Zwitserland per spoor. Van Lauterbrunnen naar Grindelwald.

Als kind vond ik het programma Railaway al fascinerend. Het welbekende vrolijke deuntje, treinen die de mooiste landschappen doorkruisen. De crème de la crème uitzendingen waren die in Zwitserland. De grande Alpen en dan zo’n mooie rode trein, door eindeloze tunnels en soms over metershoge viaducten. Een beetje zoals het treinbaantje van mijn vader op zolder. Soms met groene weides, soms met meters hoge sneeuw maar de trein wist er altijd te komen. Waarop wij dan altijd verbaasd tegen elkaar zeiden, waarom kan dat hier niet?

Het Railaway avontuur

De prijs was eigenlijk te mooi om waar te zijn. Voor nog geen zestig euro enkele reis zou ik binnen zeven uur in Bern zitten. Ik maak een plan wat ik allemaal wil gaan zien en kom tot de conclusie dat dit allemaal makkelijk met de trein te doen is. Ik besluit dat ik dit daarom zelf maar eens op deze manier moet ondervinden, op de Railaway wijze.

Hoewel vliegen je misschien sneller van a naar b brengt, doet het reizen per trein hier niet voor onder. Treinreizen zijn sowieso in opkomst. Met het zienderogen verslechterende klimaat dient een ieder zich af te vragen of dat kleine stukje vliegen nog wel kan. Niet gek dacht ik, geen gedoe met inchecken, overvolle vertrekhallen en controle’s. Zitten, kaartje laten zien en weg zijn we. Het is niet alleen beter voor het milieu maar misschien ook wel beter voor je eigen gesteldheid. Het brengt een bepaalde rust met zich mee. 

Terwijl Nederland nog gehuld is onder een dikke laag mist passeren we ongemerkt al snel de grens met Duitsland. Alhoewel de razendsnelle ICE op sommige plekken maar liefst een snelheid bereikt van 270km/uur lijkt het landschap langzaam aan mij voorbij te glijden. Het vlakke land verandert in heuvels, heuvels veranderden in bergen. Boeren bewerken het land, de laatste zonnebloemen bereiken hun top. Tegelijkertijd maken we stops in grote Duitse steden zoals Keulen, Frankfurt en Mannheim. In de namiddag moet ik voor het eerst overstappen in Basel, het duurt nu niet lang meer voordat ik in Bern ben.

Op weg naar de echte bergen

Bern moet een prachtige stad zijn toch besluit ik om meteen door te reizen naar de ‘’echte’’ bergen. De laatste overstap is ook gelijk de mooiste treinrit. Hier begint het pas echt. Riviertjes en bergmeren zoals de prachtige Thunersee gaan voorbij. Het dal wordt steeds smaller en de bergen steeds steiler. We naderen het eindstation wat ook gelijk mijn eindstation is, Lauterbrunnen.

Het mysterieuze dal van Lauterbrunnen

Een typisch en inmiddels zeer populair Zwitsers dorpje bekend om zijn watervallen en smalle dal. De avond is al aangebroken en dus ook tijd om wat te eten. Het is echter helder en ik weet dat het morgen belabberd weer wordt, ik besluit daarom door het dorp te lopen en ben nog net op tijd om het laatste gedeelte van het gouden uurtje vast te leggen. Ik zie de laatste zonnestralen wegglijden over de hoge besneeuwde toppen. 

Hoe helder licht en zacht Lauterbrunnen zich bij aankomst voor mij aandeed hoe grauw en treurig het zich de volgende dag toont. Regenjas aan en gaan denk ik. Lauterbrunnen kan het ook wel hebben, het is een donker dal en de manier waarop de wolken blijven hangen in het dorp heeft wel iets. Ik besluit weer de trein te pakken. Niet alleen omdat dit een uitstekende manier is om je je in dit land te verplaatsen, ik zit ook even droog. Ik neem het treintje naar Wengen waar je normaal gesproken een mooi uitzicht zou moeten hebben over het dal en Lauterbrunnen. Er hangen nu wat wolken in het dal, desalniettemin de moeite voor een plaatje. Hoe hoger we komen hoe minder we zien. Boven in Murren aangekomen lijkt de regen in natte sneeuw over te gaan.

Als ik aan het eind van de dag terugkom in mijn hostel krijg ik bericht uit Nederland. De eerste sneeuw is boven in de Zwitserse Alpen gevallen. Ik open de webcam van het Berggasthaus waar ik de volgende nacht verblijf, dit bevindt zich op 2000 meter hoogte en jawel het is wit. Heb ik wel genoeg laagjes bij me?

Heb ik wel genoeg laagjes bij me?

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De mist in

De volgende morgen ben ik op weg naar Grindelwald. De herfst doet hier al zijn intrede, het groen maakt langzaam plaats voor een herfst kleurenpalet. Dit is echter maar van korte duur. Aangekomen in Grindelwald stap ik de kabelbaan in en van die mooie herfstige kleuren blijft weinig over. Hoe hoger ik kom des te meer het dicht trekt. En inderdaad sneeuw. De webcam loog niet.

De dame van Berggasthaus First waar ik deze nacht verblijf verzekert mij ervan dat ik de kamer heb met het mooiste uitzicht. Toch enigszins opgetogen loop ik naar binnen maak het raam open en zie precies niks. Dat ik weinig zou zien werd mij al snel duidelijk toen ik uit de gondel stapte. Maar dit was toch wel erg weinig. Ik ben helemaal omringd door mist.

Ergens zouden ze moeten zijn, de imponerende toppen van de Eiger de Jungfrau, Schreckhorn en nog tal van vierduizenders. Ik kan op dit moment alleen maar gissen waar zich die bevinden. Op bed gaan liggen en in de leegte staren lijkt mij ook zonde van de tijd dus ik besluit te wandelen naar de Bachalpsee. Ook dit moet ontzettend mooi zijn, dit idee laat ik snel achterwege. Mijn doel is om de volgende morgen hier voor zonsopgang aan te komen en ik wil weten of dit volgens het bordje echt vijftig minuten lopen is. Hijgend loop ik naar boven, is het de ijle lucht of ligt het aan mijn conditie? Veertig minuten naar het het meer werd mij verzekerd. vijftig minuten was overdreven. De Zwitsers zullen het wel gewend zijn.

• 

• 

• 

• 

• 

In precies vijftig minuten kom ik bij de Bachalpsee aan. Het meer laat ik voor wat het is. Ik draai om en begin aan mijn terugweg. Hoewel ik op de heenweg nog her en der iemand tegenkwam lijk ik nu wel alleen op de wereld. Het heeft iets weg van een maan landschap.

Even sta ik stil en neem de omgeving in mij op. Zoals het pad op en af gaat zo gaat mijn humeur ook. Aan de ene kant vind ik het bijna ontroerend mooi, hier helemaal alleen, stilte, mist en al dat wit, aan de andere kant vind ik het helemaal niks. Je zal hier maar een misstap begaan, ik kan dan wel een leuk fluitje hebben maar heel de weg kom ik al niemand tegen. Naar hulp kan ik dan letterlijk fluiten. Alsof ik gevangen ben in de bergen om nooit meer terug te keren loop ik over mistige paden. In en in triest vind ik het ineens en hoop dat de terugweg ditmaal wel veertig minuten duurt.

Na een caloriebom van een maaltijd lig ik ’s avonds in bed mijn plannen voor de volgende morgens nog eens te overwegen. Weer 50 minuten lopen naar dat meer, in het donker, alleen…Dat treurige pad wat mij vandaag op de terugweg juist zo beklemde, en misschien daar aangekomen weer geen snars zien. Nee bedankt.

Je zal hier maar een misstap begaan, ik kan dan wel een leuk fluitje hebben maar heel de weg kom ik al niemand tegen. Naar hulp kan ik dan letterlijk fluiten.

On top of the world

Hoe anders voelt het als ik de volgende morgen wakker word en met enthousiasme de rolluiken open doe. Licht is het nog niet maar wel licht genoeg om de contouren van de duizendtoppers te zien. Dit is het beloofde uitzicht. Wat een verschil, snel pak ik mijn spullen en vlieg naar buiten. Het leuke van deze luxe berghut is dat ik vanaf mijn kamer ook gelijk uitzicht heb over een heuse loop en hangbrug van metaal die sinds 2005 ernaast is gebouwd aan de klif van de First. Geen vijftig maar vijf minuten lopen dus. Op het eindpunt loop je als het ware het niets in, gisteren was dat letterlijk zo.

Nu lacht de wereld mij toe. Ik sta letterlijk on top of the world. Nog een voordeel is dat de kabelbaan op dit vroege tijdstip nog niet gaat en het normaal zo drukke uitzichtpunt heb ik nu voor mij alleen. Ik loop tot het uiterste puntje waar een spectaculaire glasplaat is gelegd. Daar zijn de Eiger de Jungfraufoch en al die andere toppen! Ik zie de zon opkomen, en de hoogste toppen vangen het mooie ochtendlicht op.

Lopend naar de ontbijtzaal passeer ik prachtige foto’s die genomen zijn rondom de berghut en jawel ook de Bachalpsee. Het meer laat mij niet los, het kan zo mooi zijn. En het was ook één van de redenen om hier te overnachten. Terwijl ik buiten geniet van mijn ontbijt raak ik aan de praat met één van de medewerkers van de berghut die ook aan het vliegen is met een drone. Ik vraag of de Bachalpsee echt zo mooi is als op de foto’s. Absoluut je moet er zeker heen! Het is maar veertig minuten wandelen, echt waar? Echt waar!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

DAAR ZIJN DE EIGER DE JUNGFRAUFOCH EN AL DIE ANDERE TOPPEN!

Achterna gezeten door de wolken

Nog geen tien minuten later loop ik weer op dat vervloekte pad en heb ik mij over laten halen. Snel had ik mijn spullen gepakt, tweede dag op hoogte, ik zal nu wel gewend zijn en sneller lopen. Buiten aangekomen vroeg ik nog of die opkomende wolken het hele plan niet zouden verstoren. De heren van de hut keken richting Bachalpsee nee zeker niet, ga ervoor. Al snel kom ik ook nog eens drie Nederlandse mannen tegen die al op de terugweg zijn. Ook hen vraag ik of het wel echt de moeite is. Ja zeker mooi dat zonnetje erover, prachtig helder, zeker doen. Als je tenminste niet wordt ingehaald door de wolken. Ik kijk naast me en zie inderdaad de wolken gaan met wat op het eerste gezicht lijkt hetzelfde tempo als ik. Flink doorstappen dan kom ik nog met mooi weer aan denk ik.

Als een paranoïde persoon loop ik het gehele pad achterom te kijken, waar zijn de wolken? Wordt het al mistiger? Rechts is het nog blauw dat is goed daar is het meer. Wederom vijftig minuten later kom ik aan. Het is misschien nog wel erger dan gisteren. Al die mensen die een spektakel beloofden, ik neem ze niks kwalijk. Het weer was mij wéér te snel af. Op het laatste stukje besloten de wolken te demarreren voelde ik ze letterlijk over mij heen vliegen en werd ik als wandelaar ‘’gelost’’ Ik besluit op een bankje te gaan zitten wachten. Als die wolken dan zo snel zijn dan kunnen ze ook weer rap voorbij trekken en kan het meer wellicht ineens zijn zoals op de plaatjes beloofd is.

Zo mooi wordt het niet maar wel beter, ditmaal vindt ik het wel de moeite om mijn camera uit de tas te pakken en wat foto’s te nemen. Stukje voor stukje wordt de Bachalpsee meer zichtbaar. Met een heel ander gevoel dan de dag ervoor loop ik terug naar de kabelbaan.

De kunst van het wachten

Weer aangekomen in de bewoonde wereld neem ik de Wengeneralpbahn naar station Kleine Scheidegg. Je kan hier overstappen op de Jungfraubahn, die brengt naar het hoogst gelegen station van Europa 3.454m. Ik besluit dit echter niet te doen aangezien het niet genoeg helder is. Vele klimmers starten hier op verschillende punten hun beproeving aan de Eiger. Misschien wel de meest gevreesde kant is de Nord wand. Helaas is de Eiger niet zichtbaar, maar ook hier verandert het zicht continu. Ik ben er inmiddels wel aan gewend. Bij een meertje tien minuten lopen van het station ga ik zitten op een bankje, wachtend tot de wolken weer voorbijtrekken. 

• 

• 

• 

Voor heel even waan ik mij ook op de top, Dat is voor nu avontuurlijk genoeg.

Dromen van de top

Soms is zoveel moeite doen om wat te zien helemaal niet nodig. Ik slaap deze nacht in hartje Grindelwald, balkon gericht op de Eiger. Waar het vanmiddag nog helemaal dicht zat zo open is het nu. Eerste rang geniet ik van het gouden uurtje. Mooier en mooier wordt het, de kleuren veranderen met de minuut. Ik probeer te ontdekken vanuit welke kant ik zicht heb op de Eiger en vraag me af hoe het zou zijn om de top te bereiken. De kou en al het geklauter, de afgronden te trotseren en met een voldaan gevoel de afdaling in te zetten. Turend door mijn zoomlens zie ik de laatste zonnestralen achter de Eiger verdwijnen, voor heel even waan ik mij ook op de top. Dat is voor nu avontuurlijk genoeg.

De Toblerone berg

Wat uiteraard niet mag ontbreken deze reis is een bezoek aan de Matterhorn. Ook hier geldt: neem een stukje Toblerone tuur naar de puntige berg en je waant je al snel op de top. Ik kwam er voor vertrek pas achter dat op de verpakking van de welbekende Toblerone chocolade de Matterhorn is afgebeeld. Genoeg reden om dit maar eens zelf te aanschouwen. Lees hier verder in deel 2 van mijn reisverslag.

---

Lees hier alle verhalen en artikelen over reizen in Zwitserland

---