Wandelverslag Frankrijk | Op weg naar geluk met zicht op de Mont Blanc
In de bergen loopt soms alles anders dan gepland. We waren zorgvuldig voorbereid voor een overnachting in de Italiaanse Refugio Pian Della Ballota, totdat alles anders liep. Met een verassende wending tot gevolg. Daar stonden we, aan de voet van een wandeltocht in de richting van Pointe de la Galise, die ons over Col de la Lose zou leiden om vervolgens vanuit de Franse alpen de grens over te steken naar Italië en te overnachten bij Refugio Pian Della Ballota.
In onze tent weliswaar, want de prachtig gelegen berghut was nog gesloten, maar met toestemming van de huttenwaard mag je in een straal rondom de hut daar overnachten.
Het is het einde van de middag begin juli wanneer mijn Franse vriendin en ik na werktijd tien minuten in de auto hebben gezeten om deze tocht te gaan ondernemen. Het is voor mij haast nog niet te bevatten dat ik hier woon. Sterker nog, als iemand mij een jaar geleden had verteld dat ik woon en werk in Frankrijk, had ik die gene waarschijnlijk voor gek verklaard.
Dromen van de Alpen
Het is weliswaar altijd mijn droom geweest om in de Alpen te wonen, maar gezien ik met mijn familie een sterke band heb met Oostenrijk, ik normaal gesproken daar ’s zomers en ’s winters altijd te bevinden ben, ik de taal vloeiend spreek en het zie als mijn tweede huis, zou die keuze veel meer voor de hand liggen. Echter toen ik de kans gecreëerd had om alles om te gooien en mijn dromen na te jagen, had de grote touroperator voor wie ik afgelopen winter gewerkt heb andere plannen.
Eigenlijk zou ik naar Les Arcs vertrekken voor vijf maanden, maar dit werd last minute gewisseld voor het skigebied Tignes/Val d’Isère. Waar ik zonder andere collega’s en zonder een woord Frans te spreken aan het werk ging. Al snel ontmoette ik daar mijn vriendin en nu sta ik hier in het Franse hooggebergte me klaar te maken voor de een van de mooiste tochten die ik tot nu toe gelopen heb, al wist ik dat op dat moment nog niet.
La Vanoise
Het unieke beschermde natuurgebied rondom Val ’Isère en Tignes, La Vanoise werd in 1963 opgericht ter bescherming van onder andere de steenbok, de Edelweiss en de grand Tetras, en is omringd door de hoogste bergen van Europa. Dit maakt het gebied vooral geschikt voor de meer ervaren bergwandelaar, maar gelukkig zijn er ook genoeg beginners en/of familie vriendelijke tochten te bewandelen.
Vrijwel overal is de 4809 meter hoge Mont Blanc prominent aanwezig, en bevind de hoogste bergpas van Europa zich in dit gebied (Col de l’Iseran 2764m). Wildkamperen is niet toegestaan in La Vanoise, maar er zijn gelukkig genoeg andere opties om toch in deze omgeving te kunnen overnachten en te kunnen genieten van spectaculaire zonsondergangen of wakker te worden met de frisse berglucht in je longen.
Om bij de parkeerplaats van deze tocht te komen, reden we iets verder dan Val D’Isere naar de voet van Col de l’Iseran, waar je aan de linkerkant makkelijk kan parkeren. De tocht is vrij goed aangegeven met wegwijzers die Col de la Lose en Refuge de Prariond aangeven. Aan het begin van deze route loop je eerst redelijk stijl omhoog naast een kolkende rivier die bij elke stap meer in de diepte verdwijnt.
Onze gesprekken gaan tijdens een hike vrijwel altijd over de omgeving en de natuur waar we ons in bevinden. Tot mijn grote spijt had ik ondanks mijn jaren lange ervaring in de alpen, waaronder diverse huttentochten, helaas nog maar weinig dingen mogen zien die bij mij op het verlanglijstje stonden. Zo had ik nog nooit een wilde Edelweiss in het echt mogen bewonderen en was het qua alpen dieren ook vrijwel alleen bij de Marmotten en diverse vogels gebleven, niet wetende dat alles op deze zonnige juli dag zou veranderen.
