Verslag van een reis met de camper door (on)bekend Marokko

Even kort voorstellen. Wij zijn Wilko en Wendelien, beide 54 jaar. We reizen en wonen met onze hond Ayla, in “Princess”, onze 23 jaar oude camper.
In dit verslag nemen we jullie graag mee op reis door Marokko. Een reis waar we lang naar uit hebben gekeken. Medio december 2023 is het dan zover. We rijden via Duitsland, Luxemburg en Frankrijk naar Spanje.

Hier blijven we een week en vieren we kerst met onze dochter die onder de rook van Barcelona woont. Daarna zoeken we vrienden op die wat zuidelijker in Spanje verblijven. Oud en Nieuw zijn we met ons drietjes op een stille plek, waar geen vuurwerk wordt afgestoken. Ayla is er als de dood voor.

Gibraltar

We brengen een bezoek aan Gibraltar. Nu we er toch in de buurt zijn kunnen we dat stukje Engeland in Spanje niet laten schieten. Heuse grenscontroles en het land in lopen over de landingsbaan van het vliegveld. Britser dan dit gaat het deze reis niet worden. We nemen de kabelbaan naar boven en wandelen via allerlei bezienswaardigheden naar beneden. Er zijn overal apen. We doen de Skywalk en nemen ook de hangbrug nog even mee. Bezoeken oude bunkers en kijken onze ogen uit in een geweldige grot.

Het verhaal gaat dat Gibraltar een Engelse kolonie blijft zolang er apen op de rots leven. Op een bepaald moment leefden er nog maar zeven apen en begonnen de Engelsen hem te knijpen. Ze hebben nieuwe apen in laten vliegen om er zeker van te zijn dat ze een Britse kolonie bleven. Leuk om een dag door te brengen, maar erg toeristisch.

De overtocht naar Marokko

En dan is het zover…
We staan in de haven Algeciras, in de rij voor de overtocht naar Marokko. De rijen naast ons mogen al door de controle en we zien een convooi Nederlandse campers langs trekken. We zijn niet de enige die Marokko gaan ontdekken. Toch zijn we onzeker. En die onzekerheid speelt al een paar dagen. Om het de ruimte te geven, bouwen we rust in en praten we erover. Waar komt het gevoel vandaan? Wat doet het met ons? We hebben al ons bezit mee, wellicht komt het daardoor?

Een andere cultuur ontdekken? De taal niet machtig zijn? Gaat het allemaal goed met Ayla, aangezien een hond een onrein dier is in Marokko. We hebben ons goed voorbereid. Een route op papier, waar we natuurlijk vanaf gaan wijken. Ingelezen in “gedragsregels” voor vrouwen. Alcohol gebruik, maaltijden, snelheden op de wegen, noem maar op.

Een open retour ticket, zodat we terug kunnen naar Spanje, wanneer we willen. Van de mensen die er op dit moment rondtrekken of er geweest zijn horen we alleen maar positieve verhalen. We zien op social media de meest prachtige plaatjes voorbij komen. Dat maakt ons ook nieuwsgierig en dat we zin hebben om te gaan.

Ruim anderhalf uur verder en we zijn het water over….. welkom in Marokko.
Oeh wat vonden we het spannend, alle controles e.d. Stempels in het paspoort, auto papieren afgeven, controle van de bagage ruimte. Maar gelukkig alles oké. We mochten na lang wachten verder rijden. Hebben we ons voor niets druk gemaakt. En we hebben het water uit Spanje mee genomen. We vertrokken met regen en het werd alleen maar meer. Gelukkig zijn de voorspellingen goed en gaan we verder met “follow the sun”

Het avontuur is begonnen!!

In het donker, regen die met bakken uit de lucht komt rijden naar onze eerste bestemming, een camping in Chefchaouen. De weg, als er een weg was, liet te wensen over. Dit vonden de Marokkanen zelf ook gezien de drie ongelukken die we onderweg zagen. We nemen ons gelijk voor om niet mer in het donker te reizen.

Met een vaartje van 30 km/uur vorderen we langzaam. We zijn blij en doodmoe als we de camping bereiken.
De camping staat bommetje vol, maar gelukkig vinden we een plekje schots en scheef. Het moet maar voor deze nacht. Morgen, als er campers vertrekken zoeken we een vlakke plek. We vallen in slaap tijdens een concert van blaffende honden en een oehoe-ende uil.

De volgende dag spreken we veel Nederlanders die samen op reis zijn door Marokko. De één met een camper, de ander met een 4×4 met dakkoffer. We zien van alles voorbij komen. Zelfs een woestijn buggy. De camping heeft primitieve warme en koude douches, gewone- en hurk toiletten. We kunnen water innemen en ons toilet legen. Alles is prima/i-tief.

Chefchaouen, het blauwe stadje

In de middag wandelen we Chefchaouen in. Het blauwe stadje wordt het ook wel genoemd. Zo goed als alles is indigo blauw geverfd. De rest is wit. Wit om de hitte buiten te houden, blauw tegen de muggen. We lopen door de wel erg smalle en steile straatjes. Heel veel trappen, want het stadje is tegen de berg opgebouwd. We kijken onze ogen uit. Wat een indrukken. Ik vind het heerlijk.

Als we dorstig worden ploffen we op twee plastic stoeltjes en bestellen een verlate lunch met iets te drinken. Wat smaakt dat lekker. Panini met kip voor mij, broodje tonijn voor Wilko. We moesten wel €5 betalen. Je schaamt je haast, dus geven we een kleine fooi. Op de terug weg kopen we vijf vers gebakken broodjes voor €0,50 cent. Deze zijn voor het ontbijt morgen. Als we ’s avonds op bed liggen gaat het licht uit. Wat een eerste dag, we hebben ervan genoten.

De volgende dag wandelen we een stuk de berg op achter de camping, ff Ayla uitlaten. Wat hebben we een geweldig uitzicht op Chefchaouen. In het centrum zien we een kasbah liggen die we gisteren nog niet ontdekt hadden. We besluiten om deze vanmiddag te gaan bezoeken. Vanaf de berg is hij mooier dan van binnen. De Marokkanen zijn schijnbaar niet zo van versieringen aanbrengen. Alleen het uitzicht vanaf de toren is de moeite waard.

We doen nog een koffie op een terras, kopen weer broodjes en lopen terug naar onze camper. Ayla uitlaten, eten koken en de dag is alweer zo goed als voorbij. Heerlijk om hier drie dagen te landen en aarden.

Deel twee volgt snel. Houd Mountainreporters dus goed in de gaten!

---