.800 hoogtemeters, op onder andere Monte Adone Monterumici, Monte Poggio Santa Croce, Monte del Galletto, Monte dei Cucchi, Le Branditacce en Poggio Castelluccio.

In dit deel van de route zijn de paden meer technisch. Helemaal mijn ding. Genieten dus.

Met hoogte komt sneeuw. In deze tijd van het jaar, op deze hoogte, niet heel gewoon meer maar ook hier is het weer regelmatig van slag. Het is prachtig om doorheen te lopen. Het geluid van verse sneeuw onder je schoenen en de witte omgeving. Het is mooi. Ik geniet dan ook volop. Zeker omdat dit deel van de route meer technische ondergronden heeft.

Op het eindpunt van vandaag heb ik afgesproken met Italiaanse vrienden. Samen eten en bijkletsen onder het genot van een lokaal wijntje. Het is gezellig. Mijn hiking trip door Italië kan niet beter beginnen.

Meer sneeuw

Als ik de volgende ochtend buiten kom is het nog witter dan de dag ervoor. Koud ook. Na een stevig ontbijt ga ik op pad. Het eerste stuk vandaag blijf ik op hoogte en dus in de sneeuw. Mijn gedachten gaan alle kanten op.

Na Monte Alto is het dalen en laat ik de sneeuw achter me. In de afdaling kom ik Rick, een Engelsman, tegen. Het klikt en de rest van de dag trekken we samen op. Mooi om met elkaar levenskeuzes te bespreken. We gaan vanaf de start meteen de diepte in. Tijdens onze gesprekken zien we om de beurt van alles om ons heen. Weidse landschappen en bossen wisselen elkaar af. Helaas is een deel van de route vandaag over verharde wegen. Ik weet dat het erbij hoort, maar ik ben toch echt meer gemaakt voor de trails.

Op naar Firenze (Florence)

Vandaag is de lucht blauw met prachtige wolken en is de zon warm. Het is heerlijk. Ver is het dat je kunt kijken en de laatste kilometers vliegen dan ook voorbij.

Het is vandaag afwisselend. Als eerste door bossen met kort klimmen en dalen, om vervolgens de lange afdaling richting Firenze in te zetten.

Omgekeerd

Het mooie aan deze route is dat het nog diverse lussen en alternatieven heeft. Verder kun je deze route ook in tegengestelde richting lopen. Inmiddels heb ik dit ook gedaan en waar je verwacht dat dit saaier zou zijn is niets minder waar. Zeker niet als het weer, midden mei, inmiddels zomers is. De landschappen zijn nog groener en staan in bloei.

Na twee keer de Via degli Dei gelopen te hebben, in beide richtingen, ben ik fan. Het is een prachtige omgeving met afwisselende ondergronden en natuur. Ik zal zeker nog terugkomen in de winter en om de gehele route in de lente te gaan hardlopen. Als trailrunner gaat je hart van de Via degli Dei zeker ook sneller kloppen.

Weetjes

Bologna is het startpunt van de route. Florence, een UNESCO-erfgoed, de plaats van aankomst. De route kan dus ook andersom.

De wegbewijzering onderweg is goed en onderhouden. Wil je meer achtergrondinformatie en / of een .gpx-bestand van de route dan zijn er diverse websites en boekjes waar je op terug kunt vallen.

In het midden liggen de Toscaans-Emiliaanse Apennijnen, met onder andere het natuurreservaat van het Plioceen Contrafforte en de “Flaminia militare”, een weg aangelegd in 187 voor Christus door de de Romeinen. Verder is de Via degli Dei een pad dat de Etrusken en Romeinen hebben aangelegd om zich te verplaatsen en dat kooplieden en reizigers overnamen tijdens de middeleeuwen en dat vandaag de dag wordt gebruikt om kleine dorpen in de Apennijnen nieuw leven in te blazen die anders door hun gebrek aan werk of kansen in de steek zouden zijn gelaten.