Vol met verassingen
Terwijl we het gebulder van de rivier achter ons begonnen te laten kregen we meer zicht op de vallei die we gingen naderen. Het slingerende pad vervolgde waar ik plotseling, na een bocht, oog in oog kwam te staan met een steenbok. Deze vrouwtjes Ibex bevond zich nog geen halve meter bij mij vandaan en was waarschijnlijk, omdat de middag vrijwel om was, afgedaald op zoek naar eten nu de toeristen bijna allemaal vertrokken waren. Het prachtige dier bleef daar gewoon staan en trok zich niks aan van onze aanwezigheid en poseerde voor de foto’s.
Het icoon van de alpen
We vervolgde onze tocht en kwamen aan in de vallei waar de net gerenoveerde en moderne Refuge de Prariond is. Begroet door enkele marmot families en verbaasd over de gebeurtenis van enkele minuten geleden zie ik daar plots, op de grond, genesteld op het pad waar dagelijks tientallen toeristen over lopen, de dikken witte donsjas van een prachtige Edelweiss. Waar ik dacht dat Edelweiss alleen op onheilspellende rotswanden groeide waar dappere bergbeklimmers hun moed vertoonden om ze in het echt te bewonderen, groeide deze op de meest zichtbare en toegankelijke en vooral onverwachte plek.
De aftocht
Nadat ik aangespoord werd door mijn vriendin, die aanzienlijk minder onder de indruk was van de Edelweiss omdat ze deze al een keer eerder had gezien, om te stoppen met de heuse fotoshoot van de alpenbloem werd het tijd om flink door te gaan lopen. Het was al ver in de middag en we hadden nog een hele tocht te gaan voordat we in Italië zouden zijn, laat staan bij Refugio Pian Della Ballota. Onze wandeltocht vervolgde en al snel na de vlakte van Refuge de Prariond veranderde de route in een steil en smal pad en veranderde sommige stukken in met sneeuw bedekte obstakels.
Op ongeveer een uur lopen van Col de la Lose, waar zich ook de grens met Italië bevind, veranderde deze besneeuwde paden in grote, en vooral diepe sneeuwvlaktes, waardoor het helaas niet mogelijk was om onze tocht te vervolgen naar Italië. Gezien veiligheid in de bergen altijd voorop staat, zat er maar een ding op, en dat was omdraaien. We besloten terug te lopen waar we werden beloond met een prachtig golden hour uitzicht op de Grande Motte en Grande Casse, de grote gletsjers van Tignes.
We konden maar niet stoppen met het praten van onze avonturen van de heenweg tot mijn vriendin me tot staande bracht. Voor ons op het pad stond een groep van acht steenbokken te grazen. Het maakte ons niks uit dat het al begon te schemeren, maar dit moment moesten we helemaal in ons opnemen. We zijn stilletjes op een steen gaan zitten en hebben alles aandachtig zitten bewonderen.
De ondergaande zon, de groep steenbokken die grazend en dansend hun eigen weg vervolgde maakte onze aftocht van de besneeuwde toppen een stuk minder belangrijk en deed me alles doen vergeten. Wij waren daar, helemaal alleen, omringd door de meest prachtige natuur verschijnselen die ik ooit gezien had.
Het werd tijd om verder af te dalen voor een koud biertje in Refuge de Prariond om onze dag af te sluiten toen we nog maar eens een mannetjes steenbok zagen, helemaal alleen met twee gigantische hoorns. Toen we eindelijk aan onze verdiende koude versnapering zaten en enthousiast onze gebeurtenissen aan de huttenwaard vertelde haalde ze haar schouders op en vertelde dat het voor haar de normaalste zaak van de wereld was. Een tafereel dat dagelijks voorbij kwam, maar een ding is zeker, voor mij was het een dag om nooit te vergeten! Voor mij was het “De weg naar geluk”.
Wil jij deze zomer nog meer ontspannen in de tuin? Kies dan voor een hangmat met standaard.
De Alpen zijn mijn grootste passie. Vorig jaar besloot ik dan ook om mijn droom te verwezenlijken en in de bergen te gaan wonen. Elke dag is een avontuur die ik graag met jullie deel in mijn verslagen over de mooiste hikes en de meest prachtige uitzichten!
Prachtig verhaal
Van Leroy.
Mooi verteld.
Genieten!