Wandelverslag | Het Wilde Westen op de Dutch Mountain Trail

Achter het raam, op de vensterbank van een willekeurig Limburgs huis, zwaait een kleine cactus ons gedag. Het is een miniversie van de grote saguaro cactussen uit de wildwestfilms. Je weet wel, van die hele lange cactussen met armen die zijwaarts de lucht in gaan, alsof het een vork is. Ik moet grinniken, nog even en dan is het zover. Mijn hoofd is blijkbaar nu even niet op de Dutch Mountain Trail, maar al daar.

Nog maar vier dagen en dan begint ons grote avontuur in Arizona en New Mexico: de Grand Enchantment Trail (GET). Ik ben benieuwd hoe het zal zijn. Een ding is zeker, het zal vol staan met deze cactussen en, als ik de foto’s van andere hikers mag geloven, zijn de landschappen fenomenaal mooi. Prachtige ruwe rotsen, tafelbergen, canyons, het staat ons allemaal te wachten.

Zwaar zal het wel worden. Het is een woestijn hike en we hadden onszelf beloofd dat nooit meer te doen. We waren al eens uitgenodigd om in de VS de Hayduke Trail te lopen, maar daar hebben we toen nee tegen gezegd. Hoewel dat een van de mooiste trails in de Verenigde Staten is, het is logistiek nogal een klus. Denk aan het van tevoren zelf ingraven van water depots en meer van dat soort dingen.

Wat ons ook weerhield was de nare hitte ervaring op een andere trail, waarbij ik vanuit het niets een zonnesteek opliep die maar net goed afliep (zie ook ons boek: Een half jaar met drie onderbroeken). Nee, geen woestijn meer dachten we. Maar toch, Amerikaanse vrienden waar we een paar jaar terug samen 2600 km aan één stuk op een andere trail hadden gelopen, belden ons op en stelden de GET voor. De grote glimlach op hun gezicht en hun Blues Brothers uitdrukking: “We’re putting the band back together!” Daar konden we geen nee tegen zeggen.

Maar eerst gaan we medio maart 2023 de Seven Summits van de Dutch Mountain Trail bedwingen. Een lekkere ontspannen voorbereiding op ons aanstaande avontuur in Amerika.

Nieuwe zonnebrillen voor zonnekracht in de woestijn

Hoewel de voorbereiding op de GET zo’n half jaar in beslag heeft genomen, kwamen we er pas een paar dagen geleden achter dat de UV-index van onze huidige brillen absoluut niet toereikend zouden zijn voor zonnekracht in die woestijn. We hebben echt dringend nieuwe nodig maar omdat we allebei glazen op sterkte hebben, en we bijna weggaan, lijkt het op deze erg korte termijn een onhaalbare kaart. We bellen rond maar nergens lijken ze binnen een paar dagen goede zonnebrillen op sterkte te kunnen maken…

We gaven de moed al op maar uiteindelijk vonden we Maurice van Optiek van Meer in Sint Willebrord. En ja we schrijven het voluit want soms moet je mensen in het zonnetje zetten. Hij had volledig begrip voor onze situatie. We konden direct langskomen voor een grondige meting en hij ging gelijk aan de slag. Dat niet alleen, binnen een paar dagen had hij voor ons twee sterke Julbo zonnebrillen op maat voor elkaar gekregen. Die moesten helemaal uit Frankrijk komen! Echt supertof! Maurice, hoe je het voor elkaar hebt gekregen weten we niet, maar dit is echt super service. Dankjewel!

Zo, pfff… Weer een zorg minder. Zo zie je maar. De wereld wordt vaak in het nieuws en praatprogramma’s als bar en boos afgeschilderd, maar in situaties als dit kom je er achter hoe mooi mensen je kunnen verrassen wanneer je hulp nodig hebt! Echt tof dit!

---

Eieren verstoppen op de Dutch Mountain Trail

Lian ziet me stilletjes in gedachten naar voren staren en loopt naar me toe. Ze pakt mijn hand. Haar ogen volgen de mijne en bij het zien van de cactus begint ze ook te glimlachen. “Ja lieverd, nog even en dan ben je er.” Ze pauzeert even. “Maar het is koud, zullen we verder gaan?” Ik knik en draai mijn hoofd richting het pad. “En, we moeten nog paaseieren verstoppen!!” Roept Madelief, onze nicht, vriendin, waar we ieder jaar de tofste avonturen mee beleven. Zij pakt mijn andere hand en trekt me voorwaarts. “Kijk, daar, dat is een leuke plek!” En voor ik het weet huppelen we die richting op. Heerlijk die twee, ik zou ze voor geen goud willen missen.

Ze wijst: “Daar, aan de overkant, daar moeten we er eentje verstoppen!” Met zijn wortels omhoog ligt een omgevallen dikke eik over een kraakheldere beek. Madelief en ik balanceren naar de overkant en al snel vinden we een plek waar we een paar grote chocolade eieren kunnen verstoppen. Hup, een plastic zakje er omheen, een gevonden plantenpotje er bovenop en klaar. Nu nog een coördinaat en een cryptische omschrijving maken.

We moeten hard lachen. Dit is nu de vierde die we op de Dutch Mountain Trail verstoppen en we zijn benieuwd of onze wandelmaatjes, die de DMT met Pasen gaan wandelen, ze allemaal gaan vinden. Hilarisch vinden ze het al wel en ze gaan met z’n allen hun uiterste best doen want; LNA – Laat Niets Achter. Dus als ze er eentje niet kunnen vinden, zullen we zelf terug moeten!

Steeds bedenken ze andere gekke plekken. Nu zit Lian weer op de schouders van Madelief en al balancerend stopt ze een ei in een gat van een boom. Het is hilarisch om te zien. Ondertussen neemt de regen toe. Druppels rollen van ons voorhoofd in de ogen maar dat maakt ons niet uit. We zijn met z’n drieën in een heerlijke stemming en genieten van de prachtige omgeving, want dat moet gezegd worden. De mensen die de Dutch Mountain Trail  (100 km) in elkaar hebben gezet, hebben een hele mooie en diverse trail gemaakt.

Meanderende beken, eeuwenoude eiken en schitterende uitzichten

Dan weer lopen we langs prachtige meanderende beken om daarna via schitterende uitzichten uit te komen tussen eeuwenoude eiken of een pittoresk dorpje met vakwerkhuizen. Het beetje asfalt dat we tegenkomen is misschien maar 5% van de hele trail. We hadden hier al eens het Limburgse Krijtlandpad gelopen (89 km), maar de DMT is duidelijk meer divers.

Met mijn drijfnatte trail runners glibber ik door de blubber op een weiland dat we over moeten steken. Koeien staren ons aan, blijkbaar zijn ze eraan gewend dat er mensen tussen ze door lopen. De vele voetsporen voor ons geven aan dat we goed zitten. Een geruststelling want de route is erg slecht aangegeven. De blauw met witte markeringen zijn heel vaak niet of pas heel laat te vinden. Je ziet dan ook menigeen op een kruising zijn telefoon met gps app raadplegen, om te zien waar ze heen moeten.

Deze vier dagen zijn onze laatste ‘gear check’. Een laatste controle van alles wat we naar de Verenigde Staten meenemen. Alle spullen lijken het goed te doen. Ik experimenteer nog wat met een nieuwe rugzak maar besluit toch mijn oude te gebruiken. In totaal is ons basisgewicht, dus alle spullen die we meenemen inclusief rugzak, slaapzak, kleding, kookspullen enz., zeven kg per persoon. Ultralichtgewicht, dat wel, maar daar komt straks nog voor vijf dagen per persoon aan voedsel bij, en nog eens vier tot acht liter water per persoon per dag.

Nu we ook met dat extra gewicht trainen,  merk ik dat de heuvels dan een stuk pittiger worden. Gelukkig zijn de gevolgen van corona nu wel uit mijn lichaam en kan ik weer normaal en diep ademhalen, want dat was de afgelopen maanden best wel een dingetje. Maar hoe mijn geopereerde knieën met mijn overgewicht het daar zullen houden in die bergen…

Ook Lian heeft zo haar dingen. Haar vader is zojuist overleden. De vraag of we wel of niet moeten gaan speelt soms op. Het blijft een dilemma, iets waar we het afgelopen driekwart jaar hard hebben voorbereid laten schieten en naar de crematie gaan? Of toch vertrekken? We hebben besloten om te gaan. Het cowboy landschap van de GET is een goede omgeving om te verwerken en los te laten. Zeker met heerlijke spontane vrienden om je heen. Tijdens de wandeltocht gaan we nog vaak aan hem denken en op onze manier eren. Het gaat een bijzonder avontuur worden, dat is een ding dat zeker is.

Meer over de prachtige Grand Enchantment Trail in de USA (GET) lees je in onze artikelen.

---

---

LEES OOK: